Birincisi,evlenmekte hak,boşanmakta.Boşanmış insan bekar oluyor zaten.İlk zamanlar bekarım demenden,insanları tanıdıkça durumundan bahsetmenden daha doğal birşey yok.En doğrusunu yapmışsın.Bir de utanılacak birşey değil ki,saklayasın.Başından bir evlilik geimiş,çocuk sahibisin kimin iyi kimin kötü,neyin doğru neyin yanlış olduğunu idrak edecek yaştasın.Eğer boşanmak saklanılması gereken bir durumsa,o saman sormadan gidip patronuna boşandığını söylemeseydi o zaman.Belki sen söylemeyecekstin.Yani bunun kararını sen veririsin.Senin özelin.
İkincisi,bir işyerinde çalışıyordur,personele ihtiyaç duyulmuştur seni tavsiye etmiştir.Gitmiş görüşmüşsündür,şartlar uymuştur işe girmişsindir.Nihayetinde onun tavsiyesini karartacak bir hareket yapmamışsın.İşinde çalışıyorsun insanlar memnun.Senin maaşını o arkadaşın vermiyor.Onun kara kaşaı kara gözü için almadılar seni işe.Sonuçta ticaret.Sen de yaptığın işin hakkını veriyorsun.Ne demek böyle iş bulamazdın.O çok mu biliyormuş her işi.Onlar da böyle personel bulamzlardı diyeceksin o zaman.Seni işe koydu diye ne yapıp ne yapmayacağına o karar veremez.
Üçüncüsü,sen arkadaşın sayesinde işe girdin diye onun fikirlerini benimseyemezsin.İşle ilgili bir olayda primdi,maaştı,memnun değilsen,hakkını aramaktan daha doğal birşey yok.Herkesin şartları yapıları farklı.Nihayetinde çocuk büyütüyorsun.Burda mevzu bahis 3 kuruş 5 kuruş değil.Hak arama.
Ynai sözüm o ki,arkadaşın iyi niyetliyse kendine göre yanlış birşey veya orda güvenmediği yanlış insanlar varsa seni dostça uyarabilir.Azarlayamaz,çocuğu gibi ne yaptığını ne dediğini kontrol edemez.Bir de o ordan biriyle anlaşamaz huyları uyuşmaz ama senin uyuşur anlaşırsın.Ona göre yaşayamazsın iş yerinde.Eğer işinden memnunsan,onun yüzünden niye çıkasın.Dersin ki,sağol ama ben ne yapıp ne yapmayacağımı bilecek yaştayım.