- Konu Sahibi mutlumuydukki
- #1
Merhaba arkadaşlar, biraz uzun olacak kusura bakmayın.
Ben evliliğimin 5. yılındayım. Biz eşimle üniversitede tanıştık. Memleketimiz farklı iller. Ben Ege bölgesinden eşim iç anadoludan yani. Birbirimize aşık olarak evlendik biz hala da öyle ama bir problem var ki 2 yıl önce beni boşanma davası açmaya cesaret edecek kadar yıprattı. Sorun şu: İkimiz de öğretmeniz ve İstanbul'da yaşıyoruz. Tayin problemimiz var. Eşim deli gibi memleketine gitmek istiyor. Ama ben istemiyorum. Çünkü anne ve ablası çok baskın. Özellikle ablası. Tatillerde bile onların yanındayken özgürlüğümü kaybediyorum ki 9 yıldır özgür yaşamaya alışmış biri olarak onların alışkın olduğu aile düzenine uyum sağlamak bana işkence gibi geliyor. Ablası da annesi de hayatımıza hiç çekinmeden müdahale ediyor ya da beni iğneleyici laflar söylüyor hem de eşimin yanında. Sonra ben eşime bu durumdan rahatsız olduğumu söyleyince cevap hep aynı "kötü niyetle yapmamıştır" Yani kötü anlayarak ben kötü niyetli oluyorum onlar da tertemiz oluyor. Böyle geçen 2 yılın sonunda askere gitti eşim. Çok yıpratıcı şeyler yaşadım uzatmayayım o askerdeyken ağlaya ağlaya boşanma davası açtım. Sonra o da ben de dayanamadık yeniden deneme kararı aldık. Başta her şey güzel gidiyordu. Herkes dersini almış görünüyordu. Geçtiğimiz yıl herkesin dersini aldığını görünce ben de inatlaşmamak için tamam deneyelim dedim memleketine tayin istedik ama çıkmadı tayin. Ama şu son 15 tatilinde yine ablasının ve annesinin davranışlarının en başa döndüğünü gördüm. Rahatsızlığımı dile getirince de eşimden azarı işittim. Çalışanlar bilir insan tatil bitsin diye günleri dakikaları sayar mı, ben saydım her anı. Üstüne bir de soğuk havaya alışık olmadığımdan üşüttüm. Ve onun memleketine tayin istemeyeceğimi nedenleriyle açıkladım eşime. Onun için tek amaç bu yıllardır, çok kızdı. Ama ben şöyle düşünüyorum: Onun memleketine gidip 3 yıl önce yaşadığım kavgaları, bunalımları yanımda bir de çocukla yaşayıp ondan nefret ederek hastalanarak ayrılmaktansa, aşkımın doruk noktasındayken memleketini bana tercih etti diyerek ayrılmak daha iyi değil mi? Bana yardımcı olur musunuz?
Ben evliliğimin 5. yılındayım. Biz eşimle üniversitede tanıştık. Memleketimiz farklı iller. Ben Ege bölgesinden eşim iç anadoludan yani. Birbirimize aşık olarak evlendik biz hala da öyle ama bir problem var ki 2 yıl önce beni boşanma davası açmaya cesaret edecek kadar yıprattı. Sorun şu: İkimiz de öğretmeniz ve İstanbul'da yaşıyoruz. Tayin problemimiz var. Eşim deli gibi memleketine gitmek istiyor. Ama ben istemiyorum. Çünkü anne ve ablası çok baskın. Özellikle ablası. Tatillerde bile onların yanındayken özgürlüğümü kaybediyorum ki 9 yıldır özgür yaşamaya alışmış biri olarak onların alışkın olduğu aile düzenine uyum sağlamak bana işkence gibi geliyor. Ablası da annesi de hayatımıza hiç çekinmeden müdahale ediyor ya da beni iğneleyici laflar söylüyor hem de eşimin yanında. Sonra ben eşime bu durumdan rahatsız olduğumu söyleyince cevap hep aynı "kötü niyetle yapmamıştır" Yani kötü anlayarak ben kötü niyetli oluyorum onlar da tertemiz oluyor. Böyle geçen 2 yılın sonunda askere gitti eşim. Çok yıpratıcı şeyler yaşadım uzatmayayım o askerdeyken ağlaya ağlaya boşanma davası açtım. Sonra o da ben de dayanamadık yeniden deneme kararı aldık. Başta her şey güzel gidiyordu. Herkes dersini almış görünüyordu. Geçtiğimiz yıl herkesin dersini aldığını görünce ben de inatlaşmamak için tamam deneyelim dedim memleketine tayin istedik ama çıkmadı tayin. Ama şu son 15 tatilinde yine ablasının ve annesinin davranışlarının en başa döndüğünü gördüm. Rahatsızlığımı dile getirince de eşimden azarı işittim. Çalışanlar bilir insan tatil bitsin diye günleri dakikaları sayar mı, ben saydım her anı. Üstüne bir de soğuk havaya alışık olmadığımdan üşüttüm. Ve onun memleketine tayin istemeyeceğimi nedenleriyle açıkladım eşime. Onun için tek amaç bu yıllardır, çok kızdı. Ama ben şöyle düşünüyorum: Onun memleketine gidip 3 yıl önce yaşadığım kavgaları, bunalımları yanımda bir de çocukla yaşayıp ondan nefret ederek hastalanarak ayrılmaktansa, aşkımın doruk noktasındayken memleketini bana tercih etti diyerek ayrılmak daha iyi değil mi? Bana yardımcı olur musunuz?
Beni sevmiyorlar desem "yok öyle bir şey" diye kızıyor, kötü anladığımı bilmelerine rağmen neden yapıyorlar desem "sen büyütüyorsun bir şey yapmıyorlar ki" diyor. Empati kur diyorum, örnek veriyorum "bıktım senin empatinden sempatinden" diyor. Memleketine odaklanmış durumda. 15 tatilinde "burası benim için bir hedef amaç değil, eğer buraya tayin isteyeceksem burdaki hayatımın İstanbul'dan çok daha iyi olması lazım, daha lüks konforlu bir yaşamım olaması lazım" dedim ailesinin yanında. Görmeliydiniz ablasının suratı asıldı annesi de sinirli sinirli "siz İstanbul'dan ev alın en iyisi gelmeyin" dedi. Görmezden geldim ben ama tabi ki eşimi oraya yerleşme konusunda sürekli etkiliyorlar. Valla onlardan daha cazip olmak için her yolu deniyorum ama yok hala önlerine geçemedim. Bir arkadaşım vardı "erkeklere cinsel yolla yaptıramayacağın hiç bir şey yok" derdi. Bu konuda da mutlu etmek için uğraşıyorum ve mutlu oluyor da ama normal hayata döndüğünde yine aynı. Hiç de inanmam ama büyü mü yaptırsam dua mı okusam kiralık katil mi tutsam da soğutsam şu anne ablasından. Hayır sadece annesi olsa 10 sene sonra geberir gider rahat ederim diyeceğim ama ablası 10 kaynanaya bedel. Düşman başına. Çok sinirliyim valla, yaptığınız yorumlar için çok teşekkürler arkadaşlar. Paylaşmasaydım çatlayacaktım...
