- 9 Ocak 2018
- 735
- 1.916
- 113
- Konu Sahibi kumandapili
- #1
Merhabalar,
Eşimin atanması nedeniyle bir süredir ayrı yaşıyoruz, ayrı şehirlerdeyiz.
Sorun şu ki ben artık evli gibi hissetmiyorum. Uzak mesafenin zor olacağını biliyordum ama karşımda bir yapay zeka, ne bilim bir hayalet var gibi. Konuşuyorum konuşuyoruz ama sıkılıyorum. Onun da sıkıldığını hissediyorum.
İçimden bir şeyler kopup gitti sanki.
Kendisi konuşmayı çok sever. Beni arayıp gününün nasıl geçtiğini, neler yaptığını, iş yerindeki en ufak şeyi bile anlatır ama bana sen nasılsın, günün nasıl geçti demez, dese de dinlemiyor gibi geliyor bana.
Benim işim zor, uzun süredir istifa etmek gibi düşüncelerim de var. Büyük baskı altında çalışıyorum. Fiziksel ve psikolojik olarak kötüyüm yani. Bunu biliyor ama desteğini hissetmiyorum. Bana hiçbir şekilde yol göstermiyor. Kötü olduğumu bildiği halde iyi hissetmem iyi olmam için bir çabası yok. Bir de burda onun ailesi, benim ailem onlarla da ilgileniyorum.
Bilmiyorum hanımlar ya böyle mi olmalı? Benim beklentilerim mi çok? Kendi hislerimi kendim içimde yaşayıp baş etmeyi mi öğrenmeliyim? O zaman evlilik ne işe yarıyor? Hem fiziksel hem psikolojik olarak yapayalnız hissedeceksem neden evlendim?
Fikirlerinizi beklerim.
Eşimin atanması nedeniyle bir süredir ayrı yaşıyoruz, ayrı şehirlerdeyiz.
Sorun şu ki ben artık evli gibi hissetmiyorum. Uzak mesafenin zor olacağını biliyordum ama karşımda bir yapay zeka, ne bilim bir hayalet var gibi. Konuşuyorum konuşuyoruz ama sıkılıyorum. Onun da sıkıldığını hissediyorum.
İçimden bir şeyler kopup gitti sanki.
Kendisi konuşmayı çok sever. Beni arayıp gününün nasıl geçtiğini, neler yaptığını, iş yerindeki en ufak şeyi bile anlatır ama bana sen nasılsın, günün nasıl geçti demez, dese de dinlemiyor gibi geliyor bana.
Benim işim zor, uzun süredir istifa etmek gibi düşüncelerim de var. Büyük baskı altında çalışıyorum. Fiziksel ve psikolojik olarak kötüyüm yani. Bunu biliyor ama desteğini hissetmiyorum. Bana hiçbir şekilde yol göstermiyor. Kötü olduğumu bildiği halde iyi hissetmem iyi olmam için bir çabası yok. Bir de burda onun ailesi, benim ailem onlarla da ilgileniyorum.
Bilmiyorum hanımlar ya böyle mi olmalı? Benim beklentilerim mi çok? Kendi hislerimi kendim içimde yaşayıp baş etmeyi mi öğrenmeliyim? O zaman evlilik ne işe yarıyor? Hem fiziksel hem psikolojik olarak yapayalnız hissedeceksem neden evlendim?
Fikirlerinizi beklerim.
biraz benim de kendimi zorlamam lazım sanırım. Teşekkürler.
zaten oyle de yaptim, eşimin sık sık tayin durumu olan bir işi vardi, benim de aksine çakılı kadro bir memuriyetim vardi. Evlenirken istifa ettim. Bir gun bile ayri kalma durumunu kabul etmeyecegimi soyledim. Diğer türlüsü zor olacakti tayin ayarlamak
gözlerim falan doldu bir kötü oldum. Üç haftada bir gelip gidiyoruz şehirlerimize ama aynı evde yaşamanın verdiği o his yok tabiki.
