- 26 Ocak 2018
- 5.475
- 5.349
- 198
- Konu Sahibi Kurumus-Maskara
-
- #1
merhabalar kızlar.
Uzun bir yazı olacak...
O kadar zor süreçten geçiyorum ki biri olsa da saatlerce aklimdakilerink tek tek anlatsam. Ailem iki adimlik uzaktalar ama onların da kendi hayatları ve kendi sorunlari var. Eşime de hep içimi dökerim ama buraya da yazmak istedim. 9 nisan da hamile olduğumu ögrendim bize sürpriz oldu ama çok mutlu olduk çok bağlandım bebeğime ama içimde hep kötü bir his vardı bebeğimin benimle kalmicani biliyordum planlar yaparken bile eğer tabi bebeğim benimle kalırsa yada tabi ki eğer bebek doğarsa diyordum her bebekten bahsedisimde. Bir iki kanamam da oldu ama kanamalardan sonra bebeğimi görmüştüm ve kendimi daha iyi hissetmeye başlamıştım taa ki bir sabah uyandım ben artık hamile değilim dedim ama kendimi sakinleştirdim kendime geldim aradan 2 hafta geçti ebemi aradım ve ona yine kendimi hamile değilmişim gibi hissettiğimi söyledim oda bana bunun çok normal, çoğu anne o haftalarda öyle hissedermiş ( 11 haftalıktı) henüz hareket yokmuş falan filan ve 1 hafta sonra randevum vardi dopplerle karnımı dinleyip bebeğin kalp atışını aradi ama bulamadi bunun da normal olduğunu söyledi sakin ol dedi. Bende heralde kilom yüzünden duyamadi dedim ve 3 gün sonra 2 li test için gittim , uzandım oraya 3-4 dakika baktiktan sonra telaşlandı ultrasonla bakan kadın ve bana dedi ki, hemen ebeni ara ( benim doğum doktorum yoktu, ebem vardı) öyle deyince hemen anladım ağlayarak çıktım odadan,eşim beni o halde görünce beyninden vurulmuşa döndü, evimiz yakındı elimden tutarak eve götürdü 5 dakika donra evdeydik ebemi aradım maalesef bebeğinin kalbi 11 haftalikken durmuş dedi dünyam başıma yıkıldı, hayat durdu bitti o an,sonra eşimin deliler gibi ağlayaşi beni kendime getirdi. 1 hafta sonra da kurtaj olmak icin randevu aldım ama ertesi günü sabah vakti bebeği düşürdüm. Bütün organları olan bir bebekti bir daha dünyam başıma yıkıldı yeniden başladı acılarım.
Teşekkür ederim.
Uzun bir yazı olacak...
O kadar zor süreçten geçiyorum ki biri olsa da saatlerce aklimdakilerink tek tek anlatsam. Ailem iki adimlik uzaktalar ama onların da kendi hayatları ve kendi sorunlari var. Eşime de hep içimi dökerim ama buraya da yazmak istedim. 9 nisan da hamile olduğumu ögrendim bize sürpriz oldu ama çok mutlu olduk çok bağlandım bebeğime ama içimde hep kötü bir his vardı bebeğimin benimle kalmicani biliyordum planlar yaparken bile eğer tabi bebeğim benimle kalırsa yada tabi ki eğer bebek doğarsa diyordum her bebekten bahsedisimde. Bir iki kanamam da oldu ama kanamalardan sonra bebeğimi görmüştüm ve kendimi daha iyi hissetmeye başlamıştım taa ki bir sabah uyandım ben artık hamile değilim dedim ama kendimi sakinleştirdim kendime geldim aradan 2 hafta geçti ebemi aradım ve ona yine kendimi hamile değilmişim gibi hissettiğimi söyledim oda bana bunun çok normal, çoğu anne o haftalarda öyle hissedermiş ( 11 haftalıktı) henüz hareket yokmuş falan filan ve 1 hafta sonra randevum vardi dopplerle karnımı dinleyip bebeğin kalp atışını aradi ama bulamadi bunun da normal olduğunu söyledi sakin ol dedi. Bende heralde kilom yüzünden duyamadi dedim ve 3 gün sonra 2 li test için gittim , uzandım oraya 3-4 dakika baktiktan sonra telaşlandı ultrasonla bakan kadın ve bana dedi ki, hemen ebeni ara ( benim doğum doktorum yoktu, ebem vardı) öyle deyince hemen anladım ağlayarak çıktım odadan,eşim beni o halde görünce beyninden vurulmuşa döndü, evimiz yakındı elimden tutarak eve götürdü 5 dakika donra evdeydik ebemi aradım maalesef bebeğinin kalbi 11 haftalikken durmuş dedi dünyam başıma yıkıldı, hayat durdu bitti o an,sonra eşimin deliler gibi ağlayaşi beni kendime getirdi. 1 hafta sonra da kurtaj olmak icin randevu aldım ama ertesi günü sabah vakti bebeği düşürdüm. Bütün organları olan bir bebekti bir daha dünyam başıma yıkıldı yeniden başladı acılarım.
Teşekkür ederim.