kesinlikle tavsite etmiyorum oncelikle bunu diyim.
benim mizacim biraz sert. ayrilirken de kotu ayrilmistik. ve daha oncede ayrilik yasayip baristigimizda, bana korkudan arayamadigini verecegim tepkileri kestiremedigini daha kotu olmasindan korktugundan bahsetmisti.
ayrildik biz. bir iki ay gecti. ses yok bunda. ama benim her dk aklimda.
kendimden tiksiniyorum artik o derece aklimda. ama askimdan degil, o da beni dusunuyor mu aklina geliyor muyum vs diye aklimda. bu ego iste.
bigun "o benim aklimda bende onun aklimdayimdir cesaret edemedigi icin arayamiyor sonucta kotu ayrildik, mesaj yazip cesaret vermem lazim yoksa onsuzluktan ölücem" kafasina girdim.
cesaretimi topladim ve musaitsen arayacagim yazdim. is saatiydi cunku ararsam acamazsa, acmadi sanacagim kendime bunu da yapmak istemiyorum☺ gencken gerizekaliymisim ben ama umudumu kesmeme yardimci oldu.
msji okuyunca direkt aradi beni. ekranda nosunu gorunce yolun ortasinda takla atacaktim☺
arayip dedi ki, sen bisey demeden ben soyleyim once "sevgilim var tanimaya calisiyorum henuz yolun basindayiz, beni cok severek bana sevmeyi ogrettin senin ogrettigin sevgiyle ona prenses muamelesi yapiyorum. bunun icin sana tesekkur ederim" dedi bana
evet simdi seni dinliyorum dedi?
o an bela okusam sovsem ne olur ki? zaten yerin baya dibindeyim ve teli kapasamda kendimi duvardan duvara vurup olduresiye dovsem diye dusunuyorum
hadi hayirlisi olsun dedim.
sen ne diyecektin dedi? onemi kalmadi dedim ve kapadim.
tabii napti? belki yuz kere arayip binkere msj atti bana.
o aslinda boyle terbiyesizlik yaptiginda cildirip ona saldiracagim sandi amaci buydu. normalde yapmam gerekende oydu. oyle biriydim ben.
ama bu sefer ekmegine yag surmedim. zaten ben aci cekerken beni uzmek istemesi, korkmamasi soguttu beni.
o an bitti benim icin.
yani cocugu arayacaksin. seni aradigina pisman edecek bisey diyecek sana, eminim bunda.
o an biticek sende de.