- 17 Ağustos 2015
- 20
- 26
- 88
- 24
- Konu Sahibi defnegulucu
-
- #21
Sevgili Defne,
Sana gelecekten mektup var. Okumak ister misin? Okusan olanlar değişir mi, sanmam. O yüzden neler oldu hayatında anlatıyorum.
Sonda söyleyeceğimi başta söyleyeyim; o çocuğu unuttun, kolay kolay aklına gelmiyor. Ama nerede ne okuyor biliyorsun. Üzülebilirsin belki ama sana onu hatırlatan ve ömür boyu her gün dinleyeceğini düşündüğün o 3 şarkıyı o kadar da çok dinlemiyorsun, dinlediğinde de yüzünde buruk bir gülümseme oluyor, kendi haline kocaman sarılasın geliyor. Ev telefon numarasını hâlâ hatırlıyorsun ama hayali artık kalmadı ve bu kadarı artık yeterli gelmiyor hatırlamak için. İnsan şükür ki unutabilen bir varlık. Ama sen, yine şükür ki, hafızası biraz daha iyi bir insansın ve 2 yıl biraz kısa bir süre. Ki 2 yıl senin ömrünün %13'ü, senin için oldukça yüksek bir oran; benim hayatımın %9'u, yine yüksek bir oran ama bir ömür de değil; öyle büyük laflar etmemekte yarar var yani.
Kuzum, hiçbir şeyi bu kadar içine atman gerekmiyor diyesim geliyor ama itiraf edeyim... sen her şeyi içine atıp ideal çocuğu oynadığın için ben senin ekmeğini yiyorum; insanlar benim farklı fikirlerime, duygularıma saygı gösteriyor, sana gösterdiklerinden birazcık daha fazla. Ama sana ne kadar göstereceklerini de bilmiyoruz, değil mi? Her şeye rağmen ben de bu aşkın başladığı günlere baktığımda "Aslında şu kişiyle konuşsam olurmuş" diyeceğim biri göremiyorum hayatımda, ah pardon hayatında. Ne o çevrendeki ergenliğin en yoğun zamanlarındaki sınıf ne ailen; kimse seni ciddiye almazdı, baksana burada bile küçümseyenler olmuş. Ama bu mektubu yazdığın zaman diliminde unutma ki birkaç ay, belki de gün sonra okul başlayacak ve çok güzel bir çevrenin içinde olacaksın. Neyse, ben seni seviyorum Defne; benimle istediğin zaman konuşabilirsin bunları, ben senin için buradayım. Saçlarını örmemi istiyorsan öreyim, sırtını sevmemi istiyorsan yat dizime seveyim.
İlk önce şunu bir konuşalım, o çocuk çok da kibar bir çocuk değildi. Yan sınıftaki kızlarla sınav notlarıyla ilgili bir agresifliği olmuştu ve sınıfta ikinizin de sevmediği o kıza karşı da çok kaba davranışları olmuştu. Asosyal biriydi, ama buna laf edemem, çünkü şu an sen de biraz asosyalsin. Evet canımın içi, sosyal olmak her müsamerede çıkıp şiir okumak değil ne yazık ki. İnsanlarla oturup konuşmak, muhabbet etmek, anlaşıldığını hissetmek o kadar güzel ki. Kafanı kaldır, çevrene bak. Şu an depresyondasın güzelim, bunun adı bu. Başın da duygularını içine attığın için ağrıyor ama onu çözmen için daha çok vakit var, alış o ağrılara, henüz o çözülmenin acısına hazır değilsin canım; geçecek ama. Konuyu saptırmadan dönelim, peki sen onu neden kibar görüyordun? Senin gözlerinden bakmaya çalışıyorum, ne kibarlığını gördün, ben hatırlamıyorum. Laf olsun diye mi dedin acaba?
Çevrendeki en doğru kişi gerçekten de o gibi görünüyordu. Ama birini en doğru yapan derslerdeki başarısı değil bebeğim. Bunu inan öğrenmemiz zaman alıyor.
Sen bir hikayenin sonunda; bir belirsizliğin başında, minik ipuçlarıyla bir mektup yazmış ve geleceği görmek istemişsin. Şimdi gelelim benim hikayeme. Ben de geleceği görmek istiyorum.
Ben Yasemin. Ortaokulda çok büyük bir aşk zannettiğim hoşlantımı 9. sınıfın sonundaki yaz buraya yazmamdan muhtemelen kısa süre sonra, matematik olimpiyatlarına çalışmak için okula erkenden başladık. O son paragrafta bahsi geçen çocukla birlikte. Çocuğun boyu o yaz 1.83'e çıkmış, bıraktığımızda da 157 falandır anca. Derslere devam ettik öyle. 10. sınıfta en önde oturdum, onun en önde oturacağını biliyordum çünkü. İki çocuğun karakterinin benzediği falan yok bu arada; ilkini hiç tanımıyorum, o ayrı mesele. Tek ortak noktaları ikisi de sınıfın dersleri en iyi erkeği ve soğuk tipler.
Biz bu çocukla 10. sınıfta biraz samimi olur gibi olduk bu olimpiyat dersleri vs. derken. Sonra bana bir anda normal zamanlarda bile it gibi davranmaya başladı; yüzüme bakmıyor, doğru düzgün cevap vermiyor, mesaj atıyorum görüldü atıyor. Ben gelemedim böyle şeylere, senin kadar da uslu bir kız değildim artık, zamanla sınırları yok ediyordum. Bir gün görüldü atınca açık açık "hayırdır, ne yaptım sana" temalı atarlı bir mesaj yazdım, düzgün ve kibar bir şekilde cevaplayıp gönlümü aldı. O gün aslında babası ameliyat olmuş ama bunu bana söylememişti, ben bunu ertesi gün hocalardan birinden öğrenmiştim, vicdan azabı sardı beni böyle bir günde ona nasıl böyle ters yaptım diye. O olaydan sonra daha mesafeli ama içten içe de bir muhabbetliydik, en azından ben öyle hissediyordum. Mesajlaşmalarımız noktalı virgüllü, ders içerikli ama benim gözümde çok özel. O çocuğa kaptırdım da kaptırdım kendimi.
Daha soğuduğum ve daha yakın hissettiğim zamanlar oldu. Ama platoniklik serüvenimiz orada da devam etti. Ve senden farklı olarak ben kendime bile itiraf etmiyordum bunu. Sorsan duyguları konusunda en rahat insan gibi davranırım, birine sana kırıldım derim, kendimi çok güzel ifade ederim vs ama sevdiğimi söyleyemiyorum, kendime bile. Liseden üniversiteye geçerken bir helalleştik. Tam o yaz, bu çocuğun bana karşı bir hissi olmadığını kabullendim ve beni seven, bana da hoş görünen birine şans vermeye kalktım; olmadı. Engelledim o çocuğu olayların (ya da olmayanların) sonunda. Sonra bunun için suçlu hissettim, bir süre de bunun depresyonuna girdim. O sırada üniversite için şehir değiştirdim, yeni bir hayata alışmaya çalıştım. Bundan kendime gelmeye başladığım zamanlarda, bir sebeple lise boyunca hoşlandığım çocukla konuşmaya başladık ve kim görüldü atacak diye bir kavgaya girdik, bu da bitmek bilmez bir konuşmaya neden oldu. Ama bitmek bilmez diye de bir şey yok işte. Biz çok samimi gibiydik, en yakın arkadaşlarındandım, o da benim çok yakınımdı. Ben bunu hissediyordum. Arada bazı mesajlarıyla benden hoşlandığını mı ima ediyor, anlayamıyordum. Sonra bir gün geldi, üniversiteye girdikten iki yıl sonra "Ben bu konuşmanın bitmesini istiyorum