bi okul arkadasim vardi, 6-9. sinifa kadar. beni cok üzmüstü.. nedense halen gördügümde konusuyoruz sadece, ama samimiyetine asla inanamiorum,hep ark niyet ariom, demekki hic affedemedim...
tabiki hayat geregi, esimin ailesi, cok krildigim icin, ama hakkimi da helal etmiycek durumda degilim..
kusura bakmayın ama belirtmek istedim, neredeyse herkes kaynanasına kin besliyor, ne bu böyle.
örnek vereyim 2 tane abim var ikisi de evli. büyük olanın eşiyle annem çok iyi geçiniyor. o yengemi çok seviyorum davranışları falan çok güzel abim şanslıymış her eş öyle olmuyor. diğer yengem ise annemle konuşmuyor bile. sinir oluyorum yani. annem ilk günlerinde ona baya iyi davranmıştı çok iyi hatırlarım ama o yüz vermeyince annem de bıraktı. bazen o yengemin saçını tutup yolasım geliyor!!
siz de bir gün kaynana olacaksınız. ne bu kaynana nefreti?
ay düşündüm de çok enteresan
iki eski sevgilimi hayatta affetmem biri de en yakın kız arkadaşım güya onu asla affedemicem galiba ufak ufak bana o kadar dokundurdurttu ki hala yakın olsak da içimde ona karşı bi nefret oluştu
1.O
2.O
3.O
O KENDİNİ BİLİYO,beni iki buçuk yılın ardından bırakıp giden,yarı yolda bırakan,güvenimi,sevgimi,hayallerimi ezip geçen,hiç haketmediğim şeyler yaşatan O,asla affetmeyeceğim tek kişi:umursamaz:
şu en son görüştüğüm adamı.. asla affetmicem.. ıyk.. Bana uzak olsun.. ne kadar da kompleksliymiş... aman aman... Bi de kuzenimi asla affetmicem.. çok ayıp etti..
Ohooo benim liste çok uzun. Bütün sülalem deyip çıkayım işin içinden. Zaten onlardan sonra kimseyi bana zarar verebilecek kadar yanıma yaklaştırmadığım için, affedemeyeceğim olaylar da gerçekleşmedi. Sağolsunlar!