Arkadaşlar merhaba. Benim kardeşim yok ilgi hep benim üzerimdeydi hep el üstündeydim bu yüzden bu konuda fikrim yok. Ben de sizlerden fikir almak istedim. Benim eşim ilk çocuk. Ve çalışmaya 15 yaşında başlamış. Çalışıyor derken okula gidiyor okul çıkışları ve hafta sonları bazen babasının bazen de diğer akrabalarının yanına gidip yardım ediyormuş. Üniversitede de bu hep böyle devam etmiş. Hep ailesine destek çıkmış. Zaman zaman çok zengin oldukları zaman olmuş zaman zaman işlerin battığı zaman olmuş. Neyse biz evleneli bir seneyi geçti. Eşimin ailesinin durumu şu an iyi değil. Demiştim zaten inişli çıkışlı işleri şimdi de uzun süredir durumları kötü. Evdeki görümcem çalışıyor onun desteği oluyor o yüzden yine de iyi geçiniyorlar zaten lüks yaşamayı seviyorlar öyle alışmışlar şu an görümcem çalışırken de bunu devam ettiriyorlar. Bizden şimdiye kadar maddi destek istemediler. Bu bahsettiğim görümcemden daha küçük bir erkek kardeşleri var 12 yaşında. Ablam evlenınce biz napıcaz demiş. Ben de büyüyünce abimin yaptığı gibi çalışırım falan demiş. Görümcem kısa bir süre içinde evlenmeyi düşünüyor. Eşim de dedi ki belirli bir yaşa gelsin çalışsın zaten. Kardeşleri çok içine kapanık ve pasif eşim biraz gözü açılsın dünyayı görsün okurken boş zamanlarında arada bir çalışsın gerekirse görüşünde. Ama tabi bu konuda ısrarcı değil. Tamamen kardeşi kimseye ezilmesin biraz hayatı öğrensin istiyor. Tabi bunun maddi tarafı da yok değil görümcem gidince biraz eşimden destek isteyeceklerini düşünüyorum bizim için de sıkıntı olacak açıkçası. Ancak eşim bunu asla düşünmüyor o sadece kardeşim biraz dirayetli gözü açık olsun istiyor çünkü gerçekten çok saf bir çocuk her şeye ağlıyor falan ortamlarda ezileceğini düşünüyor ancak kendisi de diyor zaten daha çok var o zamanlara şimdi zaten çalışamaz hele büyüsün falan diyor. Neyse görümcem bunu duyunca bir anda öfkelendi hayır tabiki çalışamaz. Sen çalışırken rahattın şikayet edecek bir şeyin yoktu tarzında konuştu.çok sinirlendim çünkü eşim yeri gelmiş arkadaşlarıyla hiç bir araya gelmemiş çalışıcam diye gece 1lerde eve gelmiş küçük yaşında. Bunu kayınvalidem de anlatıyor ama lafa gelince iyi ki çalıştı hem iş öğrendi hem bize destek oldu diyorlar başka zaman. Ancak diğer çocuklarına asla kıyamıyorlar görümcem de küçük olana kıyamıyor. Biliyorum daha küçük zaten çalışıp çalışmaması umrumda değil ancak bir zorluk varsa hep eşimden bekleniyor. Kayınvalidem asla diğer çocuklarina kıyamaz görümcem zaten çok rahat bir işte çalışıyor yoksa kayınvalidem ona da kıyamazdı. Lafta eşime çok tatlı dilli ancak kıyas yapınca hep benim eşim harcanıyor. Bunu eşimle konuştuk eşim de diyor ki haklısın ilk çocuk hep harcanıyor işte ancak onlar da ailem ben yine elimden geleni yaparım onları zor durumda bırakmam diyor. Gerçekten hep ilk çocuklar mı harcanır her zaman? Seviyorlar eşimi beni de seviyorlar. Aslında ben de onları seviyorum iyi insanlar ama bu konuda biraz hatalı geliyorlar