Annemin vefatı, annemi kaybettikten sonra hayatın benim içim bir anlamı kalmadı ki, çok büyük bir boşluk ve anne sevgisinden mahrumluk kaldı geriye, hayatı bu şekilde devam ettireceğim bundan sonrası, hiç böylesine bir acı yaşamamıştık çıkarabilenecek dersler ise bilmiyorum ama sevdiklerimiz yanımızda olduğu gibi bir gün işte böyle ansızın olmayabilir, bunun bilincinde yaşamamız, ona göre davranmamız gerektiğini düşünüyorum, ihmal etmemeliyiz, üzmemeliyiz uzar gider işte. İnsan hayatı pamuk ipliğine bağlı, bir varsın bir yok, sen bir acı yaşarken bir taraftan aynı şekilde güneş doğuyor, insanlar sabah yollara dökülüyor, her şey normal aslında ama senin hayatın tepe taklak olmuş, en çokta bu koyuyor insana, senin için hiç bir şey eskisi gibi olamazken, yüreğindeki acıyı kimse bilmiyor, bilemez ki? Bir ara yolda yürüyemiyordum, sanki o çaresizliğimi herkes görüyormuş, herkes bana bakıyormuş gibi hissediyordum. Annem öyle bir güçmüş ki başımızda, o gidince savunmasız, ezik, aciz bir insan gördüm aynada.
Özellikle annelerimizin kıymetini bilmek gerek, ben kaybetme acısı yaşadım, başkaları bunun yanında bir de pişmanlık eklemesinler acılarına, zamanında kıymetini bilmek gerek.
Yinede bunlar az çok aklıma gelince gözlrim dolar :)
13 SENE OLDU AMA HALA ÇOK ÖZLÜORUM ONUUU
