- 5 Ağustos 2009
- 528
- 965
- 628
- Konu Sahibi civcivgagasi
- #1
Merhaba hanımlar,
Ben çoğunlukla hem anne hem baba tarafından akrabalarıyla anlaşamayan bir insanım. Bu da benden kaynaklanan bir durum değil. Baba tarafından akrabalarım, yani amcalarım babama her konuda köstek olmuş ve kazık atmış insanlar. Bir tek Almanya'da yaşayan amcamla aram iyi. Çünkü yengem gerçekten çok iyi bir insan. Diğer yengelerim ortalığı mikser gibi karıştıran cinsten. O yüzden yıllar süren kazıklardan sonra nihayet aydınlanma yaşayan babam artık abileriyle görüşmüyor. Zaten Almanya'da yaşayan amcam hariç hepsi birbirinden cahil ve kötü insanlar. Annem ise her zamanki saflığıyla babama "Ne olursa olsun onlar senin kardeşin" deyip duruyor. Anne tarafım daha beter. Çünkü onlarla eğitim seviyeleri yüksek olduğu halde kesinlikle anlaşamıyorum. Siyasi görüş ve inanç konusu yüzünden uyuşamıyoruz.
40 küsur yaşındaki dayımın kızı hiç haddi ve hakkı olmadığı halde 32 yaşındaki bana vaaz vermeye kalkıyor. Utanmadan da beni (dini konuda) "fitneci" olmakla itham etti. Oysa bu konulara hiç girmeyen bir insanım ama kafaya takmış belli ki. Tartıştıktan beri de konuşmuyorum. Teyzem ise zaten oldu olası beni sevmeyen bir insan. Fikirlerimiz de çok farklı. Kimse kimseyi sevmek zorunda değil. Ben bunun gayet farkındayım. Ancak akrabalarını her şeyden önde tutan annem mutlaka görüşmemi istiyor. "Sen evlensen düğününe kim gelecek?" veya "Cenazede bir Fatihayı kim okuyacak?" deyip duruyor. Bu da beni hem sinirlendiriyor hem de suçlu hissettiriyor. Zaten anneme göre her şeyin suçlusu ve sorumlusu benim. İnsanların anlaşmak ve görüşmek zorunda olmadıklarını anlamıyor. Sizce ne yapmalıyım?
Ben çoğunlukla hem anne hem baba tarafından akrabalarıyla anlaşamayan bir insanım. Bu da benden kaynaklanan bir durum değil. Baba tarafından akrabalarım, yani amcalarım babama her konuda köstek olmuş ve kazık atmış insanlar. Bir tek Almanya'da yaşayan amcamla aram iyi. Çünkü yengem gerçekten çok iyi bir insan. Diğer yengelerim ortalığı mikser gibi karıştıran cinsten. O yüzden yıllar süren kazıklardan sonra nihayet aydınlanma yaşayan babam artık abileriyle görüşmüyor. Zaten Almanya'da yaşayan amcam hariç hepsi birbirinden cahil ve kötü insanlar. Annem ise her zamanki saflığıyla babama "Ne olursa olsun onlar senin kardeşin" deyip duruyor. Anne tarafım daha beter. Çünkü onlarla eğitim seviyeleri yüksek olduğu halde kesinlikle anlaşamıyorum. Siyasi görüş ve inanç konusu yüzünden uyuşamıyoruz.
40 küsur yaşındaki dayımın kızı hiç haddi ve hakkı olmadığı halde 32 yaşındaki bana vaaz vermeye kalkıyor. Utanmadan da beni (dini konuda) "fitneci" olmakla itham etti. Oysa bu konulara hiç girmeyen bir insanım ama kafaya takmış belli ki. Tartıştıktan beri de konuşmuyorum. Teyzem ise zaten oldu olası beni sevmeyen bir insan. Fikirlerimiz de çok farklı. Kimse kimseyi sevmek zorunda değil. Ben bunun gayet farkındayım. Ancak akrabalarını her şeyden önde tutan annem mutlaka görüşmemi istiyor. "Sen evlensen düğününe kim gelecek?" veya "Cenazede bir Fatihayı kim okuyacak?" deyip duruyor. Bu da beni hem sinirlendiriyor hem de suçlu hissettiriyor. Zaten anneme göre her şeyin suçlusu ve sorumlusu benim. İnsanların anlaşmak ve görüşmek zorunda olmadıklarını anlamıyor. Sizce ne yapmalıyım?
Ona rağmen, "Yetişkinim ve kimle görüşeceğime kendim karar verebilirim, senin kardeşin, dostun vs. istediğini yap" deyip konuyu kapatıyorum. Sosyal medyam yok, olsa da ekleşmem. Numaramı da değiştirmiştim ve 3-5 uzak akrabamda vardır, o da gerçekten sevdiğim tiplerdir. Kimse zorlayamaz, ne derlerse desinler boşver
Anneler, özellikle bizimkilerin nesli böyle maalesef ama yalnız olmadığını bil. Takma 
