Tıpkı benim bir arkadaşımın kızının -halâ-kocası.
Birebir aynı.
Arkadaşımın kızı siz yaşlarda ama sizden çoook akıllıydı (!).
Eşine sorumluluğu öğretmek için, sabırlı davranmayı öğretmek için, motive olsun diye, aile babası gibi hissetsin diye çocuk yaptı.
Ama bana sorarsanız, kızcağız esas, gördüğü sorumsuz, ruhen mızmız, kendini bi halt zannetmeye çalışmak için olan olmayan hikayeleri abartarak anlatan, kendi sebatsız basiretsiz beceriksiz ama yine de kimseyi beğenmeyen adam, mucizevi bir şekilde değişir, dırdırdır konuşması biter diye yaptı o çocuğu.
Değişmedi.
Kız 6 sene oturdu, bir milyon tane "ama"lı cümlesinin yok olup gitmesi için bekledi.
"....Ama aslında çok iyi, ama aslında çok şefkatli, ama aslında çok yetenekli, ama aslında annesi sorumluluk vermemiş, ama aslında daha toy , ama aslında çabalıyor , ama çocuğum var, ama beni onun gibi kimse sevemez, ama biz onunla aslında bambaşka bir şey yaşıyoruz, ama diğerleri onu anlamıyorlar, ama çalışmak gerekmeseydi hiç bir sorunum olmayacaktı ki bu adamla v.s..."
Adam bir gün başka bir ortak tanıdığımız aileyi örnek vererek, " Bak, adam damadını aldı yanına, herif şimdi patron gibi geziyor. Biz evlenirken bakmadık bile anası kim babası kim. Beş para etmez adamların (işverenleri) ağız kokusunu çekmek zorunda kaldık, anasını satiim ayaklar baş oldu, biz de bok kokusu içinde yaşıyoruz işte..." deyiverdi. [ Akşam yemeğinde, misafirlerin yanında, yanlarında mama masasında olan çocukları bezini kirletince]
Şimdi boşanıyor.
Bu arada kız devlette, adam girdi çıktı durdu işlere, boşanırken işsizdi, " ben ona 10 yılımı verdim, boşanmak isteyen o" dedi nafaka istedi.
