Çok sık girmesemde siteye bende ikinci evliliğimi yaşadığım için birkaç satır paylaşmak istiyorum. İlk evliliğimden 15 yaşında bir oğlum var, aramız oldukça iyi çok şükür. Babasıyla da görüşüyor bende de kalıyor , babasıyla ilgili sorunları var biraz, iletişim düşüncesizlik sorumsuzluk. Ama ne benimle ne de eşimle hiç bir sorunu yok çok şükür, Şimdiki eşimin de ikinci evliliği ancak onun eşi vefat etti, 3 tane çocuğu var. Onlar küçükler ilkokul dönimindeler daha, çoğunlukla babaannede kalıyorlar , okul nedeni ile evlerimiz de yakın. Hafta sonları bazen de hafta içleri derlserinin çok yoğun olmadığı dönemlerde hafta içi de bizde kalıyorlar. Doğrusu beraber yaşamamız ancak benim de çalışmam nedeni ile ne yazıkki bizimle sürekli olamıyorlar. İkinci evliliğmde gerçekten çok mutluyum, harika bir insan tanıdım ikimizde sevgiye aç sürekli fedakarlık etmiş iki insanız. Çok mutlu karelerimiz yok eski hayatlarımızda, Zorluklar tabi ki var, hemde öyle böyle değil. Çocuklar küçük zorlanndığım konular oldu başta, ben aşırı titiz hatta çocuklarla arası pek olmayan bir kadındım. Düzeni temizliğe çok önem veren biriyim, İlk başlarda gizli gizli hüngür ağlardım, panik olurdum ya başaramazsam , kendi çocuğuna laf söylesen bir şey olmaz, ama eşimin çocukları hem küçük hemde öksüzler bir şey demeye diyemem , ne yapıcam diye sıyırtıyordum baştta, Böyle hissedince de kendimden nefret ediyordum, neyin hesabını yapıyorsun diye. Karşında 3 tane masum çocuk sadece senin sevgin dışında hiç bir şey istemiyorlar. Ama eşimi o kadar anlayışlı ve bana yardımcı oldu ki bunun altından beraber kalkabildik, her konuda bana yardımcı, asla beni tek başıma bırakmadı hiç bir konuda. Yani bu işte en büyük faktör eşlerin arasındaki bağ sevgi anlayış ve destek, bunlar olmadığı sürece ikinci evlilik heleki çocuk ta olursa çok zor olur yada bir yerde kopar. Kadınlar özellikle çok hassas yaratıklarız, hele ki bu konularda eski eşler, çocuklar ufak bir hata ile bütün evliliğiniz cehenneme dönebilir. Şu andaki tek sorunumuz ikimiznin ortak bir çocuğu olmayışı, Durumumuz çok çok iyi olsa 1 dk düşünmem kesinlikle bir çocuk kararı alırdım. Ancak 4 çocuğumuz var. Ne kadarda Çevremiz babanneler halalar destek olsalarda eninde sonunda bu çocuklar bizimle yaşıycak, doğrusu ve sağlıklısı bu. Am ikimizininde içinde hep eksik kalıcak bir ortak çocuk sevgisi, Hamillelik doğum vs. bunları ortak yaşayamamnın üzüntüsü ileride dah da yoğun olucak. Bu konuda ne yapabilirm bilmiyorum eşime hep bu konuda olmaz diyorum. O benden daha çok üzülüyor biliyorum, kendisinin 3 çocuğu olması nedeni ile üzüntü yaşıyor kendi içinde biliyorum, BU konuda tecrübelerini yada paylaşımlarınızı yazasanız sevinirm.
cocuklu adamdan başka kımse kabul etmez sen benden ayrıldıgına yan demıstı..
