Hepimiz bir şekilde yaşıyoruz. Benim inandığım,tüm kitaplarımda paylaştığım ve her dokunduğum yerde anlatmaya çalıştığım her şeyden once insanız. Önce insan sonra kadın erkek
Önce insan sonra maddi zengin, fakir,
Önce insan, sonra din,dil,ırk
Her şeyden önce insanız
Bu yüzdendir imza günüme gelen, yolda yanıma gelen her insana sımsıkı sarılabilmem
Defalarca verdiğim bir örneği belki de bugün yeniden hatırlatma zamanıdır: bir depremde enkaz altında kalan insanlara kim sorar ki nereleisin, neye inanıyorsun, paran var mı? Omuz olursun, taşıyerinden sökersin ve canı kurtamak istersin. Orada bunu yapabilen insane, gülük hayatta neden yapamaz.? Bir sürü şey sayabilirsin ama ben insanın bunu yapabileceğine, yapacağına inanıyorum.
Taksim Gezi Parkı için de, sokaklarda yürümeye çalışırken gördüğüm yukarıdaki örnekti. Hıncahınç dolu sokaklarda biri diğerinin ayağına basarken pardon diyordu. Üstelik, ayağa basan kadın, basılan kişinin birkaç yıllık maaşıyla satın alamayacağı çantayı taşıyordu. FB formalı çocuk, GS formalı çocuğun omuzna elini atmıştı, ikisinin omuzna çıkan çocuk TS formalıydı
Döpiyesli ortayaş üstü kadınlar vardı. Para çekmeyi unuttum deyip sucuya suyu geri verenin yerine bir başkası para uzatıyordu. Yaşlı teyzeler yere örtü sermiş kısır, dolma ikram ediyorlardı.Hatta o teyzelerden biri Taksime geçildiğinde zarar verilmiş arabaları gördüğünde çok ayıp diyordu. Bebeğine süt emdiren bile gördüm. Bazı gençler kaldırıma oturup gitar çalıyordu ve buraya yazmaya kalksam sığmayacak sayısız örnek vardı. İnanki, ne bir provakatör vardı, ne illegal slogan atan ne de küfreden. Hatta küfredenleri susturan, yanlarından uzaklaşan insanlar
Hatta o kadar acemiydi ki, topuklu ayakkabı, etek tshirt ve kol çantasıyla gelen parfüm kokan insanlardı. O yüzden de polisin barikatına hiç yaklaşamayan, hatta yüz metre öteye düşen biber gazında bir kilometre geriye koşanlardık. Hiçbirimizin niyeti o barikatları gidip yıkmak çatışmak değildi, beklentimiz barikatın kalkmasıydı. Zaten istesek de yapabilecek olanlar değildik.
Son nefese kadar emin olduğum bir şey var bu olaylarla ilgili. Eğer Taksim meydanı insanlara açılsaydı, ne provaktörler bir şey yapabiliridi, ne ters dönen arabalar olurdu, ne de bu iş yurtdışı basına taşınırdı. Nitekim Taksim meydanı açıldığında kalabalığa, insanlara baktığımda benim söylediğim şu oldu Sanki festivaldeyiz ve birazdan sahneye sanatçılar çıkacak Zaten insanların da ilk yaptığı büfelerden yiyecek, içecek almak ve oturup kahve içecek yer aramak oldu. Hepimiz rahatsızdık, duvarlara yazılan yazılardan, camı kırılmış dükkanlardan. Oradaki çatışma izlerinden rahatsızdık. Hatta ters dönmüş bir polis aracını düzeltmeye çalışan insanlar vardı. Yanan kulübe için havuza su doldurup, pet şişlerle dumanlara su atan insanlar vardı. O meydanda parti bayrakları taşıyan, partizan sloganlar atanların arasından bile geçmedi insanlar. O insnalar sonrasında da TaksimI temizlemek için toplanmaya başladı. Büyük çöp poşetlerine pet şişlerden cam kırıkların her şey toplanmaya başlandı. Kırılmış camlara kartonlarla yama yapıldı. İnsanları yaralayan, kalabalığı artıran, onlarla yakıp yıkanlarla aynı kefeye konduklarını söyleyen, onları yok sayan mesajlardı. Ötekileşme her kesim, her insan için kabul edilemeyecek olandır. Bir bütünken, parçalara ayırmak, BİZI sen,ben,oya ayırmak insanı yoksaymaktır.. Kim olursa, hangi taraf olursa olsun. Cihangirde, Kurtuluşta ev kadınları tencere kepçeleriyle camlardan ses vermeye çalışırken, bunu haykırıyordu.
Bundan sonra ne olacak? Yine aynı şehirlerde, aynı sokaklarda, aynı gökyüzünün altında birbirimizden alışveriş yapacağız, aynı yerlerde çay içecek, birbirimizle selamlaşacak, aşık olacağız. Ekmek kavgasında faturlarımızla boğuşurken aynı metroya, otobüse bineceğiz. Bu kadar zor mu olanı olduğu haliyle kabul etmek. Bu kadar zor mu insanları dinlemek, fikirlerini almak, beraber hareket etmek? Gel gör ki evliliklerde, ilişkiler de bile bunu yapmakta zorlanıyoruz.
Hepimiz her şeyden once İnsanız. Yaşamın her anında insanın önce 'objektif','dürüst' ve 'duyarlı' olması erdemdir.'Ya göründüğün gibi ol ya da olduğun gibi görün' Mevlanadan alınacak ilk derstir. İnancı, mezhebi ne olursa olsun yaradanın yarattığını yaradandan ötürü sevebilmek gerçek inananın düsturudur.
Hadi gelin buradan bir fırsat yaratalım ve aynı gemide olduğumuzu hatırlayalım, hatırlatalım ve siyasetten spora bunu yaşama taşıyalım. Hangi taraf olursa olsun şahsi menfaatler için taraf olmak yerine, insandan taraf olalım. Bir gün sınırlara tehdit olduğunda, bir felaket olduğunda hepimiz tek yürek olmayacak mıyız? Bir trafik kazasında ya da başka bir olumsuzlukta birbirimize el uzatmayacak mıyız?
[h=2]Aret Vartanyan[/h]