Valla ağzınıza sağlık.. Eşim asker.. 3 yıldır ayrıyız, sürekli görevde.. Sürekli bu son diyoruz ama son olmuyor.. Evde yalnızım
. Tam mesai çalışıyorum.. 1 Mayıs haftası tüm evi, camları, avizeleri, dolap içlerini temizledim.. Bebeğin her eşyasını kendim aldım.. Kendim yıkayıp, ütüledim.. Market alışverişimi iki üç seferde yapıyorum.. Hâlâ çalışıyorum, doğum sonrasına zamanım kalsın diye.. Eşimi Mart ayında gördüm en son.. Hamilelik dönemine ait bir fotoğrafımız yok.. Evde yalnızdım, hâlâ yalnızım.. Yanımda bir taksi numarası.. Eşimden bir bardak su bile görmedim.. Kimsem yok diye aşeremedim bile ..
Evet, ben böyleyim, herkes böyle olsun mantığı ile yazmıyorum.. Ama bazı şeylerde abartılmamalı.. Eşim hep evde olsa idi de bir haftasonu ailesi ile gezseydi.. Hamilelik hastalık değil.. Anne olmak kolay değil.. Boşuna Cennet anaların ayakları altında değil..