Bende 1.5 yıldır annemden, babamdan ve eşimden uzakta tek başıma yaşıyorum. Bizim düğünümüz oldu, eşimin olduğu şehirde kurduk evimizi. Buradada evim var, yalnız yaşıyorum. Çok sıkıntılar çektik, halada çekiyoruz. Mesafede 14 saat, ha deyince görüşemiyoruz. Üniversitede gurbeti görmedim, mezun olunca alasını gördüm. 1 yıl çok zor geçti, özellikle hafta sonları kabus gibiydi. Konuşacak, iki laf edecek kimsem yoktu. Çokta küçük bir şehirdeyim, hiçbir sosyal imkanı yok. Aşırı tutucu bir yer, benim evli olupta yalnız yaşamam burdakilere ters bir durum. Depresyona girdim, kilo aldım, kendi kendime herkese küstüm, alındım. Cumaları eve girerdim, pazartesiye kendi kendimle delirirdim evde. Biri kapımı çalsın, sadece bir kahve içecek kadar otursun konuşayım yeter bana derdim, ama hiç kapım çalmadı 1 yıl. İş arkadaşlarım evli çocuklu hep, kimseyi arayamazdım, kendimi hep dışlanmış ve ezik hissettim. Eşimin her haline taktım, her şeye kavga çıkardım, aramız çok kötüydü bir ara. Dolmuşta yanımda oturanla, markette domates seçerken yanımdakiyle konuşmaya çalışırdım. O kadar eziklendim. Komşularım yüzüme bakmadı neden bilmiyorum. Yemek yapacak mecalim yoktu, sürekli tost yerdim, sağlığımda bozuldu.
Şimdi çok iyiyim, alıştım buraya bile. Kafama göre 3-4 tane yakın arkadaşım oldu. Onlar bana yetiyorda artıyor. Ben onlara gidiyorum, onlar bana geliyor. Biraz geç buldum, ama buradan ayrılırken onlara veda etmek üzecek beni. Son 6 ayım çok güzel geçti, herşeyime destek oluyorlar. Birgün sesim çıkmasa arayıp merak eden insanlar var.
Birde bir tüyo, yaşadığın yerde oralı insanlarla fazla takılma. Hepsinin orada bir çevresi, akrabası var. Sana ayıracağı zaman kısıtlı oluyor. Sana en güzel arkadaş, senin gibi gurbetten gelen insanlar olacaktır. Gurbettekiler birbirine sımsıkı tutunur, çok daha güzel paylaşımlar, dostluklar olur...
bende tazecik gelin iken eşimin kursu çıkmıştı malesef yalnız kalmıştım.tam geldi yeni evliyiz modundayız falan görev çıktı.geldi gitti , gitti geldi üstüne yeni evlendiğimiz için izin almıştı.izin bitti görev de bitince üstüste nöbetler yine yalnızlık.hep yalnızdım hep yalnızdım.
şimdi diyorum ki niye hayıflanmışım ki o günler için.yalnızlığın keyfini sürmek varken şimdi istesem de yalnız kalamıyorum.
hiç üzülme kıymetini bil.sanki alışverişe bile beraber gitseniz nolucak.
eşin sana "hadi gel bu akşam yemeğe gidelim "yada "hadi gel çayımızı da dışarı da içelim " demekdikten sonra.
biz hanımlar ın niyeti eşlerimiz yanımızda olsun değil eşlerimiz le aktivitemiz olsun derdi anlatabildim mi ?
ev arkadaşımla pek samimiyetmz yok. o yüzden çok yalnızlık çekiyorum. alışveriş yapacak, çarşıda gezecek bi arkadaşım yok. sevgilimle uzaktayz brbirimizle. o da olmnasa delirirdm sanırım. eşinin yanına neden tayin isteyemiyorsun canım?
benim eşimde 6 aydır hakkaride o kadar eksiğimki o olmadan o kadar mutsuzum.ailemle yaşıyorum ama kendi evim annemin evine yakın arada evime gidip kalıyorum.yenievlendik gitti daha 1,5 yıl var gelmesine çok canım acıyor.çaresizlik çok zor her gece ağlıyorum korkuyorum başına birşey gelecek diye...evliliğim özlemekle geçiyor.
Zaman zorda olsa geçiyor bi şekilde, sağlıkla gelirler inş. Geçen sene bu zamanlar bende aynen sizin gibiydim, hiç geçmeyecek sanıyordum, ama bak Allaha şükür son 7 ayımıza girdik.
Bu arada ne çok eşi Hakkari de olan varmış.
çok sevindim adına az kalmış sizin.Bu arada küçük kızınız varmış benim eşimde bebek istiyor izne geldiğinde artık korunmayalım diyor eğer böyle olursa eşimin görevi bitip geldiğinde bebek 7 aylık olacak çok kararsızım.eşim çok istiyor.Ben ailemle kalıyorum bebek olursa annem yada kayınvalide benm eve gelecek ben çalışıcam onlar bakacaklar.ama çok korkuyorum.yalnız nasıl geçer hamilelik bebek olunca nasıl olur.kararsızım siz benzer bi durumdasınız sizce nasıl olur
Canım daha önceki sayfalarda da size yazmıştım, eşim gittiğinde kızım 3,5 yaşındaydı, yani hamilelik geçirmedim.
Ama şunu söyleyebilirim ki iyiki kızım var Allaha şükürler olsun, kızım olmasa günlerim nasıl geçerdi bilemiyorum.
okurken hem üzüldüm yaşadıklarına bi taraftan da özlem bitiyormuş diye sevindim senin adına... ben senin kadar sıkıntı çekmiyorum burası iyi bi ilçe herşey var nerdeyse.. bikaç arkadaşım da var ama herkes kendine kalıyor akşamları, zaman zaman.... bu yalnız kaldığım 3. senem... ilk 2 sene bi şekilde geçmiş ama bu sene artık sıkıldım yalnız kalmaktan galiba. şmdi düşünüyorum da 3 sene nası dayanmışım dicem bittiğindeevde yalnız yemek istemiyorum yemek yapasım bile gelmiyor. bazen kararlar alıyorum hayatımı düzene sokayım işte günlük dolu dolu şeyler yapayım kitap okuyayım film izliim vs. bi bakıyorum su koyvermişim eşimi istiyorum yanımda. daha 1 aylık evliyken ayrı kaldık ya hakkımı helal etmiyorum bu milli eğitim bakanlığında buna sebep olanlara. insanlar yalnız kalmak için değil, yalnızlığını bitirmek eş edinmek için evleniyor bizim çektiğimize bakıyorum çok severek yaptığım mesleğimdeki performansımı da etkiliyor bu durum....off offf zaman çabucak geçsin eşim gelsin artık düzenli bi hayatımız olsun
herkese iyi akşamlar... mesleğim gereği 2 yıldır ailemden uzakta yalnız kalıyorum. ilk yılı öyle böyle geçirdim ama bu sene iyice koymaya başladı yalnızlıknişanlıyım hatta nikahlıyım ama nişanlım doğuda görev yapıyo 2013 haziranda kavuşcaz nasipse.. o zamana kadar nasıl geçecek böyle.. evde neler yapıyosunuz yalnızlığı çok hissetmemek için.. bazen duvarlar üstüme yürüyo. canım ne yemek yapmak ne temizlk yapmak hiçbişey istemiyo
herkese iyi akşamlar... mesleğim gereği 2 yıldır ailemden uzakta yalnız kalıyorum. ilk yılı öyle böyle geçirdim ama bu sene iyice koymaya başladı yalnızlıknişanlıyım hatta nikahlıyım ama nişanlım doğuda görev yapıyo 2013 haziranda kavuşcaz nasipse.. o zamana kadar nasıl geçecek böyle.. evde neler yapıyosunuz yalnızlığı çok hissetmemek için.. bazen duvarlar üstüme yürüyo. canım ne yemek yapmak ne temizlk yapmak hiçbişey istemiyo
benim eşimde 6 aydır hakkaride o kadar eksiğimki o olmadan o kadar mutsuzum.ailemle yaşıyorum ama kendi evim annemin evine yakın arada evime gidip kalıyorum.yenievlendik gitti daha 1,5 yıl var gelmesine çok canım acıyor.çaresizlik çok zor her gece ağlıyorum korkuyorum başına birşey gelecek diye...evliliğim özlemekle geçiyor.
Yalnızlığa öcü muamelesi yapmasan iyi olacakmış, neyse. O kadar kötü bir şey değil gerçekten, insan kendi kendine de mutlu vakit geçirebiliyor, hani bilmiyorsan diye söylüyorum :))
Dizi, film izle. Kitap, dergi oku. Alışveriş yap. Yapacaklarını/planlarını listele. Tüm bunları yaparken "yalnızlığı" düşünmeye vaktin kalmayacak, emin ol :))
Benimde düğünümden 2-3 ay önce tayinim çıktı. Yani göreve başladım, gittim evlendim geri geldim. Balayından sonra evimizde 3 gün kalabilmiştim. Yaşadığım psikolojiyi sana anlatamam. İnsan evlenirken mutlu olur, hayallerine kavuşuyor sonuçta. Bizim içimiz hep buruktu, sevinemedik bile adam gibi. Birde evimden çıkıp nefret ettiğim bir yere geri döndüm. Yeni evli cicim günlerini yaşayamadan eskidik.
Senin gibi bende kararlar aldım, hergün yemek yapacağım, şu kitapları okuyacağım, kpds sınavına hazırlanacağım, spora başlayacağım. Ama neye elimi attıysam yarım kaldı. Akşam evde aralıksız 2 saat ağladığımı bilirim. Bu dönemde evlilik olmasaydı böyle zorlanmazdım heralde. Evim, eşim, evliliğim herşey içimde yarım kaldı. 7 sene bekleyip evlendikten sonra evliliğimiz burnumuzdan geldi. Eşime durduk yere öfke duyuyordum sanki onun suçuymuş gibi. Arkadaşlarıma küsüyordum sebebsiz yere. O günlerimden kurtuldum ya çok şükür, ben kendime katlanamıyordumki eşim yada arkadaşım bana katlanabilsin. Henüz tayinim çıkmadı, ama az kaldı. Şu andada tayinim çıkacakmı, ya bir aksilik çıkarsa diye stresteyim. Düşününce karnıma kramplar giriyor. Düşünmemeye çalışıyorum o yüzden.
Birde ben yüksek giriş katında kalıyorum, demir yok. Bir gece çok yağmur fırtına vardı. Gece uyurken yatak odamın balkonuna biri çıkmış balkon kapımı tıklatıyordu. Buraya geleli daha 2 ay olmuştu, binada tanıdığım hiç yoktu. O kadar korktumki anlatamam, 5 dk kadar bekledim gitmedi, sonra kalktım elime parfüm şişesi kaptım perdeyi açtım kimse yoktu. Bilmiyorum belkide gerçekti ama ben halisinasyon olduğuna inanmak istedim. O günden beri yağmur yağdığı geceler salonda yatıyorum. Ben ztn depresyona çok meyilli bir insanım, burası beni sinir hastası yapmıştı bi aralar. Annemle babam gelip uzun süre yanımda kaldılar. Artık 1 ay yalnızsam 2 ay onlarlayım. Şuanda çok iyiyim, çoğu şeyi aştım, olumlu bakıyorum pozitifim. Eşimle aramda çok iyi. Herşeyin güzel olacağına inanıyorum. Ne eziyetlerden geçip atlattım, bundan sonrası beni korkutmuyor.
İŞTE BENDE DİYORUM BEBEĞİM OLSA DAHA KOLAY GEÇER ONUN SEVGİSİ İLE AMA Bİ YANDANDA ÇOK KOrkuyorum yanlış bir kararmı bu diyorum insan böyle zamanlarda neyin doğru olduğuna nasıl karar verirki?
ben de yaklaşık 2,5 senedir uzakta ve evde tek başıma yaşıyorum.çok yalnızım kimsem yok,hatta sevgilimle de ayrılma seviyesindeyiz,günde 5 dk konuşuyoruz onun arkadaş çevresi çok beni hiç umursamıyor bile.elime telefonu aldığımda onu da arayamıyorum sadece annemle konuşuyorum, en az 1 saat konuşuyorum ki zaman geçsin biraz daha diye
ben de daha fazla bunalıma giriyorum ve her gün ağlayarak geçiriyorum günlerimi,evin içinde gençliğim tükeniyorofff offff Allah kimseyi yalnız bırakmasın
uzaktan davulun sesi biraz hoş geliyor canım , ben de yalnız kalmadan önce aynı senin gibi düşünüyodum. yalnızlık bi nimettir diyodum ama bunun süresinin bi limiti varmış bi süre sonra insan evin içinde bir ses arıyor. tv de komik bişey görüp güldüğünde kendi kendime mi gülüyorum die değil , o anki neşesini etrafında biriyle paylaşmak istiyor... bilmiyorsan die söylüyorum dediğin şeylerden önceki mesajlarda çok bahsettik.. konuyu azcık okusaydın o bahsettiğin şeyleri bildiğimi farkederdin sanırım
Ok 3 senedir yalnız yaşayan birine ahkam kesiyorsun yalnız :) Bence hayatın boyunca birilerine ihtiyaç duyarak yaşayacaksın :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?