Keşke ben de gülerek yaklaşabilsem meseleye. Ama fazla ciddiye alıyorum galiba bu 5yıllık değişimleriBen 5 yıl önceye bakıp 'ay ne slakmışım ya heheh ' deyip gülebiliyorum anca
İsteyerek, güle oynaya evlendim. Ama eski sevgilimi zaman zaman hatırlayıp vicdanımı sızlatıyorum. O ani kararı almasaydım nasıl bir hayatım olurdu diye de düşündüğüm anlar oluyor tabii.Bende her 10 saniyede bir sorguluyorum. Ama sonuç değişmiyor malesef. Ben mükemmeli istediğim için böyleyim,sizi bilemem. Acaba eski sevgilinizi unutamadığınız için olabilir mi? Ya da isteksiz mi evlendiniz?
Herkesin hayatında böyle dönemler oluyor dediniz ya, işte o an içime bir parça su serpildi. Oluyor değil mi? Ben büyütüyorum bu sorgulama meselesini.Bence Her kesin hayatinda boyle donemler oluyor
Kafanizdan cikarmaya calisin
Çoğu insanda oluyordur bu. Fakat sizin içinize 'çekip gitme' isteği yerleşiyormuş sorgulama yapınca. O kötüHerkesin hayatında böyle dönemler oluyor dediniz ya, işte o an içime bir parça su serpildi. Oluyor değil mi? Ben büyütüyorum bu sorgulama meselesini.
Değişik.Neden ayrılmıştınız eski sevgilinizden.Eşinizde sizi cezbeden olay ne olmuştu?5 yılda bir farklı bir karar artık bekar değilsiniz .Bunu bir tek ben mi yapıyorum bilmiyorum. Ama bugün farkettim ki ben her 4-5 yılda bir hayatımı sorgulayıp hayatımdaki pek çok şeyi değiştirme arzusuna kapılıyorum. 5 yıldır evliyim ve bir çocuğumuz var. Ama ben tam şu an aldığım kararları ve hayatımın gidişatını sorgularken buluyorum kendimi. Acaba daha iyisi olabilir miydi? Daha mutlu olabilir miydim?
Eşimden önceki sevgilimle de bu düşünceler içersinde iken ayrılmış ve yoluma eşimle devam etmiştim. Onunla da 5sene beraber olmuş tam da evlenme hazırlıklarına girişmiştik. Ama ben birden yine bugünkü benzer hislere kapılıp devam etmek istemediğime karar vermiştim. Onu öyle birden bire damdan düşer gibi bırakıvermiştim. Hala vicdan azabını üzerimden atabilmiş değilim. O belki çoktan atlatmış ve üstesinden gelmiştir ona yaptıklarımın. Ama ben nedense atlatamadım hala.
Eşimi seviyorum aslında. Ama yine bir çekip gitme ve hayatıma farklı yön verme arzusu var içimde. Üstelik bu kez her şeyden çok sevdiğim bebeğim de var hayatımda. Bu neden oluyor olabilir? Herkese oluyor da ben mi çok fazla üstüne gidip büyütüyorum bu düşünceyi? Eğer öyle ise siz nasıl baş ediyorsunuz böyle düşüncelerle?
O çeşit sorgulamalarım da var elbet. Eşimi seviyorum ve ayrılmak aklımın ucundan bile geçmiyor aslında. Kavga edip de birbirimize girdiğimiz anlarda bile düşünmüyorum bunu. Ama hep bir huzursuzluk var üzerimde. Hep bir acaba en iyisi bu muydu bizim için? En doğru kararı mı vermiş olduk diye düşünüp kendimi kemirip duruyorum.Damdan düşer gibi bırakmak huy olduysa siz demek, neyse ki bir çocuğunuz olduğu için bunun yanlış bir fikir olduğunu fark edebiliyorsunuz. Çocuğun olduğu bir evlilik canım istemedi diye bitirilecek birşey değil bana göre.
Bende hayatımı sorgularım ama kendi üzerimden yaparım bunu. Daha iyi bir insan oldum mi? Geçen yıllarda ne kattım kendime gibi? Sizin sorgulamaniz değişik geldi bana.
Paranoid kişilik bozukluğu olabilir bence bi doktora görünün ileriki evrelerde bu dönemler daha da sıklaşıyor ve intihara meyl ettiriyorBunu bir tek ben mi yapıyorum bilmiyorum. Ama bugün farkettim ki ben her 4-5 yılda bir hayatımı sorgulayıp hayatımdaki pek çok şeyi değiştirme arzusuna kapılıyorum. 5 yıldır evliyim ve bir çocuğumuz var. Ama ben tam şu an aldığım kararları ve hayatımın gidişatını sorgularken buluyorum kendimi. Acaba daha iyisi olabilir miydi? Daha mutlu olabilir miydim?
Eşimden önceki sevgilimle de bu düşünceler içersinde iken ayrılmış ve yoluma eşimle devam etmiştim. Onunla da 5sene beraber olmuş tam da evlenme hazırlıklarına girişmiştik. Ama ben birden yine bugünkü benzer hislere kapılıp devam etmek istemediğime karar vermiştim. Onu öyle birden bire damdan düşer gibi bırakıvermiştim. Hala vicdan azabını üzerimden atabilmiş değilim. O belki çoktan atlatmış ve üstesinden gelmiştir ona yaptıklarımın. Ama ben nedense atlatamadım hala.
Eşimi seviyorum aslında. Ama yine bir çekip gitme ve hayatıma farklı yön verme arzusu var içimde. Üstelik bu kez her şeyden çok sevdiğim bebeğim de var hayatımda. Bu neden oluyor olabilir? Herkese oluyor da ben mi çok fazla üstüne gidip büyütüyorum bu düşünceyi? Eğer öyle ise siz nasıl baş ediyorsunuz böyle düşüncelerle?
Hayatımdan memnun olmam içinde olmamam için de bir çok neden var. Ama hayat zaten böyle bir şey değil midir? Sürekli memnun olmak zor. Her konuda memnun olmak da öyle. Anne olmak hayatımı çok değiştirdi. Belki o da beni sorgulamaya ve düşünmeye itmiş olabilir. Ondan önce işin eğlencesindeydim sanki daha çok. Şimdi değişen dengeler beni zorluyor olabilir. Bilemiyorum ki. Zaten bilemediğim için açtım bu konuyu.Evet bende sorguluyorum hayati ama sorgularken biseyleri degistirmiyorum tabi olumsuz durumlari yoksa
Sorgulasamda hayatimi degisen bise yok duzenimi bozmadan alabilecek kararlar vs.
Eger bi problem sikinti yoksa neden bi cekio gitme biseyleri degistirme istegi..
Memnun mu degilsin hayatindan ?
Öyle bakarsanız her zaman bir daha iyisi vardır, eşlerimizden daha yakışıklı daha bilgili daha iyi konumda bir sürü insan var ama neticede biz sevdik ve seçtik onları.O çeşit sorgulamalarım da var elbet. Eşimi seviyorum ve ayrılmak aklımın ucundan bile geçmiyor aslında. Kavga edip de birbirimize girdiğimiz anlarda bile düşünmüyorum bunu. Ama hep bir huzursuzluk var üzerimde. Hep bir acaba en iyisi bu muydu bizim için? En doğru kararı mı vermiş olduk diye düşünüp kendimi kemirip duruyorum.
Mesele o kadar ciddi değildir diye umuyorum. En fazla depresyon olabilir diye bir tahminde bulunabiliyorum iş ruhsal bir bozukluğa dayanıyorsa şayet. Psikiyatriyle mi ilgileniyorsunuz?Paranoid kişilik bozukluğu olabilir bence bi doktora görünün ileriki evrelerde bu dönemler daha da sıklaşıyor ve intihara meyl ettiriyor
Arkadaşlıklar edinin dediniz de ben tam da bu dönemde bazı arkadaşlıklarımı da sonlandırdım mesela. Baya yalnız bıraktım kendimi. Evet rutinleşme yüzünden de olabilir bu durum. İster istemez bir zaman sonra İlişkiler rutine binmeye başlıyor. Buna uyum sağlamayı ya da bununla baş etmeyi öğrenmek gerekiyor belki de.Hayatınız rutinleşmeye başlamış.Ciddi bir sorun olmadığı sürece evliliğinizi bitirmeyin.Yeni arkadaşlıklar edinin, farklı etkinliklere katılın,Kendinizi ifade edeceğiniz bir uğraş edinin.Daimi bir mutluluk yoktur;mutluluğun kaynağını kişilerde değil kendinizde aramalısınız...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?