Herkese merhaba. Biraz uzun yazabilirim.
Ben üniversiteden 2 yıllık ama iş olanağı olan bi bölümde okudum. Aslında konu sadece okumak çalışmak değil ama buradan giriş yapayım. 4 yıllık evliyim. Kızim olmadan önce çalışıyordum. Ama suan çalışmıyorum .
Babamın evinde zor bi hayat geçirdim. Babamla pek anlasamiyorduk,bu yüzden hemen evlenip kurtuluyum diye düşündüm.Bu sebepten ne okudum , ne çalıştım, ne yaptım farkında olmadım. Hep kendi evimi kursam bi an önce düşüncesindeydim. Ve her neyse evlendim,cocugum oldu.
Çocuktan sonra ağır bi mutsuzluk yaşadım. Geçmişten kaynaklı problemlerimi lohusalik tetikledi . Bebeğim başlarda zor bi bebekti. Sonra o düzeldi. Bu seferde şu kaygılarım başladı 2.cocuk olmak zorunda. Hemen olmak zorundaki arkadaş olsun. Ya rahatlığa alisirsam. Halbuki hiç bir yönden 2.cocuga hazır değilim. Ama oyle bi baskı hissediyorum ki üzerinde günümü yasiyamiyorum resmen. Sanki bu mutlaka yapmam gereken birşey ve ben erteledikce geriliyomusum hissi.
Sonra kendime vakit ayırdım ve düşündüm. Ne istiyorum. Benim için önemli olan ne. Ne kadarını kaldirabilirim,kaldirabiliyorum. Ve suna karar verdim. Ben suan eksik hissediyorum kendimi. Birşeyler başaramamış. Bu monotonlugu sevmiyorum. Art arda çocuk büyütüp kendimi yıpratmak istemiyorum. Belki çok istersek ilerde kardeşi olabilir. Hemen olmak zorunda değil diyorum.
Aslında tam olarak ne soruyorum bilmiyorum :) hani destek bekliyorum galiba.
Yeniden bi bölüm okuyorum suanda. Ehliyet kursuna yazildim. Psikolojimi düzeltmeye çalışıyorum.
Olur dimi? Sanki sifirdanmis gibi
Ben üniversiteden 2 yıllık ama iş olanağı olan bi bölümde okudum. Aslında konu sadece okumak çalışmak değil ama buradan giriş yapayım. 4 yıllık evliyim. Kızim olmadan önce çalışıyordum. Ama suan çalışmıyorum .
Babamın evinde zor bi hayat geçirdim. Babamla pek anlasamiyorduk,bu yüzden hemen evlenip kurtuluyum diye düşündüm.Bu sebepten ne okudum , ne çalıştım, ne yaptım farkında olmadım. Hep kendi evimi kursam bi an önce düşüncesindeydim. Ve her neyse evlendim,cocugum oldu.
Çocuktan sonra ağır bi mutsuzluk yaşadım. Geçmişten kaynaklı problemlerimi lohusalik tetikledi . Bebeğim başlarda zor bi bebekti. Sonra o düzeldi. Bu seferde şu kaygılarım başladı 2.cocuk olmak zorunda. Hemen olmak zorundaki arkadaş olsun. Ya rahatlığa alisirsam. Halbuki hiç bir yönden 2.cocuga hazır değilim. Ama oyle bi baskı hissediyorum ki üzerinde günümü yasiyamiyorum resmen. Sanki bu mutlaka yapmam gereken birşey ve ben erteledikce geriliyomusum hissi.
Sonra kendime vakit ayırdım ve düşündüm. Ne istiyorum. Benim için önemli olan ne. Ne kadarını kaldirabilirim,kaldirabiliyorum. Ve suna karar verdim. Ben suan eksik hissediyorum kendimi. Birşeyler başaramamış. Bu monotonlugu sevmiyorum. Art arda çocuk büyütüp kendimi yıpratmak istemiyorum. Belki çok istersek ilerde kardeşi olabilir. Hemen olmak zorunda değil diyorum.
Aslında tam olarak ne soruyorum bilmiyorum :) hani destek bekliyorum galiba.
Yeniden bi bölüm okuyorum suanda. Ehliyet kursuna yazildim. Psikolojimi düzeltmeye çalışıyorum.
Olur dimi? Sanki sifirdanmis gibi