Insanları sevmiyorum ben galiba...

Altinisan

Yeni Üye
Kayıtlı Üye
24 Ağustos 2017
11
11
3
35
Merhaba kızlar

Bi benmi böyleyim bilmiyorum ama içimde insanlara karşı hep kötü düşünceler besliyorum, yeni kişilerle tanışmak istemiyorum,

evliyim benim icin hayatımda sanki sadece eşim annem babam gerçek bi onlar varmis gibi yani tek sevdigim canimi verebilecegim insanlar olarak... yeri geliyor kardeşlerimin hareketleri bile batiyo gozume .

Genel olarak herkezle iyi geçinirim, uyumluyumdurda, arkadas cevrem genistir gorurusuz bulusuruz gulup eğleniriz ama onlarin hareketlerine bile gicik kaptiğim oluyor, eleştirdiğim oluyor kendi kendime, bana sahte geliyor herşey

Esimin ailesi desek beni cok severler sayarlar bende hep saygili guler yuzlu davranirim onlara karsi iyi gecinmeye bakarim ama içime sorsanız yine ayni sekilde icimdeki hisler hep bi mesafeli onyargili davraniyor halbiki kaynanam cok iyi anlayisli bi insan

Bi misafir gelecek olsa nefret ederim hic sevmem sanki insanlari gormekten onlarla bisey paylasmaktan zevk almiyorum...

bazen esime anlatiyorum bak falan kisi soyle dedide kesin bunu bu yuzdén oyle yapti falan derken esim bana surekli kotuye yoruyorsun herseyi diyor... farkettimki evet gercekten oyle

Yakında doğum yapacağım Allahın izniyle ama hastaneye ziyaret gelicek evime misafir gelicek diye şimdiden bi sıkıntıya girdim, istemiyorum kimseyi keske kimse gelmese diyorum

normal degil biliyorum ama insanlar bana hep sahte geliyor...
varmi benim gibi olan bayanlar?
 
İnsanlar bana da sahte geliyor,çoğunu samimi bulmuyorum ama nefret etmiyorum evime gelmesinler istemeyecek kadar değil yani. Belki hamilelikten olabilir sizin bu yaşadığınız. Yoksa hep mı böylesiniz?
 
ben de böyle düşünüyorum. Bekarken görüştüğüm arkadaşlarım, evlenip çocuk doğurunca aramaz oldu(üst üste onları aradığım, neden benle görüşmüyorsunuz dediğim halde) arkadaş çevremi çok rahat genişletebilirim ama istemiyorum. İnsanları sevmiyorum. Aynı sitede bana selam vermeyip kucağımdaki çocuğun yüzüne bakmayan kadın, site bahçesinde kocamın yanında mıç mıç bebeği seviyor. Bu örnekleri çoğaltabilirim.
Hayatın doğası gereği rekabet var ve ben 3 kuruşluk vaktimi sahtekarca gülümsemelere, pohpohlamalara ayıramam. Çalışıyorum, sosyal ilişkilerimde bir sorun yok. Sorunlu bir tip değilim. Sadece özel alanıma kimseyi sokmuyorum; komşu, mecbur kalmadıkça akraba, arkadaş gibi...

Bence sorun yok düşünce tarzında.
Sağlıklı arkadaşlıklar kurmalıyız düşüncesi modern hayatın insan üzerindeki baskısından başka şey değil. Bence örgütlenmemiz güçlü olmalı. Kriz anında malını, canını emanet edebileceğin, güvenebileceğin insanlar olmalı yakınında. Kalanı çer çöp.
Akrabanın da, arkadaşın da haini var ve bunlarla ilişkileri asgari düzeyde tutmak en güvenilir yol bence.
 
Insanları genel olarak hicbir insan sevmez. Günlük yaşamda derdini anlatıp rahatlayacağın iki çift kelam edeceğin, güvenerek akıl isteyeceğin insan bulmak çok zor, benim arkadaş sayım bir elin parmaklarını geçmez ve mutluyum da. Sahtekarlığa ve iki yüzlülüğe gelemiyorum, sevmediğim insanla zoraki muhabbet etmek bile kendime yaptığım saygısızlık gibi geliyor. Arkandan konuştuğunu biliyorsun seni zerre sevmediğini ve fırsatı olsa rezil rüsva edeceğini bildiğin buna ek olarak senin de ona karşı öyle hissettiğin durumlar varken iki kişinin de birbirine mıç mıç yapışmasına hicbir zaman anlam veremedim. Herkes riyakar ve buldumcuk. Ben de sevmem insanları. Az insan çok huzur..
 
sanki benim yerime yazmışsınız... bende böyle hissediyorum ve böyle hissettiğim için hep kendimi hep suçluyorum. Eşimden bu durumu gizlemeye çalışıyorum çünkü o çok insan canlısı. Evime insanlar doluşacak diye çocuk yapmaktan korkuyorum o_O tek değilmişim sevindim buna
 
Biraz klişe olucak ama eltim kişisi de aynen böyle :D

Dışardan bakan biri olarak diyebilirim ki; küçük dağları siz yaratmadınız, sizden daha veya sizin kadar iyi insanlarda var hayatta, kibirli ve samimiyetsiz duruyorsunuz, bencil ve yapmacık duruyorsunuz.

Tabiki asla size hakaret etmek değil amacım sadece hayatımda malesef ki sizin şu kibarca ifade edip vicdan haliyle durumunuzu dile getirmeniz bile bişeydir, bunun kat be kat fazlasına şahit olmuştum demek istedim.
 
Merhaba kızlar

Bi benmi böyleyim bilmiyorum ama içimde insanlara karşı hep kötü düşünceler besliyorum, yeni kişilerle tanışmak istemiyorum,

evliyim benim icin hayatımda sanki sadece eşim annem babam gerçek bi onlar varmis gibi yani tek sevdigim canimi verebilecegim insanlar olarak... yeri geliyor kardeşlerimin hareketleri bile batiyo gozume .

Genel olarak herkezle iyi geçinirim, uyumluyumdurda, arkadas cevrem genistir gorurusuz bulusuruz gulup eğleniriz ama onlarin hareketlerine bile gicik kaptiğim oluyor, eleştirdiğim oluyor kendi kendime, bana sahte geliyor herşey

Esimin ailesi desek beni cok severler sayarlar bende hep saygili guler yuzlu davranirim onlara karsi iyi gecinmeye bakarim ama içime sorsanız yine ayni sekilde icimdeki hisler hep bi mesafeli onyargili davraniyor halbiki kaynanam cok iyi anlayisli bi insan

Bi misafir gelecek olsa nefret ederim hic sevmem sanki insanlari gormekten onlarla bisey paylasmaktan zevk almiyorum...

bazen esime anlatiyorum bak falan kisi soyle dedide kesin bunu bu yuzdén oyle yapti falan derken esim bana surekli kotuye yoruyorsun herseyi diyor... farkettimki evet gercekten oyle

Yakında doğum yapacağım Allahın izniyle ama hastaneye ziyaret gelicek evime misafir gelicek diye şimdiden bi sıkıntıya girdim, istemiyorum kimseyi keske kimse gelmese diyorum

normal degil biliyorum ama insanlar bana hep sahte geliyor...
varmi benim gibi olan bayanlar?
Amaaan yaş ız değilsin. Ben de sevmiyorum.hele ki yaşı pşgun olup da gereksiz yere aptalca davrananlardan tiksiniyorum:KK49:
 
Herkeste bazen böyle düşünceler olur ama sizinki bana aşırı geldi.
Durup dururken insanlarda kusur aramaya çalışmayın bu huyunuzu törpülemeye çalışın.
Eşinizede bu tarz düşüncelerinizi sürekli dile getirmeyin zamanla fesat, geçimsiz olduğunuzu düşünebilir.
 
Vay her hepimiz aynı yasiyormusuz:/ ama iyi mı sence bu kimseyle görüşmek istemeyen. İnsanların nankorlugu kötülüğü yüzünden soğuduk resmen
 
Merhaba kızlar

Bi benmi böyleyim bilmiyorum ama içimde insanlara karşı hep kötü düşünceler besliyorum, yeni kişilerle tanışmak istemiyorum,

evliyim benim icin hayatımda sanki sadece eşim annem babam gerçek bi onlar varmis gibi yani tek sevdigim canimi verebilecegim insanlar olarak... yeri geliyor kardeşlerimin hareketleri bile batiyo gozume .

Genel olarak herkezle iyi geçinirim, uyumluyumdurda, arkadas cevrem genistir gorurusuz bulusuruz gulup eğleniriz ama onlarin hareketlerine bile gicik kaptiğim oluyor, eleştirdiğim oluyor kendi kendime, bana sahte geliyor herşey

Esimin ailesi desek beni cok severler sayarlar bende hep saygili guler yuzlu davranirim onlara karsi iyi gecinmeye bakarim ama içime sorsanız yine ayni sekilde icimdeki hisler hep bi mesafeli onyargili davraniyor halbiki kaynanam cok iyi anlayisli bi insan

Bi misafir gelecek olsa nefret ederim hic sevmem sanki insanlari gormekten onlarla bisey paylasmaktan zevk almiyorum...

bazen esime anlatiyorum bak falan kisi soyle dedide kesin bunu bu yuzdén oyle yapti falan derken esim bana surekli kotuye yoruyorsun herseyi diyor... farkettimki evet gercekten oyle

Yakında doğum yapacağım Allahın izniyle ama hastaneye ziyaret gelicek evime misafir gelicek diye şimdiden bi sıkıntıya girdim, istemiyorum kimseyi keske kimse gelmese diyorum

normal degil biliyorum ama insanlar bana hep sahte geliyor...
varmi benim gibi olan bayanlar?
Aynı ben
 
Merhaba kızlar

Bi benmi böyleyim bilmiyorum ama içimde insanlara karşı hep kötü düşünceler besliyorum, yeni kişilerle tanışmak istemiyorum,
Bende simdi bir mevlide gidicem ama dunden stres e girdim hiç gidesim yok hep fesat arkadan konuşan insanların yüzüme gulmeleri onlarla aynı ortamda bulunmak bni geriyor
evliyim benim icin hayatımda sanki sadece eşim annem babam gerçek bi onlar varmis gibi yani tek sevdigim canimi verebilecegim insanlar olarak... yeri geliyor kardeşlerimin hareketleri bile batiyo gozume .

Genel olarak herkezle iyi geçinirim, uyumluyumdurda, arkadas cevrem genistir gorurusuz bulusuruz gulup eğleniriz ama onlarin hareketlerine bile gicik kaptiğim oluyor, eleştirdiğim oluyor kendi kendime, bana sahte geliyor herşey

Esimin ailesi desek beni cok severler sayarlar bende hep saygili guler yuzlu davranirim onlara karsi iyi gecinmeye bakarim ama içime sorsanız yine ayni sekilde icimdeki hisler hep bi mesafeli onyargili davraniyor halbiki kaynanam cok iyi anlayisli bi insan

Bi misafir gelecek olsa nefret ederim hic sevmem sanki insanlari gormekten onlarla bisey paylasmaktan zevk almiyorum...

bazen esime anlatiyorum bak falan kisi soyle dedide kesin bunu bu yuzdén oyle yapti falan derken esim bana surekli kotuye yoruyorsun herseyi diyor... farkettimki evet gercekten oyle

Yakında doğum yapacağım Allahın izniyle ama hastaneye ziyaret gelicek evime misafir gelicek diye şimdiden bi sıkıntıya girdim, istemiyorum kimseyi keske kimse gelmese diyorum

normal degil biliyorum ama insanlar bana hep sahte geliyor...
varmi benim gibi olan bayanlar?
 
Beni de beni de... Beni de alın aranıza :KK31:
Emrivaki yapan insanlara, dogrusunu bildigim seylerde yalan soyleyen insanlara, sadece menfaati kadar yakinumda olan insanlara...
Dusunduklerimi bagir bagira soylemek istiyorum. Genellikle soyluyorum veya hissettiriyorum. Kesinlikle icimde tutamam ama esim cok iyi niyetli ve insancil. Ortak arkadaslarimizda biraz susuyorum ancak mesafe koymaktan alikoyamiyorum kendimi.
 
Benim kayınvalidem de aynen böyle.Yaşadıkları onu bu hale getirmiş belki ama bu hali beni bazen çok geriyor.Hayatında bizden başka hiçbirşey olmaması da üzerimde baskı hissettiriyor keşke daha sosyal biri olsaydı diyorum..Yani diyeceğim o ki gelecekte böyle olmayın :KK66:
Herkes kötü, herkes onu konuşuyor, nazar deydiriyor, paylaşmayı pek sevmez ve bizi de sürekli kandırılmaya müsait potansiyel salak olarak görüyor ve dediğim gibi geriliyorum biraz daha rahat olsa keşke..
 
Son düzenleme:
Back
X