- 24 Ocak 2016
- 907
- 4.429
- 63
- 35
- Konu Sahibi Donna_salut
- #1
iyi gunler hanimlar. Ne yazacagimi da pek bilmiyorum. Umarim anlata bilirim derdimi.
Yillardir suregelen evlilik denilmesi bile komik olan bir kurumun son asamasina geldim galiba. Cumlelerimi kurarken bile tekil yazmaya ozen gosteriyorum, cunki biz olmadik ki hic bir zaman.
4.5 yillik evlilik bu. Bir oglum var. 3.5 yasinda. Baba evine dondum, is ariyorum. Desteye cok ihiyacim var hanimlar. Cok sukur dertlesebilecegim ablam, ailem var. Ama ben cok gucsuz hissediyorum kendimi. Aslinda bu en guclu halim benim. Oglumun “Anne babam da gelsin bizle kalsin, evimize donelim, sevmiyorum burayi “ demesi beni incitiyor. Icim aciyor. Ama donemem o eve, maddi durumdan baska hicbirseyin iyi olmadigi o ortama donemem. Herturlu hakareti, kufuru, psikoljik siddeti, fiziksel siddeti gordugum o ortama tahammulum yok. O insani gormeyi hic bir sekilde istemiyorum. Tum iletisimimi kopardim. Hicbir sekilde konusmuyorum 10 gun oldu. Nihayet babam da beni anladi, acikca soylemese de hak verdigini gosterdi sonunda o da bana.
Oglum icin cok uzuluyorum. Onun sevgi dolu bir ailede buyumesini isterdim, ama haliyle bu mumkun degil. Burda cok seyi anlatmiyorum. Ya da anlatamiyorum mu desem, bunlari konusmaya gucum kalmadi mi desem. Ama en azindan babasi konusulacak bir insan olsaydi keske, belki de cocugum bu sureci daha rahat sekilde atlatirdi. Keske beni evi terk etmek zorunda birakmasaydi da, kendisi gitseydi. Oglum icin daha kolay olurdu o zaman, evi ozlemezdi en azindan.
Bikac yere is icin basvurmusdum. Yarin bir is gorusmem var. Umarim iyi gecer, ise alinirim, cocuguma ve kendime yeni bir hayat kurarim.
Icimi dokmek istedim kizlar. Her ne kadar yasadiklarimin cok cok az kismini anlatsam da, dertlesmek istedim. Okuyan herkese tesekkur ederim. Yazim hatalarim icin kusura bakmayin.
Yillardir suregelen evlilik denilmesi bile komik olan bir kurumun son asamasina geldim galiba. Cumlelerimi kurarken bile tekil yazmaya ozen gosteriyorum, cunki biz olmadik ki hic bir zaman.
4.5 yillik evlilik bu. Bir oglum var. 3.5 yasinda. Baba evine dondum, is ariyorum. Desteye cok ihiyacim var hanimlar. Cok sukur dertlesebilecegim ablam, ailem var. Ama ben cok gucsuz hissediyorum kendimi. Aslinda bu en guclu halim benim. Oglumun “Anne babam da gelsin bizle kalsin, evimize donelim, sevmiyorum burayi “ demesi beni incitiyor. Icim aciyor. Ama donemem o eve, maddi durumdan baska hicbirseyin iyi olmadigi o ortama donemem. Herturlu hakareti, kufuru, psikoljik siddeti, fiziksel siddeti gordugum o ortama tahammulum yok. O insani gormeyi hic bir sekilde istemiyorum. Tum iletisimimi kopardim. Hicbir sekilde konusmuyorum 10 gun oldu. Nihayet babam da beni anladi, acikca soylemese de hak verdigini gosterdi sonunda o da bana.
Oglum icin cok uzuluyorum. Onun sevgi dolu bir ailede buyumesini isterdim, ama haliyle bu mumkun degil. Burda cok seyi anlatmiyorum. Ya da anlatamiyorum mu desem, bunlari konusmaya gucum kalmadi mi desem. Ama en azindan babasi konusulacak bir insan olsaydi keske, belki de cocugum bu sureci daha rahat sekilde atlatirdi. Keske beni evi terk etmek zorunda birakmasaydi da, kendisi gitseydi. Oglum icin daha kolay olurdu o zaman, evi ozlemezdi en azindan.
Bikac yere is icin basvurmusdum. Yarin bir is gorusmem var. Umarim iyi gecer, ise alinirim, cocuguma ve kendime yeni bir hayat kurarim.
Icimi dokmek istedim kizlar. Her ne kadar yasadiklarimin cok cok az kismini anlatsam da, dertlesmek istedim. Okuyan herkese tesekkur ederim. Yazim hatalarim icin kusura bakmayin.
