son zamanlarda iyice çoğaldı bu durumum. aylardır dışarı çıkmıyorum bişeye ihtiyacım olursa tanıdık birilerini gönderiyorum çok çok çıkmam gerekirse hava kararmasını bekliyorum. insanların beni görmesini ben de insanları görmeyi istemiyorum. geçenlerde gündüz vakti çıkmam gerekti o da hemen bi adımlık yerdeki markete, kasada bekleyemedim aldıklarımı bırakıp eve kaçtım. eve misafir gelcek diye aklım çıkıyor. ikinci öğretimdeyim son sınıfa geçtim okul mecburi olduğu için çıkabiliyodum o da zaten hemen hava kararıyodu. şimdi evdeyim iyice kötü oldum. dışarı çıkcam da yüzüme ışık değecek diye aklım çıkıyor. arkadaşlarım gelcek yarın onları karşılamaya bile çıkamayacağım. zaten kabul etmek istemiyodum ama sevmediğimden değil telefonda konuşmak daha iyi oluyor arkadaşlarımla. ama sorsanız telefonumda kontör yok asla yüklemiyorum hat kapanmasın diye yüklersem de birilerine gönderiyorum. anca biri beni arasa konuşuyorum o da çok sorun olmuyo yüzlerini görmediğim için. bi de stajım olcak dersanem olcak son sınıfa geçtim düşünmekten kafayı yiycem nasıl çıkcam evden diye. annem babamın bile beni görmesini istemiyorum günümün çok büyük bölümünü odamda geçiriyorum yemekte falan iletişime geçebiliyoruz. çok şükür bi sorunum falan yok sadece ruhsal olarak insanlara görünmek onları görmek istemiyorum. psikoloğa falan hiç gitmek istemiyorum tek başıma nasıl kurtulabilirim bu durumdan fikri olan var mı ?