- 15 Haziran 2019
- 1.619
- 597
- 123
- Konu Sahibi gunesligunlerimiistiyorum
-
- #1
Merhaba sizlere gerçek sevgi hakkında düşüncelerinizi, yaşanmışlıklarınızı sormak istiyorum. Vereceğiniz cevaplar benim için oldukça değerli çünkü dağınık ve mutsuz bir ailede büyüdüm ve baskın karakterli, ataerkil görüşe sahip biriyle evlendim. Evliliğim de güzel geçmedi ayrılıyoruz. Yani anlayacagınız küçük yaşlardan beri düzenimi oturtamadım, tam oldu derken yuvam da dağıldı. Çok üzgünüm
Yuvamın dağılmasında eş ve ailesi tamamen beni suçluyorlar, ‘sen yıktın’ diyorlar. Evet evden ben ayrıldım ama onu son zamanlarda ara ara uyarmaya başlamıştım. Ev dışında kendime ait bir hayatım sosyalliğim olmasını istemiyordu. Artık dayanamadığımı, bitirme düşüncesine girdiğimi söylüyordum. Bunu tehdit olarak algılayıp ‘ s.git o zaman(cok afedersiniz) , umrumda olmaz’ tarzı cevaplar alıyordum ve davranıslarını değiştirmiyordu. Aynı zamanda beni sevdiğini de iddia ediyordu. Sevgi nasıl olmalı? Psikoloji ile ilgilenenlerin cevaplarını da rica ediyorum. Farklı fikirde olduğum zaman el kaldırma huyu da vardı, hiç af dilemedi ve ‘ senin yuzunden yaptım ‘ dedi. Kavga konusu bitince de yine ‘ cok seviyorum, sen olmasan yasayamam, iyi ki eşimsin ‘ gibi laflarla sevgisini gosteriyordu. Başka sebeplerden üzüldüğümü görse hemen konuyu hallediyordu. Bunlar sevdiğini gösterir değil mi? kafam allak bullak oldu. Evden ayrıldıktan sonra da asla alttan almadı ve bitirdi. Söylediği gibi seven bir insan çaba harcayıp kendisine çeki düzen vermez miydi? Kolayca hakaret edebiliyordu, sakinken de canım eşim diye (evdeyken) peşimde geziyordu. Yanımızda annelerimiz dahil birisi olduğu an yabancıymışım gibi davranıyordu. Bir de kızdığı an yanımızda biri olması önemli olmuyor, belli edip beni rencide ediyordu.
Aklıma hep guzel sozleri veya saçlarımı oksaması gibi sevdiğini gösterdiği anlar geliyor. Yoksunluk çekiyorum. Yardım ederseniz sevinirim
Yuvamın dağılmasında eş ve ailesi tamamen beni suçluyorlar, ‘sen yıktın’ diyorlar. Evet evden ben ayrıldım ama onu son zamanlarda ara ara uyarmaya başlamıştım. Ev dışında kendime ait bir hayatım sosyalliğim olmasını istemiyordu. Artık dayanamadığımı, bitirme düşüncesine girdiğimi söylüyordum. Bunu tehdit olarak algılayıp ‘ s.git o zaman(cok afedersiniz) , umrumda olmaz’ tarzı cevaplar alıyordum ve davranıslarını değiştirmiyordu. Aynı zamanda beni sevdiğini de iddia ediyordu. Sevgi nasıl olmalı? Psikoloji ile ilgilenenlerin cevaplarını da rica ediyorum. Farklı fikirde olduğum zaman el kaldırma huyu da vardı, hiç af dilemedi ve ‘ senin yuzunden yaptım ‘ dedi. Kavga konusu bitince de yine ‘ cok seviyorum, sen olmasan yasayamam, iyi ki eşimsin ‘ gibi laflarla sevgisini gosteriyordu. Başka sebeplerden üzüldüğümü görse hemen konuyu hallediyordu. Bunlar sevdiğini gösterir değil mi? kafam allak bullak oldu. Evden ayrıldıktan sonra da asla alttan almadı ve bitirdi. Söylediği gibi seven bir insan çaba harcayıp kendisine çeki düzen vermez miydi? Kolayca hakaret edebiliyordu, sakinken de canım eşim diye (evdeyken) peşimde geziyordu. Yanımızda annelerimiz dahil birisi olduğu an yabancıymışım gibi davranıyordu. Bir de kızdığı an yanımızda biri olması önemli olmuyor, belli edip beni rencide ediyordu.
Aklıma hep guzel sozleri veya saçlarımı oksaması gibi sevdiğini gösterdiği anlar geliyor. Yoksunluk çekiyorum. Yardım ederseniz sevinirim