- Konu Sahibi rengarenkdunyam
-
- #1
Merhaba kızlar, sizlere bir konuda danışmak istiyorum. Hani derler ya dolu koysam boşa koysam taşıyor .. İşte tam bu şekilde hissediyorum bende.. Herşey bundan yaklaşık 3 sene önce üniversiteye başlamamla başladı.. Bölüme yeni başlamıştım ve bizim sınıftaki kızlar çoktan asistanları kesmeye başlamış hatta bazıları konuşmaya bile başlamışlardı. O zaman için için bana çok itici ve saçma gelen bu durum ben onu göresiye kadardı..
Okulun en gözde asistanının en yakın arkadaşıymış ve bizim okulda doktora öğrencisiymiş.. Kızların konuşmasından öğrenebildiğim sadece buydu.. Ben o zaman diliminde onunla hiç konuşmadım faceden eklemedim vs.... doğru değildi, etik değildi daha doğrusu bu benim yapabileceğim birşey değildi.. Ama içten içede beni ona bağlayan birşey vardı, şer şur bir insan değildi o, o kadar ağır o kadar efendi biriydiki, zaten o ağır halleri aklımı çeldi ya.. Ben 1 sene bu şekilde devam ettim, tanımadığım için ne gördüğüm zaman selam verdim ne de kendisini rahatsız edecek br davranışta bulundum.. Bir üst sınıfa geçtiğim zaman ise sınıfça okulun mecbur koştugu sosyal sorumluluk dersinde ( onun çalıştığı yere ) sınıfça kayıt olduk ve ben ona asistanlık yapacaktım.. O gün sınıfta çocuklar ismimi yanlış söyledikçe hep o düzeltti, çocuklarla beni tanıştırdı, bana yapacağımız etkinliği anlattı.. Ben onunla konuşmaya başlamıştım fakat bu süre içinde anladım ki ben ondan sadece hoşlandım, yani bunun böyle olduğuna ikna oldum, biz onun yanına etkinliğe gittikçe o ve çalışma arkadaşları bize (sınıfça) hep ilgi güleryüz gösterdi, onlar yemeğe gittikçe bizi çağırdılar, bazen ısrarla götürdüler, konuşmamız ileri gitmedi, zaten o çok kalabalıklarda konuşmayı seven bir insan değil, yani bunu kesin anlamıştım, dedim ya benim ki sadece ufak bir hoşlantıydı ve bunun saçma olduğunu anlamıştım.......
Geçen gün olan etkinliğe kadar, bir etkinlikte ben birkaç arkadaşım o ve onun arkadaşları görevliydi...
Bir ara benden birşey istedi ve ona getirdim, kafamı kaldırıp yüzüne baktığımda gözleri öyle güzel gülerek baktı ki gözlerime, o an orada hislerimin yok olmasını istedim, o sert bir insan, o çabuk gülmez, gözleri hele hiç öyle gülmez, o an o kadar çok mutlu oldum ki........ Etkinlik boyunca yanyana geldikçe ufak tefek konuşmalar oldu aramızda, en son gün etkinlik geceye kadar sürdü ve ailem beni ve arkadaşımı almaya geldi ve o çok konuşmaz dediğim kişi gitti ve annem ile babama, teşekkür ederim harika bir kız yetiştirmişsiniz dedi.. Ondan bu sözü duymak benim için bir mucizeydi.. Şimdi bir kafamda birde kalbimde dolanan iki ses var, kalbimde dolanan ses acaba diyor ??? Beynimdeki ses ise saçmalamamam gerektiğini... Kendimle kaldığım zaman hayallere dalarken gerçeğe döndüğümde kendime kızıyorum.. Kızlar siz benim yerimde olsanız ne düşünür ne yapardınız ?
Okulun en gözde asistanının en yakın arkadaşıymış ve bizim okulda doktora öğrencisiymiş.. Kızların konuşmasından öğrenebildiğim sadece buydu.. Ben o zaman diliminde onunla hiç konuşmadım faceden eklemedim vs.... doğru değildi, etik değildi daha doğrusu bu benim yapabileceğim birşey değildi.. Ama içten içede beni ona bağlayan birşey vardı, şer şur bir insan değildi o, o kadar ağır o kadar efendi biriydiki, zaten o ağır halleri aklımı çeldi ya.. Ben 1 sene bu şekilde devam ettim, tanımadığım için ne gördüğüm zaman selam verdim ne de kendisini rahatsız edecek br davranışta bulundum.. Bir üst sınıfa geçtiğim zaman ise sınıfça okulun mecbur koştugu sosyal sorumluluk dersinde ( onun çalıştığı yere ) sınıfça kayıt olduk ve ben ona asistanlık yapacaktım.. O gün sınıfta çocuklar ismimi yanlış söyledikçe hep o düzeltti, çocuklarla beni tanıştırdı, bana yapacağımız etkinliği anlattı.. Ben onunla konuşmaya başlamıştım fakat bu süre içinde anladım ki ben ondan sadece hoşlandım, yani bunun böyle olduğuna ikna oldum, biz onun yanına etkinliğe gittikçe o ve çalışma arkadaşları bize (sınıfça) hep ilgi güleryüz gösterdi, onlar yemeğe gittikçe bizi çağırdılar, bazen ısrarla götürdüler, konuşmamız ileri gitmedi, zaten o çok kalabalıklarda konuşmayı seven bir insan değil, yani bunu kesin anlamıştım, dedim ya benim ki sadece ufak bir hoşlantıydı ve bunun saçma olduğunu anlamıştım.......
Geçen gün olan etkinliğe kadar, bir etkinlikte ben birkaç arkadaşım o ve onun arkadaşları görevliydi...
Bir ara benden birşey istedi ve ona getirdim, kafamı kaldırıp yüzüne baktığımda gözleri öyle güzel gülerek baktı ki gözlerime, o an orada hislerimin yok olmasını istedim, o sert bir insan, o çabuk gülmez, gözleri hele hiç öyle gülmez, o an o kadar çok mutlu oldum ki........ Etkinlik boyunca yanyana geldikçe ufak tefek konuşmalar oldu aramızda, en son gün etkinlik geceye kadar sürdü ve ailem beni ve arkadaşımı almaya geldi ve o çok konuşmaz dediğim kişi gitti ve annem ile babama, teşekkür ederim harika bir kız yetiştirmişsiniz dedi.. Ondan bu sözü duymak benim için bir mucizeydi.. Şimdi bir kafamda birde kalbimde dolanan iki ses var, kalbimde dolanan ses acaba diyor ??? Beynimdeki ses ise saçmalamamam gerektiğini... Kendimle kaldığım zaman hayallere dalarken gerçeğe döndüğümde kendime kızıyorum.. Kızlar siz benim yerimde olsanız ne düşünür ne yapardınız ?