- 26 Temmuz 2017
- 2.620
- 5.789
- 88
- 38
Normal şartlarda bekar anne de olurdum, bebeğime de paşalar gibi bakardım, iyi bir işim var ve anne olmak da en çok istediğim şeylerden biri lakin fosur fosur sigara içerim on yıldır ve o arada bir röntgen çektirmiştim hamile olduğumu bilmeden. Ben bir engelli ablasıyım, olası bir tehlikeyi göze alamazdım. Ayrıca, bir çocuğun büyüyeceği en sağlıklı ortamın aile ortamı olduğuna inanırım. (Normal bir aile ortamı olması önemli ama.) Bebeğim için çok üzgünüm ve o üzüntünün tarifi de yok, o sebeple vicdansız kadın muamelesi görmek çok acı şu yorumlarda ama mevcut ruh halimle ve de sigara tiryakiliğimi ve röntgen mevzusunu göz önünde bulundurunca bu sürece girmek daha ağır sonuçlar doğurabilirdi. Bu süreçte bana destek olacak kimsemin (manen) olmaması da ayrı bir sorun olacaktı.
Ayrıca belirtmek isterim ki, ailesinin tüm sorumluluğunu üzerinde taşıyan biriyim. Beni kim destekleyecek bu süreçte diye çok düşündüm, ee adam da kararı bana bırakınca...
Siz olsanız doğurur muydunuz bu tabloda?
Herkes ayri bir bireydir.
Herkesin digerlerinden ayri kendine mahsus koşullari, özellikleri vardir.
Dolayisiyla birisine mahsus kosullardan yola cikilarak, diger tum insanlari kapsayacak sekilde genellemeler yapilamaz.
Bakin, surada bile hemen bebegi neden aldirdiginizla ilgili, efendim erkeksiz yasayamiyormussunuz gibi nasil da yüzeysel yorumlar yapildi.
Hissettikleriniz, siddet tepkiniz gayet insani. Siz aciz bir hayvana, bir cocuga siddet uygulamadiniz ki. Ustelik adam karsilik da verebilirdi. Sirf bir kadindan tokat yemeyi egosu kabul edemeyeceginden dolayi.
Anlattiklariniza gore bebegi aldirmaniz dogru olmus. Benim de engelli bir yegenim var. Bunu yasayan bilir. Ayrica cocugun gelecegini kestiremeyip sorumsuzca dogurmaktan kacinmissiniz.
O kadinla konusun. 3'nuz birlikte yüzlesin. Neden asagilik birsey olsun ki bu. Cunku boyle bir sey, sizin acinizdan durumu cokca netlestirecek.
Kadinlar tecavuz etmez miymis? Hem de bal gibi edebilir, kafasina koyarsa. Ne hirsli, ne cilgin kadinlar var yasamda, hic denk gelmemis olabilirsiniz belki. En azindan bildigim bir ornege istinaden yaziyorum bunu.
Bu adamin pisman oldugunu hissediyorum. Asla erkegin elinin kiridir gibi salakca inanclarim oldugundan degil; anlattiklarinizdan dolayi.
Hic kimse, ne kendisinin, ne de bir baskasinin hayatini ipotek alina alamaz. Yani ben bunu hic yapmam, o bunu asla yapmaz, o bunu hep yapar...gibi gelecekte neler olabilecegine dair kehanetlerde bulunamaz. Her an, yasadigimiz evrende her bir sey, canli ve cansiz, degisiyor. Hersey belirsiz. Halihazirda eşini begenen, seven bir birisinin, gelecekte bir gun eşinden hakli haksiz nedenlerle sogumayacagi, gönlünün bir baskasina kaymayacagi ne malum?
Sevgiliniz yaptigini tabi ki savunmuyorum. Ama belli ki siz olgun, seçici, iyi bir insansiniz. Sectiginiz bu adamin da sizin gibi olabilecegini varsayiyorum.
Terapistiniz iyi bir uzmansa devam edin bence. Ama birlikte; sadece siz degil. Ayrica bu gunleri daha sakin gecirebilmek icin, iyi bir psikiyatristten ilac destegi de alabilirsiniz, ki buna su an icin ihtiyaciniz var gibi gorunuyor.
Ayrica, şu uzmanlarin mutabik oldugu bir ilkedir; yogun ofkeler, korkular, karasizliklar yasandigi zamanlarda bir karar almak dogru degildir. Biraz sakinlesmeyi, biraz zaman gecmesini bekleyin.
O da birazcik hirpalaniversin yani:)Teşekkürler. Kafam o kadar karışık ki...
Mantıklı ve makul yorumlar okumak iyi geldi.
Bir karar verebilmiş değilim lakin onu hırpalayabilecek hale gelmiş olmam beni çok fazla etkiledi. Şu an bambaşka bir ruh halindeyim.
Daha da karıştı beynim diyebilirim.
Diğer kadına gelince, hırslı biri evet. Bizimkinden (bazı maddi sebeplerle) faydalanmayı planlayabilecek biri. O sebeple atıl kurt moduna geçmiş olabilir. Bilmiyorum, yüzleşsek doğruyu söyler mi vicdana gelip?
Acaba durumunuz nedir? Toparlanabildiniz mi? ☹Teşekkürler. Kafam o kadar karışık ki...
Mantıklı ve makul yorumlar okumak iyi geldi.
Bir karar verebilmiş değilim lakin onu hırpalayabilecek hale gelmiş olmam beni çok fazla etkiledi. Şu an bambaşka bir ruh halindeyim.
Daha da karıştı beynim diyebilirim.
Diğer kadına gelince, hırslı biri evet. Bizimkinden (bazı maddi sebeplerle) faydalanmayı planlayabilecek biri. O sebeple atıl kurt moduna geçmiş olabilir. Bilmiyorum, yüzleşsek doğruyu söyler mi vicdana gelip?
Herkese selamlar.
Umarım uzatmadan meramımı anlatabilirim.
Aldatıldım. Hem de işin komik yanı ilişkimizin en ateşli zamanlarında... ( Muazzam aktif bir seks hayatımız da varken üstelik! )
Beyefendinin konuyla ilgili savunması şu :
Yurt dışından getirmem için rica ettiği emaneti vermek için evine gittim ve o sırada o beni zorladı, onunla yatmak için gitmemiştim, orgazm bile olamadım. ( Biliyorum, hepinize komik geliyor, bana da geliyor inanın ve tabii ki inanmıyorum ona.)
Aldatılmakla kalmadığım gibi, aldatıldığımı öğrendikten iki gün sonra da hamile olduğumu öğrendim. ( Bu arada evli değilim ve aslında doğum kontrol hapı kullanıyordum. )
Olayı kadın tarafının ağzından duyduktan sonra, hemen, açıklama beklemeksizin boynuzlarımın müsebbibi olan herifi engelledim, numarasını sildim fakat aynı gün evime geldi, ''neden terkedildiğini öğrenmek için''.
Biraz atışma sonrasında, durumu anlattım. Kızlar, beden dilinden iyi anlarım, ismim gibi biliyorum ki yalan söylüyordu ama ha bire de ağlıyordu...
Neyse, evime gelişinden ve ihanetin yüzüne vuruşumdan sonra günlerce, haftalarca bir dargın, bir barışık devam etti ilişkimiz. (İlişkiyse tabii. )
Bu süreçte ben kürtaj oldum, kürtaj olurken onu yanımda istemedim kızgın olduğum için ama yine de ondan hastaneye gelmesini beklerdim, gelmedi! Gerekçesi : Korktum daha çok üzülmenden ya da beni kovmandan 'dı. . ( O halde, hastanede ona ne yapabileceksem! )
Yine bu süreçte karşı taraf 90 kilolardan başlayarak gün gün eridi, 70 kilolara dek düştü, her gün ağladı, her gün bir şeyler yapmaya çalıştı kendince. En sonunda baktım, bu işin içinden çıkamıyoruz, aldım onu bir psikiyatriste gittim.
Psikiyatr önerisiyle ilişkimizi dondurmaya karar verdik. ( Bir tarihte, bir saatte tekrar buluşmak üzere ayrıldık. O tarihte gelmeyen vazgeçmiş demektir diye anlayacak gelen taraf diye de anlaştık.) Bu arada, geçirdiğim bu süreçte ben de baya kilo verdim ve depresyona girdim ki kendim de bireysel olarak yardım almaya devam ediyorum. Onun da profesyonel yardım aldığını biliyorum çünkü yeme, içme, uyuma sorunları geliştirdi bu sırada.
Onu affedemiyorum, affedemiyorum. Arada bir whatsapp'tan bakıyorum, durumunda, buluşacağımız güne kalan gün sayısını paylaşıyor. Güya, benimle evlenmek de istiyor... (Ben istiyor muyum bu olanlardan sonra, bilmiyorum!)
Pişmanlık fayda eder mi ? İhanet acım geçer mi ? Affetmeli ve bir şans daha vermeli miyim ? Siz ne dersiniz, o gün geldiğinde, oraya gitmeli miyim ? Yoksa, yoluma, güvenli bir liman bulana dek kendi başıma mı devam etmeliyim?
Değerli yorumlarınız için şimdiden teşekkürler.
Ihanet affedilmemeliiHerkese selamlar.
Umarım uzatmadan meramımı anlatabilirim.
Aldatıldım. Hem de işin komik yanı ilişkimizin en ateşli zamanlarında... ( Muazzam aktif bir seks hayatımız da varken üstelik! )
Beyefendinin konuyla ilgili savunması şu :
Yurt dışından getirmem için rica ettiği emaneti vermek için evine gittim ve o sırada o beni zorladı, onunla yatmak için gitmemiştim, orgazm bile olamadım. ( Biliyorum, hepinize komik geliyor, bana da geliyor inanın ve tabii ki inanmıyorum ona.)
Aldatılmakla kalmadığım gibi, aldatıldığımı öğrendikten iki gün sonra da hamile olduğumu öğrendim. ( Bu arada evli değilim ve aslında doğum kontrol hapı kullanıyordum. )
Olayı kadın tarafının ağzından duyduktan sonra, hemen, açıklama beklemeksizin boynuzlarımın müsebbibi olan herifi engelledim, numarasını sildim fakat aynı gün evime geldi, ''neden terkedildiğini öğrenmek için''.
Biraz atışma sonrasında, durumu anlattım. Kızlar, beden dilinden iyi anlarım, ismim gibi biliyorum ki yalan söylüyordu ama ha bire de ağlıyordu...
Neyse, evime gelişinden ve ihanetin yüzüne vuruşumdan sonra günlerce, haftalarca bir dargın, bir barışık devam etti ilişkimiz. (İlişkiyse tabii. )
Bu süreçte ben kürtaj oldum, kürtaj olurken onu yanımda istemedim kızgın olduğum için ama yine de ondan hastaneye gelmesini beklerdim, gelmedi! Gerekçesi : Korktum daha çok üzülmenden ya da beni kovmandan 'dı. . ( O halde, hastanede ona ne yapabileceksem! )
Yine bu süreçte karşı taraf 90 kilolardan başlayarak gün gün eridi, 70 kilolara dek düştü, her gün ağladı, her gün bir şeyler yapmaya çalıştı kendince. En sonunda baktım, bu işin içinden çıkamıyoruz, aldım onu bir psikiyatriste gittim.
Psikiyatr önerisiyle ilişkimizi dondurmaya karar verdik. ( Bir tarihte, bir saatte tekrar buluşmak üzere ayrıldık. O tarihte gelmeyen vazgeçmiş demektir diye anlayacak gelen taraf diye de anlaştık.) Bu arada, geçirdiğim bu süreçte ben de baya kilo verdim ve depresyona girdim ki kendim de bireysel olarak yardım almaya devam ediyorum. Onun da profesyonel yardım aldığını biliyorum çünkü yeme, içme, uyuma sorunları geliştirdi bu sırada.
Onu affedemiyorum, affedemiyorum. Arada bir whatsapp'tan bakıyorum, durumunda, buluşacağımız güne kalan gün sayısını paylaşıyor. Güya, benimle evlenmek de istiyor... (Ben istiyor muyum bu olanlardan sonra, bilmiyorum!)
Pişmanlık fayda eder mi ? İhanet acım geçer mi ? Affetmeli ve bir şans daha vermeli miyim ? Siz ne dersiniz, o gün geldiğinde, oraya gitmeli miyim ? Yoksa, yoluma, güvenli bir liman bulana dek kendi başıma mı devam etmeliyim?
Değerli yorumlarınız için şimdiden teşekkürler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?