6 yaşında okumayı soktugumden beri çalış çalış sürekli bir sınav sürekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, çalışman, ufkunu açman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına düşük veriyorlar uyariyorlar. Birçok kişiye göre şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne biçim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hiçbir şey yapmadan uyuyarak geçiyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hiçbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama çoğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak külfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara çok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammülüm kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilaç başladı. Dertleşmek istedim sadece.