Lisenin ilk yillarindan beri görüştüğüm bi erkek arkadaşım var. Şimdi o 23yaşında ben 21yaşındayım. bundan önce böylesi şeyler yaşamamıştım. Bu kadar üzülmemistim hiç. Son 1aydir tuhaf şeyler hissediyorum. Amaan liseden tanıdığın biri nasılsa, bunlar çocukça şeyler, düşüncelerin daha çok degisir diye düsünenler olacaktir ama gerçekten şuan icin öyle olmuyo, bunları ben de biliyorum ama hissettiklerim ve paylasilan güzel anlar bana mantığın yolunu kapatıyor
1ay önce tartistik ve ayrılmak istediğimi söyledim ona. Söylediklerim zoruna gitmis ve ilk defa o da razı olmuş gibiydi. Yani ayriliga dair ne bi onay ne bi itiraz, nötr tam olarak. Hergün konustugun biri hayatindan cikinca insan bosluga düsüyormus cok fena. Bu yüzden çok kararlı olan ben 5gun sonunda yazdım ona. kırıldığı belliydi hakli olarak. o kadar şey konustuk ki ben onu çok iyi anladim onu üzdügüm icin 3kati ben de üzüldüm ve tuhaftir ki kaybetme korkusunu ayrilalim derken degil onun o net konusmalari sayesinde yasadim. Çünkü 5yil once ergenligin nerdeyse ilk demlerinde bile ayrilalim demeyip benim tüm triplerimi sacmaliklarimi cekmis biri simdi dusunceler oturmaya baslayinca mi cekemiyor dedim. Büyüdükçe birbirimize uygun olmadığımızı mi anladık diye dusundum ama oyle de degil ki, sorun direk bizimle ilgili olsa zaten uyusmuyoruz devam etmenin manasi yok derim ama başkaları yüzünden çıkıyor hir gur, sonra birbirimize dusuyoruz isteyerek ya da istemeyerek. Sonra tartisma esnasinda kirginliklar yasaninca durum gelmemesi gereken yerlere geliyo. Anlam veremiyorum simdi. ne beraber yapabiliyoruz ne de ayrı.
Ben bugün yine konuyu açıp bu durumun da ayrılıktan farklı olmadığını, eğer gercekten vazgeciyosak daha fazla birbirimizi yormamamiz gerektiğini söyledim. böyle arafta olmak daha zor geldi cünkü, dayanamadim böyle soguk olmaya. Ve söylediklerime karsılık olarak; bi anda ayrilik karari alip beni birakmayi dusundugun icin eksildin bende ama bu durum garip bi sekilde seni sevdigim gercegini degistirmedi dedi. Hem eksildin deyip hem seviyorum tekrar istiyorum bunun için de ugrasiyorum demek ne ola ki? Ne tam ayrilip hayatımız boyunca konusmamak, ne de eskisi gibi devam etmek tam ikisinin ortasindayiz, cok soğuğuz. İşin kötüsü 4gün sonra askere gidiyor. Biz bu durumda, böyle mi olmalıydı yani diyorum. Şimdi ne yapmam lazım bilemiyorum, gerçekten bittiğini hissetsem canımın yanmaması gerekmez miydi? Onu yalnız bırakmak tamamen ayrılmak istemiyorum , evet çok fevri davrandim aramizdaki dügümleri cozmek yerine kestim ben sonunu dusunmeden ayrilmak istedim, hatami biliyorum bi anda bırakmam gerekmezdi. Üzmemeliydim onu ama oldu iste kat be kat ben de üzüldüm bu sefer cok acıdı. ama bu durumu telafi edebilmek icin elimden geleni yaptim gecmiyosa kırgınlığı yapabilecegim bisey var mi su durumda? Zaman mi vermek gerek. Ara vermekte ayrılığın provası gibi geliyor. İlişkiler, duygular bu denli karmaşık olmak zorunda mi
Herkesin küçük dünyasının bi büyük derdi var, benim de bu iste. Yeterince üzgün olduğumu ve gelebilecek sert bi yorumun da beni üzeceğini belirtmek isterim. Okuyanlara teşekkür ederim eminim vardir bu ve benzeri durumlari yaşayanlar
Alsimi
sonrasındaysa aynen anlattığın şeyler yaşandı. bende senin dediğin gibi destansı mesajlar falan yazdım bu süreçte. 
senin gibi sinir oldum, ağladım, stres oldum. dediğin gibi savaş ilan edip aynılarını ona da yaptım. olmadı. ama yine de şu an o günlere göre biraz düzelmiş durumdayız. 
en azından önceki kadar umutsuz hissetmiyorum. bence sende şimdilik çok üstüne düşme. bekle.
sen bunu yapma 
