Herkese merhaba. Uzun zamandır bu konuyu açmayı düşünüp, erteliyordum. Gelir geçer diye düşünüyordum.
Kendimi tanıtayım öncelikle. 2 yaşında bir çocuk annesiyim. 4 senelik evliyim. Eşimi çok severek 4 senelik birlikteliğin ardından evlendim. İyi bir eğitim hayatından sonra bir süre kurumsal şirketlerde çalıştım ve bebek olunca ayrıldım. Yapmak istediğim başka işler vardı, bebek de bahanesi oldu. Mutlu değildim işimde. Bebek büyütmek sandığımdan çok zor geçti benim için. Yaklaşık 2 ay kadar annem yanımdaydı. Sonrasında uyumayan bir bebek ile çok zorlandım. Bu sürede çok da yalnız kaldım. Eşim kendini işe verdi. İlk zamanlar biraz destek olsa da, sonra bizi bebeğimle tamamen yalnız bıraktı. Bazen bebeğim 1 saat ağlardı odasından çıkıp bakmazdı. Bu süreçte ilişkimiz çok yıprandı sanıyorum. Sürekli beni zaten evdesin neye söyleniyorsun gibi sözlerle itham ediyordu. O kadar uykusuzdum ki bazen ne olur 10 dk bak uyuyum derdim, hayır derdi. Ona göre o işe gidip geliyordu ve çok yoruluyordu.
Bir senenin sonunda bir oyun ablası buldum. Bı destek bana iyi geldi. Kendi işimize evden fırsat buldukça destek oluyorum diyebilirim. Bu sırada eşim ciddi bir hastalık atlattı, çok şükür iyileşti.
Ancak eşimle sorunlarımız yine düzelmedi. Aslında bana göre incir çekirdeğini doldurmayan problemler. Hiç yoktan kavga çıkartıyor diyebilirim. En son bugün olan olayı anlatayım. Eylülde tatile gideriz demişti, ben de gidecek miyiz diye sordum ve sofrada bağırdı çağırdı. Kendini bir yerlere vurdu. Çalışan oymuş, geç gelen oymuş, ben tatil soruyormuşum. Eşimin stresli bir işi var ve trafikte işe gidip geliyor. Anlıyorum. O şekilde çalışırken ne kadar zor olduğunu bildiğimi söylüyorum. Ancak bu durum böyle bir muamele görmeme sebep olamaz bence. Sinirlenince çok kırıcı oluyor. Eve gelen yardımcıyı yüzüme vuruyor, evde oturuyorsun diyor. Benden beklenen nedir anlayamıyorum. Ben evde yan gelip yatmıyorum. Günlük ev işleri, yemek, kalan zamanlarda çalışmak istiyorum üretmek istiyorum. Maddi külfetim de yok, eve önemli bir miktarda gelir de getiriyorum. Sonra çocuğumla ilgileniyorum. Gezmeye gidiyoruz. Eşim çok nadirdir bir haftasonu alsın bizi gezdirsin. Çocuk evde zapt edilmiyor haftasonu yine ben çıkarıp gezdiriyorum. Merkezi bi yerdeyiz yürüyerek gidebiliriz her yere, trafiksiz. Ama o koltukta yatıp tv izlemeyi seçiyor sadece.
Bugün bana inşallah ölürüm en yakın zamanda diyor. Beni zayıf noktamdan vurmaya çalışıyor.
Bu tartışmalar sık sık oluyor, sonra çabuk barışıyoruz. Hatta gelip şefkatli sarılıyor, seni özlüyorum diyor. Eşimi gerçekten seviyorum ama bu huzursuzluktan bıktım.
Çok şey anlattım ama sanki hiçbir şey anlatmadım da kayda değer. Genel bir iç dökmek istedim. Tüm bunları kimseyle paylaşamıyorum. Bazen anneme anlatıyorum ama o da üzülüyor. Ne yapmalıyım? 2 yaşındaki bebeğim için de üzülüyorum. Babasını özlüyor aslında ama çok zaman geçiremedikleir için tepki gösteriyor babası yaklaşınca. Bugün bana söylediği ihtimal de beni çok korkutuyor.
İşte böyle.
Kendimi tanıtayım öncelikle. 2 yaşında bir çocuk annesiyim. 4 senelik evliyim. Eşimi çok severek 4 senelik birlikteliğin ardından evlendim. İyi bir eğitim hayatından sonra bir süre kurumsal şirketlerde çalıştım ve bebek olunca ayrıldım. Yapmak istediğim başka işler vardı, bebek de bahanesi oldu. Mutlu değildim işimde. Bebek büyütmek sandığımdan çok zor geçti benim için. Yaklaşık 2 ay kadar annem yanımdaydı. Sonrasında uyumayan bir bebek ile çok zorlandım. Bu sürede çok da yalnız kaldım. Eşim kendini işe verdi. İlk zamanlar biraz destek olsa da, sonra bizi bebeğimle tamamen yalnız bıraktı. Bazen bebeğim 1 saat ağlardı odasından çıkıp bakmazdı. Bu süreçte ilişkimiz çok yıprandı sanıyorum. Sürekli beni zaten evdesin neye söyleniyorsun gibi sözlerle itham ediyordu. O kadar uykusuzdum ki bazen ne olur 10 dk bak uyuyum derdim, hayır derdi. Ona göre o işe gidip geliyordu ve çok yoruluyordu.
Bir senenin sonunda bir oyun ablası buldum. Bı destek bana iyi geldi. Kendi işimize evden fırsat buldukça destek oluyorum diyebilirim. Bu sırada eşim ciddi bir hastalık atlattı, çok şükür iyileşti.
Ancak eşimle sorunlarımız yine düzelmedi. Aslında bana göre incir çekirdeğini doldurmayan problemler. Hiç yoktan kavga çıkartıyor diyebilirim. En son bugün olan olayı anlatayım. Eylülde tatile gideriz demişti, ben de gidecek miyiz diye sordum ve sofrada bağırdı çağırdı. Kendini bir yerlere vurdu. Çalışan oymuş, geç gelen oymuş, ben tatil soruyormuşum. Eşimin stresli bir işi var ve trafikte işe gidip geliyor. Anlıyorum. O şekilde çalışırken ne kadar zor olduğunu bildiğimi söylüyorum. Ancak bu durum böyle bir muamele görmeme sebep olamaz bence. Sinirlenince çok kırıcı oluyor. Eve gelen yardımcıyı yüzüme vuruyor, evde oturuyorsun diyor. Benden beklenen nedir anlayamıyorum. Ben evde yan gelip yatmıyorum. Günlük ev işleri, yemek, kalan zamanlarda çalışmak istiyorum üretmek istiyorum. Maddi külfetim de yok, eve önemli bir miktarda gelir de getiriyorum. Sonra çocuğumla ilgileniyorum. Gezmeye gidiyoruz. Eşim çok nadirdir bir haftasonu alsın bizi gezdirsin. Çocuk evde zapt edilmiyor haftasonu yine ben çıkarıp gezdiriyorum. Merkezi bi yerdeyiz yürüyerek gidebiliriz her yere, trafiksiz. Ama o koltukta yatıp tv izlemeyi seçiyor sadece.
Bugün bana inşallah ölürüm en yakın zamanda diyor. Beni zayıf noktamdan vurmaya çalışıyor.
Bu tartışmalar sık sık oluyor, sonra çabuk barışıyoruz. Hatta gelip şefkatli sarılıyor, seni özlüyorum diyor. Eşimi gerçekten seviyorum ama bu huzursuzluktan bıktım.
Çok şey anlattım ama sanki hiçbir şey anlatmadım da kayda değer. Genel bir iç dökmek istedim. Tüm bunları kimseyle paylaşamıyorum. Bazen anneme anlatıyorum ama o da üzülüyor. Ne yapmalıyım? 2 yaşındaki bebeğim için de üzülüyorum. Babasını özlüyor aslında ama çok zaman geçiremedikleir için tepki gösteriyor babası yaklaşınca. Bugün bana söylediği ihtimal de beni çok korkutuyor.
İşte böyle.
deli mi ne, derdi nedir yani, ayrıca bebeğin ne suçu günahı var
