- Konu Sahibi yorgunnnnn
-
- #1
nerden,nasıl başlasam bilmiyorum.hani hayat bazıları için daha bir zordur ya...
eğitimli ama çok sorunlu bir ailede büyüdüm.babam içki problemi olan ve ciddi psikolojik sorunları olan bir insandı.annem çalışan,çocuklarına tapan ve ömrü boyunca babam gibi bir insanı idare eden melek gibi bir kadın..
lise dönemlerimde çok aşık oldugumu sanarak ve belkide evdeki sorunlar yüzünden bana sığınak olan eşimle tanıştım.3 yıl kadar flört ettikten sonra evlendik.2-3 yıl sonra abileri işini elinden aldılar ve bana iftiralar atarak boşanmamıza neden oldular.1 ay kadar annemlerde yaşadım ama nasıl yaşamak..babam tarafından baskı,üstüme yürümeler..vs..eşime karşıda duygularım bitmemişti .gerçekten çok iyi bir insandır.merhametli,vicdanlı..1 ay sonra beni aradı ve uzun uzun konuştuk kendimize yeni bir yol çiizmeye karar verdik.eşim işsiz kalmıştı ama günlük bi yerlerde çalışıp kendi kendimizi idare ettik.bi süre sonra yeni bi iş kurdu.ve ben hamile kaldım.bebeğimi dünyaya getirdim ama bebeğimi doğumdan sonra kaybettim.benim için çok büyük bir yıkım olmuştu.2 yıl sonra tekrar hamile kaldım ve çok sorunlu bi hamilelik sonrası şimdi 3.5 yaşında olan bebeğimi dünyaya getirdim.o benim herşeyim.ama şu anda çok mutsuzum.geçen günlerime çok üzülüyorum.eşim gerçekten çok iyi bir insan.ama biz çok uyumsuzuz.birbirimize çok zıttız.oturup konuşamıyoruz.beni hiç dinlemiyor.yalnız bırakıyor.biraz konuşalımmı,ben iyi değilim diyorum alay ediyor.ayrıca sorumsuzlukları çok.ödeyebilecek olsa bile faturaları 4-5 ay biriktiriyor ve ben çok huzursuz oluyorum .bu kez kendime kızıyorum.neden öğrenimini tamamlamadım?neden çalışmadım?erken evlilik yaptım?maddi sorunları yaşadıkça daha çok bunalıyorum.kendimi geçtim.bebeğime birşey almak isteyip alamayınca,yada o bişey isteyince alamayınca içim acıyor ve yine kendimi suçluyorum.kendimi çok bıraktım,saçımı bile taramak istemiyorum.boğazım düğüm düğüm sebebsiz ağlıyorum.bir işe girmek istiyorum karar veriyorum ama sonunu getiremiyorum.uzaktan bakıyorum o işe..sadece planlıyorum ama yapamıyorum.o gücü kendimde bulamıyorum,çok yorgun ve bitkin hissediyorum.kendimi çok yalnız,değersiz,kimsesiz ve çaresiz hissediyorum.durmadan ağlamak istiyorum.uzun yazdım farkındayım ama anlatabileceğim konuşabileceğim kimse yok kusuruma bakmayın..
eğitimli ama çok sorunlu bir ailede büyüdüm.babam içki problemi olan ve ciddi psikolojik sorunları olan bir insandı.annem çalışan,çocuklarına tapan ve ömrü boyunca babam gibi bir insanı idare eden melek gibi bir kadın..
lise dönemlerimde çok aşık oldugumu sanarak ve belkide evdeki sorunlar yüzünden bana sığınak olan eşimle tanıştım.3 yıl kadar flört ettikten sonra evlendik.2-3 yıl sonra abileri işini elinden aldılar ve bana iftiralar atarak boşanmamıza neden oldular.1 ay kadar annemlerde yaşadım ama nasıl yaşamak..babam tarafından baskı,üstüme yürümeler..vs..eşime karşıda duygularım bitmemişti .gerçekten çok iyi bir insandır.merhametli,vicdanlı..1 ay sonra beni aradı ve uzun uzun konuştuk kendimize yeni bir yol çiizmeye karar verdik.eşim işsiz kalmıştı ama günlük bi yerlerde çalışıp kendi kendimizi idare ettik.bi süre sonra yeni bi iş kurdu.ve ben hamile kaldım.bebeğimi dünyaya getirdim ama bebeğimi doğumdan sonra kaybettim.benim için çok büyük bir yıkım olmuştu.2 yıl sonra tekrar hamile kaldım ve çok sorunlu bi hamilelik sonrası şimdi 3.5 yaşında olan bebeğimi dünyaya getirdim.o benim herşeyim.ama şu anda çok mutsuzum.geçen günlerime çok üzülüyorum.eşim gerçekten çok iyi bir insan.ama biz çok uyumsuzuz.birbirimize çok zıttız.oturup konuşamıyoruz.beni hiç dinlemiyor.yalnız bırakıyor.biraz konuşalımmı,ben iyi değilim diyorum alay ediyor.ayrıca sorumsuzlukları çok.ödeyebilecek olsa bile faturaları 4-5 ay biriktiriyor ve ben çok huzursuz oluyorum .bu kez kendime kızıyorum.neden öğrenimini tamamlamadım?neden çalışmadım?erken evlilik yaptım?maddi sorunları yaşadıkça daha çok bunalıyorum.kendimi geçtim.bebeğime birşey almak isteyip alamayınca,yada o bişey isteyince alamayınca içim acıyor ve yine kendimi suçluyorum.kendimi çok bıraktım,saçımı bile taramak istemiyorum.boğazım düğüm düğüm sebebsiz ağlıyorum.bir işe girmek istiyorum karar veriyorum ama sonunu getiremiyorum.uzaktan bakıyorum o işe..sadece planlıyorum ama yapamıyorum.o gücü kendimde bulamıyorum,çok yorgun ve bitkin hissediyorum.kendimi çok yalnız,değersiz,kimsesiz ve çaresiz hissediyorum.durmadan ağlamak istiyorum.uzun yazdım farkındayım ama anlatabileceğim konuşabileceğim kimse yok kusuruma bakmayın..