Kalabaliklar arasinda yalnizlasiyoruz.Sevdiklerin de olsa,gece kafani yastiga koydugunda her yanin yalnizlik..Sevdigin insanlar da olsa bazen yine anlasilamiyorsun,yine agliyorsun sonra yine kalkiyorsun,yine yürüyorsun falan..
Aglamaktan gözler sismisken bir bes dakika sonra gülebilecegin,mutlu olabilecegin sebepler cikabiliyor enteresandir..
Bu da dünyanin olmasi gereken bir dengenin,düzenin parcasi iste..Her birimiz bir puzzle'in parcasi.Yanlis yere yerlestirsen oturmaz.Bitiremezsin..
Her mutlu/mutsuz sürecler gecici.Ya gecmeseydi??
Bir 5 sene hatta 1 sene..Ne olacagini bilmiyoruz iyi ki de böyle olmus..Bu yuzden de umut hep var,olmali..
Ne beklerken neler umuyoruz,neler buluyoruz,neler yasiyoruz?
Mutlu olmamiz gereken hayatimizin her parcasi tam olsa bile mutsuz olacagimiz seyler zamanlar yine oluyor,olacaktir.
Hayat iste..
Ufak ufak mutluluklar,mutsuzluklar yasaya yasaya koca bir günü bitiriyoruz.Günler,aylar,seneler derken.Geriye dönme sansimiz yok..
Mutsuz oldugunuz durum hakli sebeplerden..Kendinizi yalniz birakmayin.Arayisiniz bitmesin.Aklinizi dolu tutmak belki yorar ama bosluga düsürmez.Kalabaliklar da yormuyor mu sanki?
Simdi sessizligin zihninize olumsuzluklar doldurmasini beklemeyin.
Simdi son ses sevdiginiz bir muzik olsun fonda ama slow degill :)