- 26 Haziran 2018
- 109
- 59
- 98
- 29
- Konu Sahibi MadamElifs
-
- #1
Merhaba bacılarım.
Hayatımda her şey ters gidiyor. Daha eşimin ailesi beni tanımadan reddetti. Eşim tek başına gelip beni istedi. Evlendik. Eşim, çok iyi biridir. Her işe yardım eder. Tam olarak bulunmaz hint kumaşı diye tabir edebilirim. 10 senedir bir sadakatsizliğinede rastlamadım. Beni hep sevdi el üstünde tuttu. Belkide bu yüzden çoğu şeylere katlanıp delirmedim. Eşim her daim anne sözü dinleyen biri olmuş. Benim dövmelerim var diye tanımak dahi istemedi. Eşimde, annesini ilk kez dinlemedi ve evlendik.
Bir düğünümüz bile olmadı her şeyden mahrum kaldım. İlerleyen zamanlarda kayınvalidemle tanıştık. Beni daha önce tanımak istemediklerine pişman oldular. Yani sevdiler. Fakat başta nasılsa öyle gider derler ya bazı olaylar oldu yine konuşmuyoruz.
Evlendiğimizin ilk zamanları eşim işsiz kaldı. Çok zorluk çektik. Ailesi reddetmişti. Sonra işler düzeldi ev sahibi olduk. Hamile kaldım. Bebeğimizde anomali olduğunu öğrendik. Terminasyon kararıyla 31. Haftada vajinal ölü doğum yaptım. Bebeğimizin odasına kadar hazırdı. Dükkan açtık. Deprem oldu yıkıldı. Geri toparlandık. Depremden evimizde hasar görmüştü, yaptırdık. Sonra tekrar hamile kaldım. Bu kez bebeğim 33. Haftada geldi. Suyum çok fazla idi. İç organlarım ezilmişti. Suyumu çektiler. Doğum tetiklendi. Bu kez sezeryan oldum. Bebeğimiz doğduktan 3-4 saat sonra vefat etti. Ciğerlerdeki damarlar gelişmemişti. İç organlarım hasar gördüğü için çok acı çektim. Sezeryandan 10 gün sonra pospartum kanama geçirdim . 10 ünite kan takıldı. Ölümden döndüm. Sadece evlendikten sonraki kısımları anlattım. Artık yoruldum. Acılarımdan bebeğime bile ağlayamadım. Ağladığımda organlarım acıyordu. Şimdi doğumdan bu yana 48 gün geçti. Sezeryan yaram biraz toparlandı. Ama ruhum artık toparlanmayacak gibi. 2. Bebeğimizide kaybetmem tüm umutlarımı aldı. Eşim benle hep ilgilendi. Fakat artık gücüm kalmadı gibi hissediyorum. Allah inancım var. Eğer olmasaydı çoktan intihar ederdim. Hayattan zevk almıyorum. Her şeyin farkındayım delirmedim ama tükendim. Tekrar çocukta yapamam. İstemiyorum. Eşimde bana bırakıyor ama çocuk aşkı var. Kimin olmaz ki. Benim tamamen bitti. Çünkü çok acı çektim. Birde artık cinselliktende soğudum. Esasen alımlı bir kadınım. Gözükenle içim bir değil artık. Hem evliliğimde hem kendimde bir şeyleri nasıl toparlayacağım bilmiyorum. Her şeyden soğudum. Tek dayanağım eşimin sadakati, bana hep yardımcı olması. Birde şunu söylemek isterim ilk evlendiğimiz zamanlar kayınvalidem beş vakit namazlarında bize beddua ediyormuş. Beni tanıdıktan sonra tüm beddualarını geri almış. Ne bileyim, bunuda belirttim işte… Ne yapmam gerekiyor bilemiyorum düşüncelerinizi ve göstereceğiniz yolu merak ediyorum.
Hayatımda her şey ters gidiyor. Daha eşimin ailesi beni tanımadan reddetti. Eşim tek başına gelip beni istedi. Evlendik. Eşim, çok iyi biridir. Her işe yardım eder. Tam olarak bulunmaz hint kumaşı diye tabir edebilirim. 10 senedir bir sadakatsizliğinede rastlamadım. Beni hep sevdi el üstünde tuttu. Belkide bu yüzden çoğu şeylere katlanıp delirmedim. Eşim her daim anne sözü dinleyen biri olmuş. Benim dövmelerim var diye tanımak dahi istemedi. Eşimde, annesini ilk kez dinlemedi ve evlendik.
Bir düğünümüz bile olmadı her şeyden mahrum kaldım. İlerleyen zamanlarda kayınvalidemle tanıştık. Beni daha önce tanımak istemediklerine pişman oldular. Yani sevdiler. Fakat başta nasılsa öyle gider derler ya bazı olaylar oldu yine konuşmuyoruz.
Evlendiğimizin ilk zamanları eşim işsiz kaldı. Çok zorluk çektik. Ailesi reddetmişti. Sonra işler düzeldi ev sahibi olduk. Hamile kaldım. Bebeğimizde anomali olduğunu öğrendik. Terminasyon kararıyla 31. Haftada vajinal ölü doğum yaptım. Bebeğimizin odasına kadar hazırdı. Dükkan açtık. Deprem oldu yıkıldı. Geri toparlandık. Depremden evimizde hasar görmüştü, yaptırdık. Sonra tekrar hamile kaldım. Bu kez bebeğim 33. Haftada geldi. Suyum çok fazla idi. İç organlarım ezilmişti. Suyumu çektiler. Doğum tetiklendi. Bu kez sezeryan oldum. Bebeğimiz doğduktan 3-4 saat sonra vefat etti. Ciğerlerdeki damarlar gelişmemişti. İç organlarım hasar gördüğü için çok acı çektim. Sezeryandan 10 gün sonra pospartum kanama geçirdim . 10 ünite kan takıldı. Ölümden döndüm. Sadece evlendikten sonraki kısımları anlattım. Artık yoruldum. Acılarımdan bebeğime bile ağlayamadım. Ağladığımda organlarım acıyordu. Şimdi doğumdan bu yana 48 gün geçti. Sezeryan yaram biraz toparlandı. Ama ruhum artık toparlanmayacak gibi. 2. Bebeğimizide kaybetmem tüm umutlarımı aldı. Eşim benle hep ilgilendi. Fakat artık gücüm kalmadı gibi hissediyorum. Allah inancım var. Eğer olmasaydı çoktan intihar ederdim. Hayattan zevk almıyorum. Her şeyin farkındayım delirmedim ama tükendim. Tekrar çocukta yapamam. İstemiyorum. Eşimde bana bırakıyor ama çocuk aşkı var. Kimin olmaz ki. Benim tamamen bitti. Çünkü çok acı çektim. Birde artık cinselliktende soğudum. Esasen alımlı bir kadınım. Gözükenle içim bir değil artık. Hem evliliğimde hem kendimde bir şeyleri nasıl toparlayacağım bilmiyorum. Her şeyden soğudum. Tek dayanağım eşimin sadakati, bana hep yardımcı olması. Birde şunu söylemek isterim ilk evlendiğimiz zamanlar kayınvalidem beş vakit namazlarında bize beddua ediyormuş. Beni tanıdıktan sonra tüm beddualarını geri almış. Ne bileyim, bunuda belirttim işte… Ne yapmam gerekiyor bilemiyorum düşüncelerinizi ve göstereceğiniz yolu merak ediyorum.