Gerçekten atlatılıyor mu? Evlenince unutuluyor mu?

FrKafka .!.:

Seviyor musun?
Ona karsi oluşan alışkanlıklarindan mi vazgeçmek istemiyorsun?
Ya da bilincaltinda oluşturduğun bir takıntı haline mi geldi?

Bunların net cevabi var mi? Çünkü sevmek, alışkanlık ve takıntı birbirinden farklı şeyler olmasına rağmen ayni hissiyatı veriyor.
Önce bundan emin olmalısın.

Ayrıca sen, ondan kurtulmak istemiyorsun gibi geldi.
Unutmaya çalışmak yerine, herkeste onu aramak, sürekli onun yokluğunu hissetmek seni uzaklaştırmıyor aksine hayatına daha cok dahil ediyorsun.

Ve hala iletişim halinde olmanız da senin ondan uzaklaşmani ve unutmani engelliyor.

Bu kadar zor geliyorsa onsuz hayat, yeniden deneyin. Aşılamaz sandığımız problemler tek başına gerçekten zor, insan sevdiği kişiyle bunu başarabiliyor. Sorumluluksa sorumluluk, yükse yük bir şekilde elini taşın altına koymadan üstesinden gelemiyorsun.

Rabbim kolaylık versin.
Hayırlısı neyse o olsun.

Genişletmek için tıkla...

Sephoraa .!.:

Dur sana açık açık anlatayım madem.
Kısa bir ayrılık döneminde farazi değil gerçekten üç günde sevgili olduk. Eski sevgili bunu duydu ama askere gidecekti bişey yapmadı. Döndükten sonra aradı buluştuk "ne yaşadıysan yaşadın umurumda değil, tekrar başlayalım"dedi ki eşimin evinden almıştı beni o gün. Saçmalama dedim gönderdim. Üzerinden dokuz on sene geçti hala arayıp sorar ara sıra, bi yoklar mutlu muyum değil miyim diye. Ama insan olarak sevsem de diğer türlü hiç bişey ifade etmiyor artık. Yani sen de unutacaksın eninde sonunda. Görüşsen de unutacaksın.

Genişletmek için tıkla...

elmadilimi .!.:

Eski konularını bilmiyorum. Niye ayrıldınız, niye devam etmiyorsunuz?

Genişletmek için tıkla...

redvelvetcake .!.:

yok zaten su an evlilik gibi bir gündemim yok hic. barısmak demeyelim de, barıstık cunku ama tekrar birlikte olamayız, cok neden var, onun hayatı biraz degisik ve böyle bir yükün altına kimse girmez.
bu arada gözlemlerin dogru uzun zamandır yoktum yurtdısındaydım bilgisayarımı da kardesim almıstı. simdi döndüm artık 7 24 buradayım arkadas konusuna gelince de gercekten bu aralar en imkansız dedigim insanlarla bile arama mesafe koydum ve nasıl rahatım anlatamam :) hafifledim resmen

Genişletmek için tıkla...

Senin adına sevindim. Yokluğun hissediliyor

-huzur- .!.:

Senin adına sevindim. Yokluğun hissediliyor

Genişletmek için tıkla...

redvelvetcake .!.:

ayy tesekkür ederim :) beni de az önce o buyuk mesafe koydugum ex kankilerimden biri aradı, haftasonu goruselim dedi, ben pazar gunu bomba bir arkadas konusuyla yine buralarda olurum

Genişletmek için tıkla...

Pazar günü bütün forumca siginaklara saklanalim o zaman Merakla bekliyorum. Bakalım nasıl bir skandal bekliyo bizi

redvelvetcake .!.:

Kızlar gunaydın. Öncelikle herkese hayırlı kandiller. Bu mübarek günde hepimizin duaları kabul olur insallah. Konumu okuyunca belki bana da bir dua etmek gelir icinizden.

İkı gecedir sacma sapan kabuslar görüyorum, moralim bozuk uyanıyorum, kendimi mutsuz, ümitsiz kısacası kötü hissediyorum.

Konuyu uzatmak istemiyorum ama ben gerçekten hala eski sevgilimi unutamıyorum. O bana ilk adım attıgı zaman daha 3. sınıftaydım, 19 yasındaydım. Simdi ekimde 24 olacagım ama hala hayatımın basrolünde o var, gecmiyor bitmiyor. Evet, bunu bu hale de ben getirdim, onun bana bu kadar hükmetmesine ben izin verdim, ama ben onu gercekten COK SEVIYORUM.

Kac kere ayrıldık, barıstık, baskaları girdi hayatımıza, onu unuttugumu dusunup baskalarıyla görustum, konustum vs ama olmuyor. Baskasıyla görussem bile günün sonunda aklıma hep o geliyor.
Yazın biriyle cıkmıstım mesela, onda olmayan her sey vardı o cocukta, ama sonradan fark ettim ki asıl onda olanları arıyormusum ben.

Birbirimizin hayatından cıkmadık, o beni arar sorar, ben de onu. Aşkın, tutkunun ötesinde bir sevgimiz, saygımız var birbirimize. Onun benim hayatımda olması benim başkalarıyla olmamı engellemiyor öncelikle bunu söyleyeyim, hani hayatından cıkarmadan bir baskasıyla olamazsın diye dusunmeyin. O benim hayatımda olsa da olmasa da ben yine aynı ikilemleri yasayacagım. Baska biriyle olunca vicdan azabı degil de, böyle bir icime sinmiyor sanki, birbirleriyle karsılastırmak da degil de nasıl anlatsam, baskasına ait olabilecegimi dusunmuyorum kalben, ruhen.

Onun yeri benim icin cok farklı, dolduramayacagımı biliyorum. Birçogunuz eski konularımdan da biliyordur, yası benden bayagı buyuktu, o yuzden onun o sahiplenmesi, sevmesi, sarılması, şefkati, verdigi güven, yeri gelince abi gibi baba gibi yaklaşması. Hayatımda onun eksikligini gercekten cok hissediyorum. Onu cok arıyorum. Herkesin yeri, yarattıgı bosluk farklı, anahtar gibi. Kimse onun yerini dolduramaz zaten, ama en azından onu aratmayacak biri olacak mı?

Başkasıyla olmayı denedim, onu unutmak icin degil ama, kendime bir şans verip başkasıyla da mutlu olabilecegimi görmek icin, atlatacagıma inanmak icin. Beni sevdigine inandıgım insanlarla oldum ama bir süre sonra içim kaldırmadı, rahatsız oldum. Belki gercekten ben de sevebilsem devam ederdi. Kim bilir. Bir daha birini bu kadar sevebilir miyim, bilmiyorum. Başkasıyla olunca mutlu olabilir miyim, gerçekten? İçime siner mi, onun yanında buldugum huzuru bulabilir miyim? Aynı tamamlanmışlık hissini yaşayabilir miyim?

Herkesin kalbi kırık aslında, ardında bıraktıgı biri var. Böyle bir arkadasım su an sözlendi, yakında evlenecek. Evlenecegi cocugu eski sevgilisi kadar sevmedigini de biliyorum, ama diyor ki beni bu kadar seven birini bulamam, beni sevip rahat ettiriyorsa el üstünde tutuyorsa zaten önemli olan bu. Ben de biraz o düşüncedeyim aslında, evlendikten sonra bazı duygular köreliyor, gunun sonunda sadece seni seven birini ve kafanın rahat olabilecegi bir yuvayı arıyorsun.

Ben biraz duygularını yoğun yaşayan bir insanım, becerebilir miyim bilmiyorum. Su an evlilik gibi bir dusuncem bir planım bir adayım yok da, ister istemez cevreden veya karsı taraftan bir sey hissedince herkes gibi ben de dusunuyorum. Evlendikten sonra geriye dönüp acaba demek istemiyorum, birinden evlenebilecek kadar emin olabilir miyim onu da bilmiyorum. Bana o kadar uzak geliyor ki bir insanla bir olabilmek, mutlu olabilmek dusuncesi.

Uzun oldu ama içimdekileri dökmek icin yazdım, okuduysanız tesekkür ederim. Gerçekten su an kendimi kötü hissettigim icin dertlesme amaclı yazdım, incitici yorumlar yazmazsanız mutlu olurum, ihtiyacım olan sadece biraz umut.

Genişletmek için tıkla...

redvelvetcake .!.:

Kızlar gunaydın. Öncelikle herkese hayırlı kandiller. Bu mübarek günde hepimizin duaları kabul olur insallah. Konumu okuyunca belki bana da bir dua etmek gelir icinizden.

İkı gecedir sacma sapan kabuslar görüyorum, moralim bozuk uyanıyorum, kendimi mutsuz, ümitsiz kısacası kötü hissediyorum.

Konuyu uzatmak istemiyorum ama ben gerçekten hala eski sevgilimi unutamıyorum. O bana ilk adım attıgı zaman daha 3. sınıftaydım, 19 yasındaydım. Simdi ekimde 24 olacagım ama hala hayatımın basrolünde o var, gecmiyor bitmiyor. Evet, bunu bu hale de ben getirdim, onun bana bu kadar hükmetmesine ben izin verdim, ama ben onu gercekten COK SEVIYORUM.

Kac kere ayrıldık, barıstık, baskaları girdi hayatımıza, onu unuttugumu dusunup baskalarıyla görustum, konustum vs ama olmuyor. Baskasıyla görussem bile günün sonunda aklıma hep o geliyor.
Yazın biriyle cıkmıstım mesela, onda olmayan her sey vardı o cocukta, ama sonradan fark ettim ki asıl onda olanları arıyormusum ben.

Birbirimizin hayatından cıkmadık, o beni arar sorar, ben de onu. Aşkın, tutkunun ötesinde bir sevgimiz, saygımız var birbirimize. Onun benim hayatımda olması benim başkalarıyla olmamı engellemiyor öncelikle bunu söyleyeyim, hani hayatından cıkarmadan bir baskasıyla olamazsın diye dusunmeyin. O benim hayatımda olsa da olmasa da ben yine aynı ikilemleri yasayacagım. Baska biriyle olunca vicdan azabı degil de, böyle bir icime sinmiyor sanki, birbirleriyle karsılastırmak da degil de nasıl anlatsam, baskasına ait olabilecegimi dusunmuyorum kalben, ruhen.

Onun yeri benim icin cok farklı, dolduramayacagımı biliyorum. Birçogunuz eski konularımdan da biliyordur, yası benden bayagı buyuktu, o yuzden onun o sahiplenmesi, sevmesi, sarılması, şefkati, verdigi güven, yeri gelince abi gibi baba gibi yaklaşması. Hayatımda onun eksikligini gercekten cok hissediyorum. Onu cok arıyorum. Herkesin yeri, yarattıgı bosluk farklı, anahtar gibi. Kimse onun yerini dolduramaz zaten, ama en azından onu aratmayacak biri olacak mı?

Başkasıyla olmayı denedim, onu unutmak icin degil ama, kendime bir şans verip başkasıyla da mutlu olabilecegimi görmek icin, atlatacagıma inanmak icin. Beni sevdigine inandıgım insanlarla oldum ama bir süre sonra içim kaldırmadı, rahatsız oldum. Belki gercekten ben de sevebilsem devam ederdi. Kim bilir. Bir daha birini bu kadar sevebilir miyim, bilmiyorum. Başkasıyla olunca mutlu olabilir miyim, gerçekten? İçime siner mi, onun yanında buldugum huzuru bulabilir miyim? Aynı tamamlanmışlık hissini yaşayabilir miyim?

Herkesin kalbi kırık aslında, ardında bıraktıgı biri var. Böyle bir arkadasım su an sözlendi, yakında evlenecek. Evlenecegi cocugu eski sevgilisi kadar sevmedigini de biliyorum, ama diyor ki beni bu kadar seven birini bulamam, beni sevip rahat ettiriyorsa el üstünde tutuyorsa zaten önemli olan bu. Ben de biraz o düşüncedeyim aslında, evlendikten sonra bazı duygular köreliyor, gunun sonunda sadece seni seven birini ve kafanın rahat olabilecegi bir yuvayı arıyorsun.

Ben biraz duygularını yoğun yaşayan bir insanım, becerebilir miyim bilmiyorum. Su an evlilik gibi bir dusuncem bir planım bir adayım yok da, ister istemez cevreden veya karsı taraftan bir sey hissedince herkes gibi ben de dusunuyorum. Evlendikten sonra geriye dönüp acaba demek istemiyorum, birinden evlenebilecek kadar emin olabilir miyim onu da bilmiyorum. Bana o kadar uzak geliyor ki bir insanla bir olabilmek, mutlu olabilmek dusuncesi.

Uzun oldu ama içimdekileri dökmek icin yazdım, okuduysanız tesekkür ederim. Gerçekten su an kendimi kötü hissettigim icin dertlesme amaclı yazdım, incitici yorumlar yazmazsanız mutlu olurum, ihtiyacım olan sadece biraz umut.

Genişletmek için tıkla...

redvelvetcake .!.:

Öncelikle coook tesekkür ederim beni aydınlatan bir yorum olmuş. Tek tek düşündüm. Evet seviyorum. Alışkanlıgım ona karşı yok, cunku fiilen ayrılalı bir sene oldu, duygusal olarak da alıskanlık olacak veya su an kalan bir seyim yok. Sadece onun varlıgını seviyorum, eger bu takıntı veya alıskanlıksa onu bilemem. Hani hayatınızda biri olur (ne sıfatla olursa olsun) ve hep kalır ya, ne bileyim en basitinden sık görusmediginiz ama görustugunuz zaman aynı yerden devam ettiginiz bir arkadas, o hep vardır, benim icin de aynı durum var su an. Bunu demek istedim.
Ve evet, kurtulmak istemiyorum. Aslında kurtulma fiiline yakıstırmıyorum bile onu. O yuzden evet, belki de bu sekilde kendi hayatıma daha cok dahil ediyorum. Konuyu acarken kendim de dedigim gibi, bunu ben bu hale getirdim, ama ben onu hayatımdan cıkarsam bile (ki denedim, uzun sure) o bana geliyor. Onun hayatında o kadar cok sacma sapan kadınlar var ki, benim onu bu kadar sadık bir sekilde sevmem onun icin cok degerliymis, o yuzden onda da benim yerim cok farklıymıs, öyle demisti. O da iletisimi kesmek istemiyor, eninde sonunda o arıyor beni hep.

İkinci olarak, yeniden denememiz evet bir ihtimal ama sonuçlarına katlanma kısmı dusunduruyor. Sonu yok cunku. Neden mi, o benden cok buyuk ve farklı farklı kadınlardan uc cocugu var. İşi, cevresi, ailesi vs biraz sakat. Bana karsı bambaska bir insan, zaten hayatında benden baska bu kadar uzun sure kimse olmamıs. Cok zor yani, olacak bir is degil. Onun icin belki o kadar degil ama benim icin hayatımın 180 derece degismesi demek.

Genişletmek için tıkla...

redvelvetcake .!.:

Kızlar gunaydın. Öncelikle herkese hayırlı kandiller. Bu mübarek günde hepimizin duaları kabul olur insallah. Konumu okuyunca belki bana da bir dua etmek gelir icinizden.

İkı gecedir sacma sapan kabuslar görüyorum, moralim bozuk uyanıyorum, kendimi mutsuz, ümitsiz kısacası kötü hissediyorum.

Konuyu uzatmak istemiyorum ama ben gerçekten hala eski sevgilimi unutamıyorum. O bana ilk adım attıgı zaman daha 3. sınıftaydım, 19 yasındaydım. Simdi ekimde 24 olacagım ama hala hayatımın basrolünde o var, gecmiyor bitmiyor. Evet, bunu bu hale de ben getirdim, onun bana bu kadar hükmetmesine ben izin verdim, ama ben onu gercekten COK SEVIYORUM.

Kac kere ayrıldık, barıstık, baskaları girdi hayatımıza, onu unuttugumu dusunup baskalarıyla görustum, konustum vs ama olmuyor. Baskasıyla görussem bile günün sonunda aklıma hep o geliyor.
Yazın biriyle cıkmıstım mesela, onda olmayan her sey vardı o cocukta, ama sonradan fark ettim ki asıl onda olanları arıyormusum ben.

Birbirimizin hayatından cıkmadık, o beni arar sorar, ben de onu. Aşkın, tutkunun ötesinde bir sevgimiz, saygımız var birbirimize. Onun benim hayatımda olması benim başkalarıyla olmamı engellemiyor öncelikle bunu söyleyeyim, hani hayatından cıkarmadan bir baskasıyla olamazsın diye dusunmeyin. O benim hayatımda olsa da olmasa da ben yine aynı ikilemleri yasayacagım. Baska biriyle olunca vicdan azabı degil de, böyle bir icime sinmiyor sanki, birbirleriyle karsılastırmak da degil de nasıl anlatsam, baskasına ait olabilecegimi dusunmuyorum kalben, ruhen.

Onun yeri benim icin cok farklı, dolduramayacagımı biliyorum. Birçogunuz eski konularımdan da biliyordur, yası benden bayagı buyuktu, o yuzden onun o sahiplenmesi, sevmesi, sarılması, şefkati, verdigi güven, yeri gelince abi gibi baba gibi yaklaşması. Hayatımda onun eksikligini gercekten cok hissediyorum. Onu cok arıyorum. Herkesin yeri, yarattıgı bosluk farklı, anahtar gibi. Kimse onun yerini dolduramaz zaten, ama en azından onu aratmayacak biri olacak mı?

Başkasıyla olmayı denedim, onu unutmak icin degil ama, kendime bir şans verip başkasıyla da mutlu olabilecegimi görmek icin, atlatacagıma inanmak icin. Beni sevdigine inandıgım insanlarla oldum ama bir süre sonra içim kaldırmadı, rahatsız oldum. Belki gercekten ben de sevebilsem devam ederdi. Kim bilir. Bir daha birini bu kadar sevebilir miyim, bilmiyorum. Başkasıyla olunca mutlu olabilir miyim, gerçekten? İçime siner mi, onun yanında buldugum huzuru bulabilir miyim? Aynı tamamlanmışlık hissini yaşayabilir miyim?

Herkesin kalbi kırık aslında, ardında bıraktıgı biri var. Böyle bir arkadasım su an sözlendi, yakında evlenecek. Evlenecegi cocugu eski sevgilisi kadar sevmedigini de biliyorum, ama diyor ki beni bu kadar seven birini bulamam, beni sevip rahat ettiriyorsa el üstünde tutuyorsa zaten önemli olan bu. Ben de biraz o düşüncedeyim aslında, evlendikten sonra bazı duygular köreliyor, gunun sonunda sadece seni seven birini ve kafanın rahat olabilecegi bir yuvayı arıyorsun.

Ben biraz duygularını yoğun yaşayan bir insanım, becerebilir miyim bilmiyorum. Su an evlilik gibi bir dusuncem bir planım bir adayım yok da, ister istemez cevreden veya karsı taraftan bir sey hissedince herkes gibi ben de dusunuyorum. Evlendikten sonra geriye dönüp acaba demek istemiyorum, birinden evlenebilecek kadar emin olabilir miyim onu da bilmiyorum. Bana o kadar uzak geliyor ki bir insanla bir olabilmek, mutlu olabilmek dusuncesi.

Uzun oldu ama içimdekileri dökmek icin yazdım, okuduysanız tesekkür ederim. Gerçekten su an kendimi kötü hissettigim icin dertlesme amaclı yazdım, incitici yorumlar yazmazsanız mutlu olurum, ihtiyacım olan sadece biraz umut.

Genişletmek için tıkla...