o kadar daraldım ki biri bu yazdıklarımı okumasa bile ben en azından içimdekileri bir nebze boşaltmış olucam hep içime ata ata bıktım usandım 2 yıllık evliyim maalesef..2 yıl mı 20 yıllık ı desem daha iyi bilemiyorum yolunda giden bir konumuz bile yok.
ne paylaştığımız birşey var ne ortak nokta ne cinsellik..
ben kendi kendime küserim kızarım çeker giderim adamın umrunda değil aramz nerdesin diye sormaz ne oldu diye..
işten geç gelir gelir gelmez 10 dk içinde uyur.
ben boşa beklemişimdir bu 2 yıl boyunca..bir kere aynı masaya oturup yemek yemişliğimiz yok o hep salonda tv karşısnda uyumayı yeğlemiştir.hep bunlar için savaş verdim kavga ettim ama değişmedi.
neden yapıyorsun dediğimde sen kavga çıkardığın için diyip tartışmayı bilmediği için uzatmıyor..
amacı ne ne düşünüyor niye böyle yapıyor bilmiyorum.maddi yönden bir sıkıntım yok gidip kendi kendime 20 milyar borç yapsam bile umrunda değil öder öle de biri.
panik atak ilaçları kullanıyor hastalık hastası kendisi..hastaneye gitmeyi çok seviyor biri hastayım dese o da aynı hastalığı kendinde hissediyor.kendini kalp hastası sanıyor doktorlar psikiyatriye götür diyorlar bana.nedense bnmle psikologa gitmek istemiyor
ben şuan ruhsal açıdan çok kötüyüm birde hamileyim ilgisizlikten öldüm artık bıktım artık....
bu iş yürür mü?
işi ailesi hep benden ön planda.hatta ben akşam dedim ki yarın benim tahlilerim var dedi beni götür beraber gidelim dedim yok dedi yarın işim var toplantım var vs.dedi.sabah aradım ben hastaneye gidiyorum haberin olsun diye o da dediki bende hast.deyim dedim ne yapıyorsun sırtımda sivilce çıktı onu göstericem dedi ee toplantın ne oldu dedim ya sen salakmısın sağlığımdan önemli mi dedi gülsem mi ağlsam mı sizce??
benim sağlığım bebeğim hiç umrunda değiliz bir sivilce kadar olamadık yani
bu kısa bir örnek saçma bir örnek daha neler var
