son zamanlarda iyice çoğaldı bu durumum. aylardır dışarı çıkmıyorum bişeye ihtiyacım olursa tanıdık birilerini gönderiyorum çok çok çıkmam gerekirse hava kararmasını bekliyorum. insanların beni görmesini ben de insanları görmeyi istemiyorum. geçenlerde gündüz vakti çıkmam gerekti o da hemen bi adımlık yerdeki markete, kasada bekleyemedim aldıklarımı bırakıp eve kaçtım. eve misafir gelcek diye aklım çıkıyor. ikinci öğretimdeyim son sınıfa geçtim okul mecburi olduğu için çıkabiliyodum o da zaten hemen hava kararıyodu. şimdi evdeyim iyice kötü oldum. dışarı çıkcam da yüzüme ışık değecek diye aklım çıkıyor. arkadaşlarım gelcek yarın onları karşılamaya bile çıkamayacağım. zaten kabul etmek istemiyodum ama sevmediğimden değil telefonda konuşmak daha iyi oluyor arkadaşlarımla. ama sorsanız telefonumda kontör yok asla yüklemiyorum hat kapanmasın diye yüklersem de birilerine gönderiyorum. anca biri beni arasa konuşuyorum o da çok sorun olmuyo yüzlerini görmediğim için. bi de stajım olcak dersanem olcak son sınıfa geçtim düşünmekten kafayı yiycem nasıl çıkcam evden diye. annem babamın bile beni görmesini istemiyorum günümün çok büyük bölümünü odamda geçiriyorum yemekte falan iletişime geçebiliyoruz. çok şükür bi sorunum falan yok sadece ruhsal olarak insanlara görünmek onları görmek istemiyorum. psikoloğa falan hiç gitmek istemiyorum tek başıma nasıl kurtulabilirim bu durumdan fikri olan var mı ?
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
insan görmek istemiyorum
- Konu Sahibi 1gypsy
- Başlangıç Tarihi
işte sebebini de bilmiyorum yüzüme bakıyolar gibi geliyo. aslında çok normal bu insanlar konuşurken birbirinin yüzüne bakarlar ama bakmasınlar istiyorum. kafam hep önüme eğik dururum kimse görmesin diye. hayır kendimi beğenmediğimden falan da deil çok şükür güzel bi kız da sayılırım bilmiyorum yani neden bu hale geldim
- 4 Mayıs 2011
- 24.320
- 45.695
- 798
Canım acaba fiziksel açıdan rahatsız olduğun biir şey mi var kendinde?
Eğer öyleyse söylersen belki bir çare bulabiliriz.
Ama eğer öyle değilse üzgünüm canım ama psikolojik bir yardım alman şart yoksa allah korusun aşamazsın daha da ilerler
işte çok şükür fiziki olarak hiç bi sorunum yok ruhsal olarak tamamen
- 30 Aralık 2009
- 4.532
- 18.871
- 733
- 24 Kasım 2009
- 22.105
- 85.732
- 798
Bende sürekli evdeyim, ev kuşu oldum resmen.
Herkes dışarılarda geziyor eğleniyor ama benim hiç halim yok.
Evde olmayı seviyorum, dışarı da çıkmayı çok sevmiyorum eve bağımlıyım resmen.
Ama senin insanlardan kaçma gibi bi sorunun var, tuhaf olan da bu. :44:
Biraz kendini zorlasan, arkadaşlarınla mutlu olacağın şeyleri yapmayı dene, sinemadır, doğa yürüyüşüdür vs.
Yakın bi zaman da seni çok sarsan bi durum olduysa bunun da etkisi vardır diye düşünüyorum.
Herkes dışarılarda geziyor eğleniyor ama benim hiç halim yok.
Evde olmayı seviyorum, dışarı da çıkmayı çok sevmiyorum eve bağımlıyım resmen.
Ama senin insanlardan kaçma gibi bi sorunun var, tuhaf olan da bu. :44:
Biraz kendini zorlasan, arkadaşlarınla mutlu olacağın şeyleri yapmayı dene, sinemadır, doğa yürüyüşüdür vs.
Yakın bi zaman da seni çok sarsan bi durum olduysa bunun da etkisi vardır diye düşünüyorum.
çevremdeki bütün arkadaşlarımı uzaklaştırdım kendimden. belki kırıldım zamanında ama bununla alakası yok galiba. bir tane arkadaşım kaldı o da beni bırakmıyo yarın da gelcekmiş. aslında arkadaşları sevmediğimden falan değil işte nedenini bilmiyorum göresim gelmiyo
Ne kadar süredir evdesin peki? Mesela ben yaz boyu evdeyim o yüzden şu sıralar bende pek dışarı çıkmak istemiyorum.
Biraz çıksan sabahları yürüyüş falan yapsan, oruç tutuyorsanda şuan iftardan bir saat falan önce çık 15-20 dakika yürü.
Alıştırmaya çalış kendini baktınki olmuyor dediğim gibi bir yardım al bence, ciddiye al bu durumu.
- 4 Mayıs 2011
- 24.320
- 45.695
- 798
- 7 Nisan 2010
- 4.982
- 4.794
- 373
bence ağır bir depresyon geçiriyorsun ama nedenini bilmemen kötü... bilinçaltında birşeyler rahatsız ediyor seni kesinlikle insanlardan kaçman da bu yüzden.. psikolojik yardım ya da ilaç desteği almadığn sürece kolay olmaz gibime geliyor...
ya da kendini zorlayacaksın mesela yarın arkadaşın geliyormuş onunla belki yakınlarda bir cafeye ya da yürüyüşe vs.. çıkabilirsin. Yenmeye bak bu durumu insanlar her zaman heryerdeler kaçamayız..
bir zamanlar ben de senin gibiydim hala daha biraz sosyal fobimin kaldığını düşünüyorum ama ben yendim.. Umrumda değil diyorum kim bakarsa baksın, kim görürse görsün bir daha nerde görücem diyorum..
erkek arkadaşımın da etkisi oldu tabi bu özgüven gelmesinde. O yüzden insanları takmıyorum hele tanımadığım insanları hiç takmıyorum lütfen yenmeye bak canım ilerde çok sorun yaşama insanlardan kaçmakla ömür geçmez...
ya da kendini zorlayacaksın mesela yarın arkadaşın geliyormuş onunla belki yakınlarda bir cafeye ya da yürüyüşe vs.. çıkabilirsin. Yenmeye bak bu durumu insanlar her zaman heryerdeler kaçamayız..
bir zamanlar ben de senin gibiydim hala daha biraz sosyal fobimin kaldığını düşünüyorum ama ben yendim.. Umrumda değil diyorum kim bakarsa baksın, kim görürse görsün bir daha nerde görücem diyorum..
erkek arkadaşımın da etkisi oldu tabi bu özgüven gelmesinde. O yüzden insanları takmıyorum hele tanımadığım insanları hiç takmıyorum lütfen yenmeye bak canım ilerde çok sorun yaşama insanlardan kaçmakla ömür geçmez...
- 28 Ocak 2009
- 34.463
- 57.893
- 1.123
​Yaşadıgınız olaydan tek başınıza kurtulacağınızı zannetmiyorum psikolojik destek almanız şart en kısa zamanda psikolog yada psikiyatriye gitmenizde fayda var.
- 30 Aralık 2009
- 4.532
- 18.871
- 733
- 10 Mart 2012
- 1.926
- 1.010
- 398
ben de 3 yıl önce senin gbiydim ama benimkinin sebebi belliydi. annemin sağlık sorunları vardı ve o yaşta onu hazmedememiştim. o zamana kadar arkadaşlarımla çok iyidim beni de çok severlerdi. okul kapandı yaz tatilinde iyice eve gömüldüm tabi uyuştukça uyuştum evde. arkadaşlarım nereye çağırdysa gitmedim ama bunun onlarla bir ilgisi yoktu. ama defalarca gitmeyince onlar bu durumu kendilerine bağladı, onlara karşı negatif oldugumu düşündüler. ve şimdi nerdeyse hiçbiri kalmadı. istemeden onlarla aramdaki bağlar koptu, kendimi anlatamadım ve anlamak da istemediler. o günden sonra iyice depresyona girdim. aklımdan türlü türlü senaryolar geçti. daha küçüğüm lisedeyim kardeşim de var, ya anneme bişi olura naparım düşüncesiyle kafayı yemek üzereydim. zaten git gide yalnızlaşıyordum. ama üniversiteye başlayınnca kendime geldim, daha mantıklı düşünmeye başladım. ya anneme bişi olursa yerine ona iyi gelecek olanı yapmaya başladım. çevrem iyileşti. tabi hala lisede kaybettiğim arkadaşlarımı da üzülüyorum.
bu süreçte bir şeyden eminim ki; uyuşukluk uyuşukluğun mayası. sen 1 gün 2 gün dışarı çıkmazsan bi bakarsın haftalar olmuşturgüneş yüzü görmeyeli. kendini koşullandıracaksın sanki yarın çok önemli bir sınava gidiyormuşsun gibi evden zorla çıkaracaksın kendini. bir kaç gün böyle yaparsan sonra eve sokamazlar seni, merak etme :))
bu süreçte bir şeyden eminim ki; uyuşukluk uyuşukluğun mayası. sen 1 gün 2 gün dışarı çıkmazsan bi bakarsın haftalar olmuşturgüneş yüzü görmeyeli. kendini koşullandıracaksın sanki yarın çok önemli bir sınava gidiyormuşsun gibi evden zorla çıkaracaksın kendini. bir kaç gün böyle yaparsan sonra eve sokamazlar seni, merak etme :))
3 ay mı, ben 3 gün evde kalsam çatlarım... ben de insanlarla çok iletişim halinde değilimdir ama tanımasanız bile dışarıda iki insan yüzü görmek bile insana iyi geliyor, yoksa 4 duvar arasında nereye kadar...
işte insan yüzü görmek beni geriyor
siz insanlardan değil kendinizden kaçıyorsunuz bence, normal değil yaşadıklarınız,önlem almazsanız daha da olumsuz yönde ilerler. kendinizi zorlayın,kendiniz için bir iyilik yapın,evden dışarı bir adım atın,o adım insanlık için küçük ama sizin için büyük bir adım olacak inanın
