- 30 Ocak 2013
- 29.425
- 43.922
- 798
- Konu Sahibi burcubahar0635
-
- #161
hayırlı olsun
Doğumdan sonra yeniden yapılanıyorsunuz :)..ciddiyim...bambaşka bir insan oluyorsunuz tuhaf bir şekilde...
Dönüp ben bunları nasıl yapabiliyorum diye soruyorsunuz kendinize...
Birde sadece bende mi oldu bilmiyorum ama ben çocuksuz halimi hatırlamıyorum :)
Çok garip bir şekilde ...ordaki benliği kaybettim...
Dengesizsiniz canım, sana güvenip 2. Yi terazi yaptık, bir gün iyiyiz bir gün kötü, ne olcak, kim verecek bunun hesabını
Hayırlı olsun. Anneliğe çok uzağım, neden çünkü bekarım henüz, kesinlikle bir çocuk bakabilecek durumum yok bunlar benim için ileride olursa olur, olmasa da şu an benim için sorun değil diyebiliyorum. Yani burada bir sürü anne varken bana laf düşmez, anlamam da zaten ama bebekler çok tatlı. Kardeşimin bebekliğine gitti benim de aklım, ne kadar çok sevmiştim onu. Daha annemin karnındayken bile seviyordum, şakalaşıyordum ben onunla (9 yaşındaydım) Bebekler tatlı ve çok komik. Psikolojiniz de zamanla düzelir muhtemelen, hayırlı olsun. Bir açıdan konunuz ve bakış açınız hoşuma gitti çünkü "aman rızkıyla gelir" diyenlerden değilsiniz, ince düşünüyorsunuz. Bence bunlar çok önemli. Gerçekten güzelce yetiştirebilecek kişilerin anne ve baba olması toplum açısından daha faydalı diye düşünüyorum. @elvanelvan88 sizin de hayırlı olsun, bence siz de gayet iyi bir anne olacaksınız. :)
ahaha sen cinsiyeti tutturamıyon ben ne edeyim
Canim tebrik ederim en son sana dua etmistim inan kendim kadar sevindim. Allah saglikla kucağına almayı nasip etsin.annelik elbette zor kimse kolay olduğunu düşünüp hamile kalmıyor ama ben her zaman abartıldığını düşünüyorum. bazı arkadaşlarım durmadan yakınıyorlar böyle yaptı şöyle yaptı odur bu dur diye bende hep evde canınız sıkıldığından çocuğunuza sarıyorsunuz derim. ama bazı arkadaşlarımda o kadar rahat ki hiç kendilerini sosyal çevrelerden kısıtlamadan hayatlarını yaşıyorlar.bence bebeğin zorluğu sana bağlı gözünde büyütürsen zorlanırsın bence gözünde büyütme çekeceğin zorluk en fazla 1 sene. bu arada bende yeni hamile kaldım bunları düşünerek kendimi teselli ediyorum şu anın keyfini çıkarmaya çalışıyorum o senin mucizen bunu unutma mucizene sahip çık sıkı sıkı sarıl ve ondan sakın vazgeçmeyi düşünme...
HaklisinEsim degil. Beraber oldugum kisi. Esim olsa evet israrci olabilirdim. Ama bu durumda kendimde o hakki görmüyorum.
Evet inanılmaz korkmuştum ben çocuk bakımı konusunda...Sizin konunuzu hatirliyorum.
Muallaktaydiniz dogurayim mi acaba diye.
Sonra dogurmaya karar verince tebrik etmistik sizi.
Bebeğinix buyudu sizin gibi dusunenlere cesaret bile vermeye basladiniz.
Konu sahibine iyi bir orneksiniz.
Canim Allah razi olsun valla kim gorduyse ayni seyi soyledi Allah dualarimizi kabul etti sonunda sukurler olsun. Hepbirlikte sag salim kucagimiza alalim insallah bebeklerimiziCanim tebrik ederim en son sana dua etmistim inan kendim kadar sevindim. Allah saglikla kucağına almayı nasip etsin.
bende pkoluyum 3 senelik evliyim senin adina cok sevindim deli gibi bebek istiyorum evimize neşe katar sakın aldırma rabbim sana bu zaman vakit etmis şükret cok isteyen var.merhaba kızlar...
Eşimle 4 yıldır evliyiz.Bugün hamile olduğumu öğrendim.Ne hissetmem ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.Beni burda bilen bilir hiçbir zaman çocuk meraklısı bir insan olmadım ve düşünmedim de hatta istemiyodum bile.Zaten tedavi olmadan nasıl hamile kalabildim anlamış değilim çünkü azılı bir pko hastasıydım.Doktor normal yollarla hamile kalmama imkansız gözüyle bakıyodu.Bu yaşadığım mucize mi yoksa kaderim mi ne desem bilemiyorum.Psikolojik açıdan hiç hazır değildim.Aldırmayı düşünmüyorum tabii ki ama korkuyorum işte.Ne hissetmem gerektiğini ve ne düşüneceğimi bilemiyorum.Sanki bu sabahtan itibaren bütün özgür ve rahat hayatım ebediyen bitmiş gibi hissediyorum.Bi sabah kalktım ve tüm hayatım değişti.
Hamileliğini benim gibi öğrenenlerden akıl istiyorum.Naptınız,bu fikre nasıl alıştınız?Nerden başladınız? İçimi dökmek istedim lütfen biraz anlatın bana, tecrübelerinizi paylaşın.
Ben elimden geleni yaptım, y ler beyfendiden geldi
Doğumdan sonra yeniden yapılanıyorsunuz :)..ciddiyim...bambaşka bir insan oluyorsunuz tuhaf bir şekilde...
Dönüp ben bunları nasıl yapabiliyorum diye soruyorsunuz kendinize...
Birde sadece bende mi oldu bilmiyorum ama ben çocuksuz halimi hatırlamıyorum :)
Çok garip bir şekilde ...ordaki benliği kaybettim...
Rahatlığı bende biliyorum ama pek anımsayamiyorum...ama müthiş olduğunu hatırlar gibiyimKatılıyorum.
Başkasından dinlerken çekilmez gibi gelen şeylerin üstesinden geliyorsun hem de yılmadan bıkmadan defalarca, insan gücünü, potansiyelini keşfediyor resmen.
Ama ben çocuksuz halimi çok net hatırlıyorum, yok öyle bi rahatlık :)
Canım ben daha bekarken bile deli gibi çocuk hayalleri kuran bir insandım. Evlendim 3-4 ay sonra tamam dedim artık vakti. Ama iki ay allah nasip etmedi. Üçüncü ay artık normal yollarla olmayacağı tedavi olmamız gerektiği fikrine alıştırmaya çalışıyordum kendimi. Üçüncü ay da yine olmadı diye ağlarken hamile olduğumu öğrendim. Bi kaç gün içinde içimdeki o deli gibi çocuk istiyorum fikri uçup gitti sanki ben ne yaptım demeye başlamıştım. Ta ki miniğimin kalp atışlarını duyana kadar :) ve çok zor geçti ilk dönemlerim 6 kilo verdim yataktan çıkamadım depresyona girdim. Sonra zor zamanlarım geçti. Şimdi minik tekmelerini hissediyorum oğlumun. Ve o kadar mutluyum ki. Muayeneye gidene kadar özlüyorum bile onu :) allah bize öyle kıymetli öyle eşsiz birşey nasip etti ki bence bu şansı kaçırma. Hele ki senin dediğin gibi bir mucizeyse ona iyi bak. Sonra ömür boyu yokluğunu pişmanlığını yaşama canım. Ve lütfen seni anlamadığımı düşünme seni anlıyorum. Umarım ikiniz için de en doğru kararı verirsin :)merhaba kızlar...
Eşimle 4 yıldır evliyiz.Bugün hamile olduğumu öğrendim.Ne hissetmem ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.Beni burda bilen bilir hiçbir zaman çocuk meraklısı bir insan olmadım ve düşünmedim de hatta istemiyodum bile.Zaten tedavi olmadan nasıl hamile kalabildim anlamış değilim çünkü azılı bir pko hastasıydım.Doktor normal yollarla hamile kalmama imkansız gözüyle bakıyodu.Bu yaşadığım mucize mi yoksa kaderim mi ne desem bilemiyorum.Psikolojik açıdan hiç hazır değildim.Aldırmayı düşünmüyorum tabii ki ama korkuyorum işte.Ne hissetmem gerektiğini ve ne düşüneceğimi bilemiyorum.Sanki bu sabahtan itibaren bütün özgür ve rahat hayatım ebediyen bitmiş gibi hissediyorum.Bi sabah kalktım ve tüm hayatım değişti.
Hamileliğini benim gibi öğrenenlerden akıl istiyorum.Naptınız,bu fikre nasıl alıştınız?Nerden başladınız? İçimi dökmek istedim lütfen biraz anlatın bana, tecrübelerinizi paylaşın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?