Selamlar herkese,
Belki benim gibi benzer hikayeleri olan başka insanlar da buraya dertlerini ve bunlara dair buldukları çözümlerini yazar da içimi bir nebze rahatlatırım diye bu konuyu açmak istedim.
Travmatik çocukluk anılarımdan kurtulalı bir süre oluyor. Sanırım bu dertlerim varken eşimle beraber kurduğumuz hayatın sorunlarını düşünmeye çok fırsatım olmadı ya da artık sabrım taşıyor.
Eşimle iki yıldır evliyiz birbirimizi hala severiz, hala birbirimize sanki biraz sonra seks yapıcakmışız gibi sırnaşırız gün içinde flört ederiz ama ikimiz de anca haftada bir sevişiriz.(evlendiğimiz yıl çok daha yoğunken 2 haftada 1 yapıyoduk) en son uzun uzun ne zaman seviştiğimizi hatırlamıyorum zaten. İşimizi bitirip de günlük işlerimizi halledelim planı içindeyiz. İstekli olduğumuz birçok zamanda eşimin de benim de günlük kaygılardan dolayı yatakta yükselememe sorunu oldu. ikimiz de seksi seven insanlarken bazen sadece "yorucu bir haftaydı hadi stres atalım" niyetiyle yapıyor oluyoruz.
Hiçbir şeye yetişemiyoruz.
İşten eve geldiğimizde tepemize evin işleri kalıyor, günün sonunda bir filmi baştan sona bile bitiremeden ertesi gün erken kalkabilmek için yatağa giriyoruz su samurları gibi sırtımızı yatağa verip elele tutuşup gün içindeki konuları azcık konuşup uykuya dalıyoruz.
Parasal konuda çok kaygılıyız.
Piyasada iyi konumlarda çalışmamıza rağmen enflasyondan dolayı paramız cebimizde kalmıyor. Kirada kalıyoruz ev sahibi bazı dönemler evi satmaktan söz etti. arabamız yok, bazı dönemlerde ek işler yapıyoruz, sanırım bu hayattaki en büyük amacımız maddesel bişiye sahip olabilmek için para biriktirmek. hep birikimlerimizi nasıl arttırabiliriz konulu sohbetlerimiz oluyor. gün gelip kiradan kovulursak yeni bi kirada birikim yapamadan hayat sürmek beni çok korkutuyor. Tüm sülalem kendi evine sahip olduğu için de üzerimde görünmez büyük baskı var.
Tatillere çıkamıyoruz.
Balayımızdan sonra kaliteli bir tatil yapmamız mümkün olmadı. Bunun yerine cebimizden az paranın çıkacağı, yakın civarlara haftasonu gezilerinden başka bir yöntemimiz yok. bunun sebebi de yukarda belirttiğim gibi geleceğimizi görememe kaygısından dolayı paramızı köşeye koyma ihtiyacı.
Çevremde çocuk yapmamız için baskılar var.
Ama ben daha genç yaşımda(28) hiçbir yere gezip tozamamışken, eşimle birbirimize doyamamışken, ilerde çocuğumuza iyi bir hayat verecek birikime, mala mülke sahip olamamışken bunu nasıl yapayım? Eski konumda da çocuk yapmak istemiyorum yazmıştım bencillikle suçlanmıştım.
Niye fakirlik içinde büyüyen, annesi babası onu stresleriyle büyüten bir çocuk yapayım?
Ben dertsiz başıma dert mi arıyorum yoksa gerçekten bunlar kaygılanmadan hayatımı devam ettirebileceğim meseleler mi bilemiyorum. Sizin de hayatınızı dinlemeye yalnız olmadığımı düşünmeye ihtiyacım var.
……
Hanimlar duzgun okuyun hiçbir yerde gelirim yüksek dememişim saçma sapan yorumlar yazmayin. İki ayda bir otele kalmaya gidiyorum diye de çok şukur geçiniyorum diye şükredemem kusura bakmayın
gidin tatilde 2 sevişirsiniz hem tatlı kıss 
