Derdim tam da bu.
Ne zaman bir arkadas ortaminda sohbete dahil olsam basima benzer seyler geliyor. Yaydigim elektrikle cekiyor olabildigimi sanirdim ama cok mutlu ve kendimden emin oldugum gunlerde de ayni sorunlari yasadim.
Cevremdekiler birbirlerini destekler ve overken beni bir elestirme ve vasatlastirma cabasi icindeler. Mesela sinavlardan yuksek almak icin benim birkac kez tekrar yapmam gerekirken, bir arkadasimiz bir kez okusa yetermis. Bu kiskanclik degil de nedir?
Dersi beklerken, cay/kahve icerken ya da bos otururken israrla moralimin bozuk oldugunu, cok kotu/mutsuz/uykusuz/hasta gorundugumu soyleyen bir arkadas vardi. Sadece birkac yas buyuk olmasina ragmen surekli cok kucuk oldugumu, ablalik yapabilecegini soyluyordu. Kirici bir tepki vermemek icin selami kestim mecburen.
Fiziksel ozelliklerim de ayni sekilde elestiriliyor. Boyum soyledigimden cok daha kisaymis (sen asla o boyda degilsin, tamam mi? hih! tarzi tepkiler aliyorum
) , giyim tarzimi ve makyajimi dedikleri gibi degistirirsem iyi olurmus. Sormadigim halde fikir soylemeler, elestiriler, saygisizca isime karismalar.
Bu arada okuyan/calisan, evli/bekar, ayni yasta olan ya da olmayan arkadaslarim var, uzun sureli dostluk kurabiliyorum yani.
Kiskanc insanlarla aninda selami kesmek pasifize olmak midir? Laf sokmayi mi ogreneyim? Yoksa bunlar kiskanclik degil de gunluk normal konusmalar da ben mi aliniyorum?
