mrb hanımlar...ben gayet neşeli pozitif olmaya çalışan biriydim (bir zamanlar) hani derler ya hep bardağın dolu tarafını görmeye çalışırdım. bişey oldu evet bişey oldu ve resmen duygusal ve manevi olarak resmen bambaşka biri oldum
( şükürler olsun ki sağlıklı bi evladım var, güzel bi işim var, canım annem ve kardeşim var, sağlığım yerinde ama adını koyamadığım kocaman bi boşluk var içimde...sahip olduklarıma yine şükrediyoru ama iç huzurum kalmadı hiç...eve geldiğimde buruk bi his oluyo içimde keşke daha gün bitmeseydi çalışmaya razıydım diye içimden geçiriyorum bazen.ama sonra pişmanlık duyuyorum bu düşüncemden..pırıl pırıl gözleriyle evladım daha kapıda bacaklarıma sarılıyo çünkü
(
belki maneviyat eksikliği belki inandığım tüm değerlerimi kaybetmem.. nedenini bilemiyorum tam olarak ama çok mutsuz bi insan oldum çıktım.hep eski neşeli mutlu günlerim aklıma geliyor telefondada olsa arkadaşlarıma gülerek dolu dolu muahbbet ettiğim günlerim, şarkı söyleyerek oğlumla şaklaşarak yemek yapmalarım sofra kurmalarım ... şimdi telefonum sessizde hep, çalmasına tahammülüm yok görsemde arayanı konuşmaya niyetim isteğim yok..eski fotoğraflarıma bakamıyorum ağlamaktan..işlemediğim b, suşun ceazsını çekiyor gibi hissediyorum.nedir bu böyle ??....sanki yaşam enerjim çekilmiş içimden ve ben kupkuru kalakalmışım öylece ortada..isyan etmek gibi olmasın ama ben böyle olmamalıydım...çok kötü bi dönem yaşıyorum yaşamak da değil bu sadece hayattayım işte !!
Küçükte olsa önüme ışık olabilecek önerileriniz var mı ?