- 22 Eylül 2014
- 5.141
- 7.348
- 198
- Konu Sahibi guneykarimkure
-
- #1
Annemi 2016 Eylül ayında kaybettim.
Babam o gün cenaze işleriyle uğraşırken, uzaktan olsa da ilk defa tanık oldum.
Kardeşim yok, biliyorsunuz
4 papağan evladım var.
Evli olsam keşke, kocamın sarılması desteği..
Büyük gibi, yetişkin gibi hissetmediğim ilk vakit annemin cenazi oldu.
Aileler birbirine girdi, annem öğretmendi onun ikramiyesine göz dikip laf eden leş yiyicilere dönüştü hepsi. Hastaneye ben arabayla götürdüm, büyük araba alıp bana verseydiniz teyzemi her yete götürürdüm diye ağlayan yiyeni, ki teyze diyorum ona. Alamadığı büyük arabaya üzülmüş, annem diyaliz hastası olduğu için indirimli araç ruhsatı vardı.
Yüzyüze konuşuyoruz bayram ziyaretinde yılda 2 defa. Zaten bana haksızlık ettiker sildim numaraları yok.
Çok ama çok zamanlar geçirdim, hala iyileşmedim. Öğünde beş ilaç alıyorum hepsi kırmızı ve yeşil reçeteli.
Taşındım başka şehre, başka coğrafyaya, Ekim Kasım yine ataklar çoğaldı.
Alıştım şehire, kimse tanımıyor, ve gelirken söz verdim samimi ilişki kurmak yok diye.
En salak savunmasız zamanlarımda o kadar suistimal edildim, bu sözü vermek zorundaydım.
Zaten ilk aylar amipli dizanteri yüzünden uzun süre yatarak tedavi gördüm hastanede.
Tam konrtol altına aldığımı düşünüyordum, Ekim Kasım Aralık ataklarla geçti
Artık yenide kontrol altında diyebiliyorken
Ben yeniden başa döndüm
Babam akciğer kanseri teşhisi konuldu
Artık onunla telefonda konuşmak istemiyorum, öyle konuşmaları var ki
Sanki ölmüş çoktan vasiyetini okuyorum.
Benim hayattaki tek insanım babam. Hiç hasta olmadı, hep iyiydi. Bu hastalık ilk defa ciddi ya, şaka mı yapıyor bize ciğer?
Vicdansızlık değil mi yetim kız başıma değişsin düzenler diye şehir değiştirdim
Tek başıma ev topladım tek başıma yerleştirdim
Ama içimde nasıl bi umut vardı? Bu defa ne olmadı?
Zittiri bir sene mutlu olmak istiyorum babamla, devenin üstünde kutup ayısı öpüyor.
Kulaklarım yanıyor, ellerim terliyor titriyor
Evden çıkmadan, her odada uyumak istedim.
Lütfen babam aramasın diye bekliyorum, her konuşmada sana arkadaş eş olacak birini bul diyor, saçma sapan konuşma yapıyor
Çoktan ölmüş ve rüyama girmiş gibi
Anlamıyorum zamanı artık
Sanki bir gün 1 hafta gibi geçiyor
O kadar anlık değişiyor ki duygu durumu
Birden fark ediyorum en son ne zaman böyle hissettim? Uyanınca, yemek yiyince, çamaşır asarken? En son ne yaptım ben? Aaa evet o işi yaptım, ama hala aynı gün mü, çok geçmedi mi o hissin üstünden?
Lütfen yazım hatalarıma takılmayın olur mu?
Hiç tutmam kendimi, gözüm dolarsa ağlarsa
İlk defa sanırım şimdi sinirim boşaldı ağladım
Yanlış yazdım, anlaşılmadım ne yapayim umrumda değil
9Mart2019
Anne olamayacağımı öğrendim,
Babam zaten sürecin başından haberdardı, gizleyemedim ondan bunu.
Babam o gün cenaze işleriyle uğraşırken, uzaktan olsa da ilk defa tanık oldum.
Kardeşim yok, biliyorsunuz
4 papağan evladım var.
Evli olsam keşke, kocamın sarılması desteği..
Büyük gibi, yetişkin gibi hissetmediğim ilk vakit annemin cenazi oldu.
Aileler birbirine girdi, annem öğretmendi onun ikramiyesine göz dikip laf eden leş yiyicilere dönüştü hepsi. Hastaneye ben arabayla götürdüm, büyük araba alıp bana verseydiniz teyzemi her yete götürürdüm diye ağlayan yiyeni, ki teyze diyorum ona. Alamadığı büyük arabaya üzülmüş, annem diyaliz hastası olduğu için indirimli araç ruhsatı vardı.
Yüzyüze konuşuyoruz bayram ziyaretinde yılda 2 defa. Zaten bana haksızlık ettiker sildim numaraları yok.
Çok ama çok zamanlar geçirdim, hala iyileşmedim. Öğünde beş ilaç alıyorum hepsi kırmızı ve yeşil reçeteli.
Taşındım başka şehre, başka coğrafyaya, Ekim Kasım yine ataklar çoğaldı.
Alıştım şehire, kimse tanımıyor, ve gelirken söz verdim samimi ilişki kurmak yok diye.
En salak savunmasız zamanlarımda o kadar suistimal edildim, bu sözü vermek zorundaydım.
Zaten ilk aylar amipli dizanteri yüzünden uzun süre yatarak tedavi gördüm hastanede.
Tam konrtol altına aldığımı düşünüyordum, Ekim Kasım Aralık ataklarla geçti
Artık yenide kontrol altında diyebiliyorken
Ben yeniden başa döndüm
Babam akciğer kanseri teşhisi konuldu
Artık onunla telefonda konuşmak istemiyorum, öyle konuşmaları var ki
Sanki ölmüş çoktan vasiyetini okuyorum.
Benim hayattaki tek insanım babam. Hiç hasta olmadı, hep iyiydi. Bu hastalık ilk defa ciddi ya, şaka mı yapıyor bize ciğer?
Vicdansızlık değil mi yetim kız başıma değişsin düzenler diye şehir değiştirdim
Tek başıma ev topladım tek başıma yerleştirdim
Ama içimde nasıl bi umut vardı? Bu defa ne olmadı?
Zittiri bir sene mutlu olmak istiyorum babamla, devenin üstünde kutup ayısı öpüyor.
Kulaklarım yanıyor, ellerim terliyor titriyor
Evden çıkmadan, her odada uyumak istedim.
Lütfen babam aramasın diye bekliyorum, her konuşmada sana arkadaş eş olacak birini bul diyor, saçma sapan konuşma yapıyor
Çoktan ölmüş ve rüyama girmiş gibi
Anlamıyorum zamanı artık
Sanki bir gün 1 hafta gibi geçiyor
O kadar anlık değişiyor ki duygu durumu
Birden fark ediyorum en son ne zaman böyle hissettim? Uyanınca, yemek yiyince, çamaşır asarken? En son ne yaptım ben? Aaa evet o işi yaptım, ama hala aynı gün mü, çok geçmedi mi o hissin üstünden?
Lütfen yazım hatalarıma takılmayın olur mu?
Hiç tutmam kendimi, gözüm dolarsa ağlarsa
İlk defa sanırım şimdi sinirim boşaldı ağladım
Yanlış yazdım, anlaşılmadım ne yapayim umrumda değil
9Mart2019
Anne olamayacağımı öğrendim,
Babam zaten sürecin başından haberdardı, gizleyemedim ondan bunu.
Son düzenleme: