32 yaşındayım. Bir müddet önce bir ayrılık yaşadım. Evlilik niyetiyle görüştüğüm kişi HPV taşıyordu ve bunu benden uzun süre gizlemişti. Bunu öğrendiğimde çok sarsıldım. Zaten bana karşı davranışları da zaman zaman oldukça kırıcıydı. Son derece egoist ve bencil davranırdı. Kendisi beni çok yıprattı. Özgüvenimi zedeledi. Benimle ne ciddi bir yola girdi ne de beni bıraktı. Yani aslında hiçbir şekilde oluru yoktu, o yüzden daha fazla uzatmadan iletişimi tamamen kestim. Üzerine yine ben haksız oldum. Ayrılırken bana “evde kaldın bu saatten sonra kimseyle olmazsın” imasında bulundu.
Ama son zamanlarda inanılmaz bir yalnızlık ve değersizlik hissi içindeyim.
Tek başıma yaşıyorum. İşim gücüm var, çok şükür memurum. Arkadaşlarım var ama çoğu evli ve çocuklu. Artık onlarla aynı gündemi paylaşamıyoruz, bir de ister istemez üzerimde sürekli bir “evlilik baskısı” hissediyorum. Bu yüzden onlardan da uzaklaştım.
Aile tarafım da pek farklı değil. Annemi küçük yaşta kaybettim. Bir abim var ama aramız yok. Babamla da pek anlaşamayız, iletişimimiz hep resmidir.
Kısacası çok derin bir yalnızlık içindeyim. İşte ya da arkadaş ortamında kurduğum ilişkiler hep yüzeysel geliyor. İşe gidip gelmek dışında hiçbir şey için motivasyonum kalmadı.
Bir dönem psikiyatr desteği de aldım, ilaç kullandım. Bir süre iyi oluyorum ama sonra yine dibe vuruyorum.
Bazı insanlara hiçbir çaba göstermeden gelen şeyler bana bu yaşıma kadar hiç nasip olmadı. İsyan etmiyorum ama… hayatın her alanında savaş verdim hep.
Artık çok güceniyorum. Çok kırgınım hayata karşı.
Ne yaparsam yapayım içimdeki bu değersizlik hissinden kurtulamıyorum. Kendimi yetersiz, geride kalmış, başarısız ve sevgisiz hissediyorum.
Merak ediyorum… benim gibi hisseden başka insanlar da var mı?
Böyle bir dönemi yaşayan birine ne tavsiye edersiniz?