- 20 Ağustos 2015
- 460
- 384
- 33
- Konu Sahibi misslola35
- #1
Herkese selam...Öncelikle nerden ve nasıl başlamam gerektiğini bilmiyorum...Benim niyetim yalnızca anlatıp rahatlamak...Çevremdeki insanlara anlatabileceğimi sanmıyorum,çünkü hala ben bile duygularımı yeterince çözebilmiş değilim.
Başlangıçta şunu söylemeliyim ki hiç kolay şeyler yaşamadım.Özellikle ailevi hayatımda.Annem ve babam 12 yıl önce boşandılar ve annem yaklaşık 8 yıl öncede bir başkasıyla evlendi.Babam annemin evliliğini bir türlü kabullenemedi.Babam zaten yurtdışında çalıştığı için erkek kardeşimle beraber annemle kaldık.Evlendiği insan çok iyi biri bu yüzden annemin evliliğine bizde en başından onay vermiştik.Fakat annemle beraber çok zor zamanlar geçirdik ve zor zamanlarda annemin ne gibi zorluklar yaşadığını bilerek yaşadım ve o ergenlik zamanlarımda en büyük destekçisi ben oldum.Yaşadıklarımızdan kendime dersler çıkardım ve o derslerden biri erkeklere kolay kolay güvenmemem gerektiğiydi.
Erkeklerin kolay kolay yüzüne bakmayı geçtim,"nasılsın,iyi misin,napıyorsun" gibisinden sohbet bile edemezdim.Bir erkekle taş çatlasa en fazla beş dakika konuşabilirdim.Yakışıklı bir erkeği görünce etkilensem bile yaptığı her hareketi takip eder,ufak tefek şeyleri bile bahane ederek etkilenmeme son verirdim.
Aradan yıllar geçti ve üniversite sınavlarına hazırlandığım zamanlarda samimiyet kurduğum kızlı-erkekli arkadaş grubum aracılığıyla birini tanıdım.
Aynı ortamda birkaç sefer bulunduktan sonra benim konuşmalarımla,yaptığım hareketlerle bana takılmaya başladı,onun esprili kişiliği hoşuma gittiği için bu hareketleri pek batmadı.Arkadaş ortamında sürekli bana laf dokundurur,bende kendimi tutamaz karşılık verirdim,bir süre sonra da gülme krizlerine girerdim.Pek yakışıklı biri değildi ama samimiydi,espriliydi,herkese karşı oldukça hoş tavırları vardı.İlk zamanlarda pek önemsemesem de bir süre sonra gerçekten etkilendim ondan.
Kolay kolay rüya göremeyen ben bir anda onu rüyalarımda görmeye başladım.Sonunda mantığım devreye girdi:"Ben neler düşünüyorum kendine gel" diye telkinlerde bulundum kendime.Onun hakkında bilmediğim o kadar çok şey vardı ki...Örneğin,yaşını hiç bilmiyordum,benden büyüktü ama kaç yaş?Üniversiteden mezun olmuştu ama hangisinden?Hayatında biri var mıydı?Bunların hiç bilmiyordum ben,hakkında en ufak bir şey bilmiyordum.Arkadaşlarıma da asla sormazdım,soramazdım bu gibi şeyleri...Sonrada dedimki benimkisi olsa olsa bir hoşlanma olur.Ama onun hoşlanmaktan çok çok öte bir şey olduğunu anlamıştım ama yediremedim kendime.Sevmiştim gerçekten onu...
Arkadaş ortamında kendisine oldukça soğuk davranmaya başladım.Onu ne zaman görsem suratım ister istemez asılıyordu...Benimle ilgilendiğini düşündürecek birkaç şey yaptı ama bana öyle geliyor diye kestirip attım.Birkaç defa aynı otobüse bindik mesela,onun yanındaki boş koltuğa oturmayıp ayakta kaldım,o da yüzüme bakmayıp bindiğimiz duraktan bir sonraki durakta indi.Ya da arkadaşıma telefonumdan bir şey gösterirken bileğimi tutup yüzüme tuhaf tuhaf bir bakış atmışlığı var.Kız-erkek ilişkilerinden konu açılınca "Aman sevgiliniz var derdiniz var...Boşverin bu mevzuları!" diye söylendiğimde bulunduğumuz kafeden çıkıncaya kadar konuşmadı bir daha.
Bunun gibi birçok şey var..
Sınav sonrası tercih zamanları yaklaştıkça bir anda onu göremeyecek olmamın sıkıntısı bastı beni.Arkadaşlarımla bir araya gelince inadımdan soramıyordum onlara onun gelip gelmeyeceğini,ne yaptığını.Sorsam söylerlerdi ama sormuyordum işte.Geldiğini görünce sakinliğimi korumaya çalışırdım.O zamanlar benim onu son görüşlerimmiş,ben bilmiyordum.
Tercihler açıklandığı günün gecesi yine rüyamda gördüm onu ve ağlayarak uyandım.İlk defa bir erkek için benim için hayırlıysa ve kaderimde varsa o benim hayatımda olsun diyerek dua ettim.Ama kaderimde değilmiş...
Üniversiteyi okuyacağım şehre geldikten birkaç ay sonra sosyal medyada paylaştığı fotoğraflarla hayallerim başıma yıkıldı.1-2 ay içinde (bunu arkadaşlarımdan öğrendim) tanıştığı biriyle nişanlanmış.Kızın ona bakışlarındaki ışıltıyı görünce uğradığım şok karşısında ağlayamadım bile...O hayal kırıklığı ile yalnızca Allah mutlu etsin diyebildim.Onun için bir daha ağlayamadım o günden sonra...
Şu anda içimi dökme nedenim ise bilgisayarımda arkadaşlarımla olan resimlerde ona rastlamam.Silmek istedim ama yapamadım,şu anda düşünmem gereken onlarca şey varken aklımda yalnızca o var.Öylesine gerildim ki birilerine anlatma gereği duydum...Uzun oldu biliyorum,gözlerinizi yorduğum için özür dilerim...
Başlangıçta şunu söylemeliyim ki hiç kolay şeyler yaşamadım.Özellikle ailevi hayatımda.Annem ve babam 12 yıl önce boşandılar ve annem yaklaşık 8 yıl öncede bir başkasıyla evlendi.Babam annemin evliliğini bir türlü kabullenemedi.Babam zaten yurtdışında çalıştığı için erkek kardeşimle beraber annemle kaldık.Evlendiği insan çok iyi biri bu yüzden annemin evliliğine bizde en başından onay vermiştik.Fakat annemle beraber çok zor zamanlar geçirdik ve zor zamanlarda annemin ne gibi zorluklar yaşadığını bilerek yaşadım ve o ergenlik zamanlarımda en büyük destekçisi ben oldum.Yaşadıklarımızdan kendime dersler çıkardım ve o derslerden biri erkeklere kolay kolay güvenmemem gerektiğiydi.
Erkeklerin kolay kolay yüzüne bakmayı geçtim,"nasılsın,iyi misin,napıyorsun" gibisinden sohbet bile edemezdim.Bir erkekle taş çatlasa en fazla beş dakika konuşabilirdim.Yakışıklı bir erkeği görünce etkilensem bile yaptığı her hareketi takip eder,ufak tefek şeyleri bile bahane ederek etkilenmeme son verirdim.
Aradan yıllar geçti ve üniversite sınavlarına hazırlandığım zamanlarda samimiyet kurduğum kızlı-erkekli arkadaş grubum aracılığıyla birini tanıdım.
Aynı ortamda birkaç sefer bulunduktan sonra benim konuşmalarımla,yaptığım hareketlerle bana takılmaya başladı,onun esprili kişiliği hoşuma gittiği için bu hareketleri pek batmadı.Arkadaş ortamında sürekli bana laf dokundurur,bende kendimi tutamaz karşılık verirdim,bir süre sonra da gülme krizlerine girerdim.Pek yakışıklı biri değildi ama samimiydi,espriliydi,herkese karşı oldukça hoş tavırları vardı.İlk zamanlarda pek önemsemesem de bir süre sonra gerçekten etkilendim ondan.
Kolay kolay rüya göremeyen ben bir anda onu rüyalarımda görmeye başladım.Sonunda mantığım devreye girdi:"Ben neler düşünüyorum kendine gel" diye telkinlerde bulundum kendime.Onun hakkında bilmediğim o kadar çok şey vardı ki...Örneğin,yaşını hiç bilmiyordum,benden büyüktü ama kaç yaş?Üniversiteden mezun olmuştu ama hangisinden?Hayatında biri var mıydı?Bunların hiç bilmiyordum ben,hakkında en ufak bir şey bilmiyordum.Arkadaşlarıma da asla sormazdım,soramazdım bu gibi şeyleri...Sonrada dedimki benimkisi olsa olsa bir hoşlanma olur.Ama onun hoşlanmaktan çok çok öte bir şey olduğunu anlamıştım ama yediremedim kendime.Sevmiştim gerçekten onu...
Arkadaş ortamında kendisine oldukça soğuk davranmaya başladım.Onu ne zaman görsem suratım ister istemez asılıyordu...Benimle ilgilendiğini düşündürecek birkaç şey yaptı ama bana öyle geliyor diye kestirip attım.Birkaç defa aynı otobüse bindik mesela,onun yanındaki boş koltuğa oturmayıp ayakta kaldım,o da yüzüme bakmayıp bindiğimiz duraktan bir sonraki durakta indi.Ya da arkadaşıma telefonumdan bir şey gösterirken bileğimi tutup yüzüme tuhaf tuhaf bir bakış atmışlığı var.Kız-erkek ilişkilerinden konu açılınca "Aman sevgiliniz var derdiniz var...Boşverin bu mevzuları!" diye söylendiğimde bulunduğumuz kafeden çıkıncaya kadar konuşmadı bir daha.
Bunun gibi birçok şey var..
Sınav sonrası tercih zamanları yaklaştıkça bir anda onu göremeyecek olmamın sıkıntısı bastı beni.Arkadaşlarımla bir araya gelince inadımdan soramıyordum onlara onun gelip gelmeyeceğini,ne yaptığını.Sorsam söylerlerdi ama sormuyordum işte.Geldiğini görünce sakinliğimi korumaya çalışırdım.O zamanlar benim onu son görüşlerimmiş,ben bilmiyordum.
Tercihler açıklandığı günün gecesi yine rüyamda gördüm onu ve ağlayarak uyandım.İlk defa bir erkek için benim için hayırlıysa ve kaderimde varsa o benim hayatımda olsun diyerek dua ettim.Ama kaderimde değilmiş...
Üniversiteyi okuyacağım şehre geldikten birkaç ay sonra sosyal medyada paylaştığı fotoğraflarla hayallerim başıma yıkıldı.1-2 ay içinde (bunu arkadaşlarımdan öğrendim) tanıştığı biriyle nişanlanmış.Kızın ona bakışlarındaki ışıltıyı görünce uğradığım şok karşısında ağlayamadım bile...O hayal kırıklığı ile yalnızca Allah mutlu etsin diyebildim.Onun için bir daha ağlayamadım o günden sonra...
Şu anda içimi dökme nedenim ise bilgisayarımda arkadaşlarımla olan resimlerde ona rastlamam.Silmek istedim ama yapamadım,şu anda düşünmem gereken onlarca şey varken aklımda yalnızca o var.Öylesine gerildim ki birilerine anlatma gereği duydum...Uzun oldu biliyorum,gözlerinizi yorduğum için özür dilerim...
