42 yaşımdayım, yirmi senedir özel sektörde çalışıyorum ve emekliliğime 16 sene var, (Malesef 99 girişli olmadığımdan) 7000 gününü doldurmama da sanırım beş ya da altı sene. Mesleğim asistanlık yani her dakika koordine olmalı, dikkatli çalışmalı ve çelik gibi sinirlere sahip olmalıyım ve takdir edersiniz ki bu meslekten emekli olmam imkansız. Zaten işten ayrılıyorum şu an çalıştığım şirket ile profesyonel düşünmek imkansız. Yani işsiz sayılırım. Ve dürüst olmak gerekirse özel sektöre dönmek istemiyorum. Napıcaksın derseniz ben de bilmiyorum.
Velev ki döndüm daha ne kadar çalışırım meçhul. Ne zaman emekli olacağım belli ama olup olamayacağım meçhul. Bir gelecek planım yok günübirlik yaşıyor gibiyim. Eşim yurtdışı bağlantılı çalışıyor, çok küçük bir ihtimalle işler yolunda giderse Amerika’da işe devam edebilir ama dediğim gibi ufak ihtimal. O benden daha kaderci mi desem mantıklı mı desem yani önümüze bakalım kafasında. Ben ise bu durumdan mutlu değilim.
Yani tabii başka meslek seç diyebilirsiniz ya da şimdi mi aklına geldi ama geldi işte. Şu an realitem bu. Hiçbir şekilde bir planım yok geleceğe dair. Hayatını yoluna sokmuş ve yakın gelecek planı olan insanlara çok özeniyorum. Gerçi burası Türkiye burada olan planın da bir an gelir hükmü kalmaz ama insan gene mutsuz oluyor günübirlik yaşayınca
Sizin içinizde de benzer durumda olan var mı, buyrun sohbete.
bana öğret nolursun nasıl atıcam bu atalet halini üzerimden.
İçinden gelmesi lazım, bir şekilde kendine gaz vermen gerekiyor bence vive.
