Merhabalar, uzatmadan direk konuma giris yapmak istiyorum. Konularimi bilenler baska bir ilde ogrenci bir genc kiz oldugumu bilirler. Allaha sukur gercekten guzel bir hayatim var, yani kendi icinde mutlu olan bir insanim, cevremde de iyi insanlar var. Aileme olan duskunlugumude her zaman dile getiririm, simdi siz buyuklerimden tavsiye, elestiri ne var ise kabulumdur, istiyorum. Rayinda giden hayatimin tam ortasinda sacma sapan duygulara yenik dusup gereksiz bir ask iliskisine basladim, o olmasa hayatim daha iyi olurdu diyebilirim. Dertsiz basima dert actim, lutfen konumun iliskiler bolumune tasinmasi icin oneri sunmayin cunku artik bu bir iliski degil dert haline geldi. Ailem baskici degil aksine cok anlayislidir ve bende biraz inek bir ogrenciyim (Bundan da gayet memnunum)
Ailem benim egitimim icin bir ton sey yapiyor, babam ek islere gidiyor bende karsiligini okuluma onem vererek yapiyorum. Okudugum ile geldigim gunden beri benimle ilgilenen bir cocuk vardi, yasadigim mahalleden tanidigim biriydi zaten, bu yil icinde tam olarak acilabildi, oyle sevgiyi kolayca hisseden ve inanan biri degilimdir ama hissettim, manevi olarak cok destek verdi, kuskularim vardi ama beni cok sevdigi icin mutlu oluruz diye bir iliskiye adim attim. İnsanlari yargilamak istemem fakat cocuk liseyi bile bitirmemis, askerligini yapmis gelmis, her ay baska bir iste calisiyor, sosyal hayati arkadaslariyla disari cikip icki icmek sadece. Muhabbeti cok kotu, zaten bu zamana kadar ortam icinde muhabbeti ilerleten hep bendim, ben susunca o hic konusmuyor. Ben onun dogru duzgun film izleyip, kitap okudugunu bile dusunemiyorum, seversem bunu da onemsemem dedim ama donum noktasi soyle oldu; Bunlari ailemle paylastim kesinlikle olumlu bakmadilar, "Ama anne cocuk nerede nasil davranacagini biliyor, beni kiracak bir davranisi yok" dedim annem bana "O askerligini yapmis gelmis, is hayatina atilmis artik evlenmek ister yasi 25, senin hayatin daha baslamadi bile" dedi ve cocukta bana "Artik baslayacagim iliski ciddiyete binmeli" demisti, bende "Baslarsak benimle bunu dusunme cunku benim ideallerim var" demistim, "Senin kararin" diyerek olumlu karsiladi, bu tutumunu begendim cunku ben ne okumus erkekler gordum bayanlara fiziksel ve psikolojik olarak siddet gosteriyorlar, kiyasladigim da bu cocuk beni el ustunde tutuyor, onceden de boyleydi iliski icinde de hicbir degisim olmadi. Ailemin istemedigini soyledigim halde cocuk hala evimin onunde beni beklemeye devam etti ve kacinilmaz son bulusma gunu babama yakalandik, babam bizi gorunce dogruyu soyledim fakat cocuga bunu farkli yansittim, "Seni kabul etmiyorlar, kendini gozlerinin icine sokuyorsun, babam bunu aksam konusuruz dedi" diye abarttim
Butun gece ondan ayrilacagimi dusunup 2 kelam etmedi yine, sadece beni eve birakirken "Seni uzecek, egitimini etkileyecek herhangi birseye asla alet olmam, biterse anlayisla karsilarim" dedi, o gece babam beni karsisina alip konustu, kapida gordugu andaki davranislarini hic begenmemis, ailemle arkadas gibiyim zaten, gelecegi olmadigini anlattilar, is daha ciddiye binmeden gorusme dediler, hadi cok sevdim, gozumu karartip evlensem olacaklar belli, her evlilikte degil ama cogu evlilikte ask sonsuza kadar surmuyor, mantik ve maddiyat devreye giriyor dediler. O yuzden dedim ki kendi kendime yanlis bir secimdi, cok umursamaz biri oldum zaten, cok ilgisizim artik mesaj bile zor atiyorum, sadece o degil artik hic bir erkegin kahrini cekemiyorum, ben yalnizken kafam daha rahatti. Aramizda biraz sikintilar basladi, okul baslayinca iliskiyi bitiricem, kalbini kirmadan nasil bitirebilirim? Nasil daha saglikli davranabilirim bu durumda? Nasil bir tutum sergilemem gerektigini bilmiyorum