Iyi akşamlar herkese. Bir yandan ağlıyorum bir yandan yazıyorum. Iki gün önce dayımın koronavirusune yakalandığını öğrendim. Yurt dışında yaşıyor avrupada. Bende evlenene kadar avrupada yaşıyordum. Bunu paylaşmamdaki kasıt küçüklugum gençliğim dayilarimla teyzelerimle iç içe geçti. Yanı dayım benim için sıradan gurbetçi akrabalardan degil. Üzgünüz ama elimizden dua etmekten başka birşey gelmiyor. Dayım 60 yaşın üzerinde ve diyabet hastası insulin kullaniyor. Risk grubunda olduğu için endisemiz biraz daha fazla. Bu akşam eşimin iş çıkışı saatine yakın babam aradı. Annem ve babam ikiside ağlıyordu dayımın durumu pek iyi değilmiş. Dayımın annem ve babama çok iyiliği dokunduğu için onlar için ayrı bir değere sahip. Çok üzüldüm. Eşim işten gelince niye moralsizsin diye sordu dayımın durumu iyi değil ona üzüldüm dedim. Sıradan birseyden bahsediyormuşum gibi saçma sapan bir tepki verdi gitti yanımdan. Dışardan her geldiğinde eşime söylerim kiyafetlerini çıkar sepete at diye yine söyledim. Alayli alayli gulerek korkudan bir yerlerin tutuştu senin heralde diye saçma sapan bir yorumda bulundu birde üstüne bel altı bir yorum yaptı sözde espiri! yapıyor. Koptum sinirden. Dayım hasta dedim durumunun ne olacağı belli değil sen allah şifa versin demek yerine destek vereceğin yere alay ediyorsun diye kızdım. Biraz ağır konuştum. Daha önce yine bir iki sefer kanser hastası olan tanıdıklarınız için gidiciler galiba gibi saçma sapan yorumlarda bulundu. Ben artık gerçekten insanlıktan nasibini almadığını düşünüyorum kendisinin. Bir yabancı bile böyle bir durumda müteessir olur empati kurar ne bileyim teselli edici birşey soyler. Boylesi bir durumla bile alay etmesini aklim almiyor. Nasil bir insanla evliyim ben diye sorup duruyorum kendime. Zararsizdir sakindir kotu yolu yoktur ama 'insan' değil benim gözümde. Insanlik anlayisimiz cok farkli. En onemli seyde insan olmak degilmi su hayatta. Sevdiklerimizin uzuntusuyle uzulmek onlara teselli olmaya calismak darda olana dua etmek destek olmak. Bu vasiflardan hic birini tasimadigi icin tiksiniyorum artik kendisinden. 7 yillik evliyiz bu 7 yillik sure icerisinde hic bir kotu zamanimda destegini hissetmedim bir es olarak arkamda oldugunu hissettirmedi. Onun 'iyi gun dostu' bir kisilige sahip oldugunu bilmek cok aci veriyor bana. Insanlara alayvari yaklaşmasından merhametsizliginden cok sogudum. Boyle bir esim oldugu icin utanc duyuyorum. Aramızda özel olarak bir sorun yok ama onun bu davranışları beni çok soğutuyor ister istemez evliligimize yansiyor. Boyle bir eşe karşı nasil bir tutum sergilemem lazim bilmiyorum. Içimi dokmek istedim.
Ama o şekilde konuşması da olmamış bari sessiz kalsaymış keşke...
