Arkadaşlar önceki konumda yazmıştım aileme düşkün olmadığımı ve annemin de bunu çok sorun ettiğini, hatta ağladığını.
Biz anneannemle yaşıyorduk. İki sene önce annemle kendi evimize çıktık. Bugün anneannem bize geldi. Dedemle kavga etmiş evi terk etmiş. 1 haftadır teyzemde kalıyormuş. Şimdi bizde kalma durumları havada uçuşuyor. Annemin konuşmasına kulak misafiri oldum. Yatak ayarlayacağını (ev 2+1 ve ufak) kedinin kumunu banyoya kaldıracağını söylüyordu.
Diyebilirsiniz ki ne biçim torunsun, ne demek anneannenle yaşamak istememek. Çok zor şeyler yaşadım. Aynı evde yaşarken her şeye karışırdı. Sürekli eleştiri alırdım. Kendimi asla genç kız gibi hissedemedim. Rahat olamadım. Annemle anne kız gibi hissedemedim. En ufak hatamda küsüldü. Eve azıcık geç kalsam sürekli nerede olduğum neden geç geldiğim kimle olduğum soruldu.
Bütün bu sebeplerden ötürü psikolojim bozuk.. Eleştiriyi artık kaldıramıyorum. Bu kadar şeyden sonra aileme düşkün olmamı beklediği için anneme çok kırgınım.
Yine bunları yaşamak istemiyorum. Çok alıştım özgür olmaya. Dahası kendisi kedimizi hiç sevmiyor. Dini sebeplerden ötürü. Annem tabii ki bir lafla kedimizi yollayacak birisi değil ama emin olamıyorum.
Anneme bu kaygılarımı anlatmak istiyorum ama benden düşkünlük bekleyip ağlayan insan derdimi doğru düzgün dinler mi? Bence beni dinlemeyecek ve haksız çıkartacak.
Ben yurtdışında okuyorum ama sonuçta kışın ve yazın eve geleceğim. En az 1 ay birlikte yaşamaktan bahsediyorum.
Mune abla yani dini içerikten ne şekilde ban yiyoruz
