10 yaşında çok çok sevdiğim babamı kaybettim öyle böyle değil benim için çok değerliydi annem beni ne kadar babanı ne kadar seviyorsun diye sorsa hep babam daha çoktu. Ve bir gün benden gitti son kez gidişini izledim el salladım ve bir daha dönmedi beni hiç hastaneye götürmediler öldüğü gece son kez görsün diye ablamları almaya geldiler beni dedeme yolladılar. Sonra babam öldü.. Ailemi hiç affetmedim affedebileceğimi de sanmıyorum. Bu duygu yüzünden hep hayatta başarısız oldum kararsız oldum hep hayattan bıktım işe girsem çıktım sevgilim olsa soğuttum. Aileme bağırdım çağırdım. Senelerce ölümü düşündüm hala arada düşünüyorum hep yaşamaktansa ölmek daha kolay geliyor. Psikoloğu hep reddettim. Ailem beni anlamıyor hep üstüme geliyor çalış çalış çalış diye. Beni hiç anlamıyorlar bağırdım çağırdım durumu anlattım bana böyle böyle yaptınız dedim. Ama gene anlamadılar. Hala üzerimde baskı var. Bu histen kurtulmak istiyorum hayatıma kimse karışmasın bir nefes alayım istiyorum