Yıllardır uuğraşıyorum okb ile, aşamadım belki ama onunla yaşamayı da öğrendim. Kafamın birşeye takıldığını anladığım zamanlarda hemen ilgimi baska seye yöneltiyorum. Eğer yürürken daldığımı hissettiysem, ne yaparsam yapayım aklımdakinden kurtulamıyorsam, arkadaşımı vs arıyorum kafamı dağıtıyorum.
Bir de hayatımda sorun yaratan insan istemiyorum. Misal sorun yaratan kişi babam bile olsa, hayatımdan cıkaramıyorsam iletişimimi minimuma indiriyorum. Görmüyorum, duymuyorum, sorun yaratmasına izin vermiyorum.
Birilerinin beni anlamasını beklemiyorum. Örneğin amirimin izin günlerimi düzenlemesini beklemek yerine izin formumu cıkarıp önüne koyuyorum. Durum değerendirmesini daha sonra yapmaya calısıyorum.
BU hastalık icin ciprlx cok hafif, doktor kontrolünde kullanıyorsun değil mi? Anladığım kadarıyla sen sadece ilaçtan medet umuyorsun. Tek başına seni uyuşturmaktan başka hicbir işe yaramaz, bireysel gayret sart bu hastalıkta.
Akşama kadar dert icinde oturursan aşamazsın, kafanı dağıtman, kendine meşgale bulman, sorunlarını ertelemeden halletmen lazım.
Eşin eğer tatil organize etmiyorsa, plan yap önüne koy uygulasın. Şunu da göz ardı etme, bir okb ile yaşamak zordur. Eşini de anlamaya calıs.