- 10 Ocak 2014
- 4.729
- 11.131
- 208
Kendinizi suçlamaya,bunları hakettiğinizi düşünmeye devam ettikçe psikolojik olarak düzlüğe çıkmazsınız. Duygusal sorumluluğunuzu bişeylerin düzelmesine bağlamışsınız.hayattan sihirli değnek beklemek hayata dair en büyük risklerden biri.hayatta inişler çıkışlar olur bi de hamilesiniz hormonlarınız alt üst durumda zaten ekstra hassasınız. Kendinize daha fazla yüklenmeyin.akışa güvenin olan olmuş.ilk olarak kendizi suçlamayı hakettiğinizi düşünmeyi bi kenara bırakın mevcut durumu kabullenmeye çalışın arkası eminim ki gelecektirKonu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatıcak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harclık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmiyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olurda bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...
Gelen bebeğin nasibiyle gelir insaAllah her şerde bir hayır vardır kalbini karartma benim babam da 33 yasinda devlet memuru oldu annem kardesime hamileydi 1 yasindayken babam memur oldu her karanlik gecenin bir sabahi vardir bu dunya imtihan dunyasi kendini de cocuklarini da üzme canim rizik Allahtan Allah rizka kefildir endişen olmasın rizki biten mezarlikta yatiyor sen gönlünü ferah tut Ya Fettah çek devamli ol der olur yeter ki ümidin Allahtan olsunKonu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatıcak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harclık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmiyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olurda bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...
Her sey uste üste gelmiş bunalmişsiniz dogal olarak.Ama kendinizi bırakmayın cocuklarinizın size ihtiyaci var.disarı cıkin sosyallesmeye calisın cocuklarla ilgilenin.gecer merak etmeyin .dusunun bunlari yaşayan yanlız siz degilsiniz.Konu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatıcak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harclık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmiyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olurda bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...
Hepsini anlarım ama çocuklarının hiç bir suçu yok.
Kendini cezalandırdığını düşünebilirsin ama bu zorlukta onlara destek olmak zorundasın, sen bir annesin.
Kendimden çok kısa bir şey anlatmak istiyorum.
Benim babam çok zengin bir adamdı ama bir anda işleri batırdı ve biz en yüksekten dibe çöktük.
Borçlar, icralar, kredi, batak paralar aklına ne geliyorsa.
Ben defalarca kredi çektim, elimde birikmiş ne vardı ödedim.
Diğer büyük kardeşim de öyle.
5 sene zulüm yıllar geçti ama borcu kapattık.
Benim annem de aynı sizin gibiydi çocuklarına karşı.
Sürekli ağladı, babamla kavga etti, boşanacaklardı ama toparladık zor bela ama o günleri ben hala unutmadım.
30 yaşındayım o zaman da genç kızdım bak çocuk değildim o günler hala gözümün önünden gitmez.
1 domates alamadığımız günlere şahit olduk hep beraber ama annem sağlam durmadı, duramadı hep ağladı gözünün yaşı dinmedi ve şuan hasta.
Midesi rahatsız, uykusu hiç yok uyursa ancak ilaçlarla.
Hayat hepimiz için zor evet şuan sen daha da zorlanıyorsun ama geçecek lütfen biraz sabır.
En azından çocuklarınla olan vaktini iyi geçir.
Bazen iş oluyor, para oluyor ama çocuk olmuyor
Konu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatacak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harçlık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmeyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olur da bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...
Tesekkur ederim inşallahBöyle zamanlar geçirdiğimde bana söylenenler özellikle benzer şeyleri yaşayanların anlattıkları içime su serperdi. Dilerim bu anlamda katkımız olur. Öncelikle hayatın içinde bu örnekleri farklı boyut ve şekillerde yaşamayan insan olduğuna inanmıyorum. Çünkü bunun her insana sahip olduklarının önemini, yaşadıklarının değerini, bilmedikleri öğretilerin anlamını kavrayabilmek deneyimledikçe yaşamı güçlenmesini sağlamak için bir algoritma gibi dizilerek yaşatıldığını düşünüyorum. Uzaklara bakmadan dönüp kendi hayatımı izlediğimde ne çok acı ne çok zorluk yaşamışım ama ardından gelen hep ödül gibi güzellikler olmuş. Acının içindeyken geleceği görebilmek umutlanabilmek çok zordur ama gücüm arttıkça bunu daha kolay yaptım, inancım artıp umudum yeşerdikçe geçmişteki acının daha zoru ile karşılaştığımda daha dik durabildiğimi gördüm. Sadece şunu bilin , hepsi GEÇECEK...Hayatta hiçbir acı ve zorluk sonsuza kadar süremez..
Siz sadece imtihanda olduğunuzu kabullenip gücünüzü toplarsanız bu süre biraz daha kısalır. Aklınız ruhunuz karmaşadan çıkınca siz de bu elemi kederin içinden çıkabilecek çözüm yollarını görmeye başlayacaksınız. Biraz huzur için umudu ve hayal kurmayı bırakmayın.. Her şey güzel olacak unutmayın.
Sevgiler...
Annem için babam ve okula gifen kız kardeşim var bakması gereken. Kv iki dizi de ameliyat lı kendine ve kp zor bakıyor. Yaslı zaten. Doğum olsun da Rabbim bir kapı açar inşallah, üç ay önce yazmışım konuyu bir buhran zamanında. Şimdi daha pozitif bakıyorum o hallerim geçti, zaman zaman insan tükenmiş hissedebiliyor.Anneniz yanınıza gelse veya kayınvalideniz çocuklara baksa siz de çalışmaya başlasanız.Hem maddi destek olur ailenize hem de sosyalleşmek size çok iyi gelir.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?