aa bak sana yaşadığım bir şey anlatayım. Lisedeyim ortaokuldan yanında olmaktan büyük keyf aldıgım ve yanımda olsun diye onun için burs bağlattrmak için derneklere gidip yalvardığım arkadaşım liseye gelince birgün bana şunu dedi; masa tenisi oynuyoruz;
SHİDAN ya bi şey dicem ama beni anla ya dedi.ne oldu dedim.Geçen senle birini tanıştırmıştım ya bundna hoşlanıyorum diye o çocuk ve seni hani benim kız arkadaşlarımla tanıştırmıştım kaldığm öğrenci evinde falan işte etrafımda kim varsa seni soruyo herkes sen yanımdayken benle konuşmayıp hep senle konuşm ak istiyo.ve ben kendimi gerçekten kötü hissediyorum.erkekler senden hoşlanıyo kız arkadaşalrım da senden sonra benle eskisi gibi sohbet etmiyolar (hani beni sorup sonra yola devam gibi vs) .ve ben artık arkadaaşlığımı bitirmek istiyorum dedi
.
Hyatımda hiç kimseyi bu kadar sevmemiştim çünkü biz karikatür yaparak konuşur vs ilginç b diyaloğumuz vardı
ama onu da anlayabilirdim.haklıydı evet sohbetle yada görüntü olarak ondan daha dikkat çekiyordum ve bu onda özgüven kaybı yarattysa ve ben buna bi şey yapamıyorsam anlayışlı olmak zorundaydım.kimseye benim dışımda da zarar vermek istemedim hiç..kendince haklı herkes özgüvenini düşüren her şeyden uzak durmak ister..
Ve biz bi anda kestik iletişimizi ,başlarda alışamadım bakıyordum aralarda bana selam verr mi diye ama yok
çok üzüldüm ama kabullendim.çok sıkıcı ve yalnız günler geçti.ama yapacak bir şey yok bazen insanları anlamak üzüntümüzü hafifletecek tek çıkar yol.. daha başka anılarıda var ama buna benzer şeyler geldi başıma :)