- 1 Eylül 2014
- 26.142
- 30.505
- 798
- 36
- Konu Sahibi delempicka
-
- #181
Teseklür ederim Kendi adıma sende öylesin :)
Teseklür ederim Kendi adıma sende öylesin :)Gerçekten çiçek gibisiniz hepiniz çok teşekkür ederim. şimdi deneyeceğim atmayı
Çok teşekkür ederim umuyorumRabbim şifa versin insallah. Bu durumu Kutu kutu ilaçlarla değil terapi alarak kurtulabilirsiniz.
Bende annemle yalnız yaşıyorum babamı 2 yaşımda kaybettim abimin babam olduğu söylendi.Abim evlenince annemi bırakıp kaçtı dedim sınıfta herkes güldü bana ..Benimde 1-2 arkadaşım var bende bir ara kapılmıştım bu düşüncelere hatta ara ara oluyor yine istersen mesaj atabilirsin dertlerini dinlerim ,bilmem belki yakındaysan arkadaş olabiliriz gerçekte belki hayatına dokunabilirim çünkü gerçekten kalbimde kötülük olmayan insanlar bu kadar sorgular bu hayatıSadece annem var bir de birkaç yakın arkadaşım var. Onlar için direneyim diyorum ama olmuyor.
Allahım yardımcın olsun gerçekten çok zor konuyu okurken kalbim hızlı çarpmaya başladı çünkü senin kadar yoğun olmasa bile hissettim bende o duyguyu zamanında.Bir arkadaşım da panik atak kan verdikten sonra baygınlık geçirmişti ve o anda başlamıştı.Senin ki de muhtemelen ameliyat zamanı ortaya çıktı ve sende bu yüzden nefes alamamana ve yeni yüzüne takarak daha kötü oluyorsun.Senin yaşadığının Farklı boyutunu belki de daha ağırını yaşayan çok kişi var yanlız değilsin Yani.İlaçlar bir işe yaramadı,çok ilaç verdiler gibi düşüncelerle sakın tedaviyi reddetme.Benim ailemle biri su içemezdi beni boğacak diye.Ama şu anda çok iyi Çünkü tedavi oldu.Lütfen sende düzgün bir doktor bul ve devam et tedavine.Arkadaşlar, yaklaşık 3 ay önce estetik amaçlı burun ameliyatı geçirdim. Burun estetiği forumundan beni hatırlayanlar olacaktır. O güne dek yaşama enerjisiyle dolu olan ben o günden beri intihar fikrini beynimden atamıyorum ve birçok kez denemede bulundum ama başaramadım. Ya ilaçların dozu az geldi ya da son anda trenin arabanın altından kurtuldum. Değişen yüzümün bana yabancı gelmesiyle başladı her şey. Zamanla hayatın ne anlamı var ki demeye başladım... İçtiğim su bile manasız geliyor. Eşyalardan korkmaya başladım. Anlatması çok çok zor. Akademisyenim. Yıllarca emek verdim hayalimdeki mesleğe erişmek için. Annem babam ben doğduğumda ayrılmışlar. Baskıcı ve şiddet uygulayan bir babam vardı on beş senedir görmüyorum. Ama 3 ay öncesine dek ne yaşarsam yaşayayayım pozitif bir insandım. Etrafıma neşe saçardım. Şimdi ise kişisel bakımımı yapmakta bile zorlanıyorum. Çeşit çeşit doktora gittim dünyanın ilacını içtim bana mısın demiyor... Bir de nefes alma problemim yüzünden panik atak teşhisi kondu. Panik bozukluk depresyon ve dismorfik bozukluk teşhisler kondu bana. Sadece ölümü düşünüyorum ve tek istediğim ölüp kurtulmak. Buraya bu başlığı neden açtığımı bile bilmiyorum o kadar çaresizim ki... Maneviyata da yöneldim dualar okudum ama çare yok. Bu öyle "aman depresyondayım" deyip güldüğünüz zamanlara benzemiyor... Gerçekten günlük hayatımı idame ettirmekte zorlanıyorum. Otobüse bile binemiyorum. Doktorlar beni anlamıyor. Herkes yüzeysel davranıyor. Lanet olsun o ameliyatı olduğum güne! Sadece burnumu kafaya takmakla kalmadım aynı zamanda yaşama sevincim de elimden gitti.. Ne yapacağımı bilmiyorum. Etrafımdaki herkes çok anlayışlı ama ben bu kara delikten çıkamıyorum. Öyle ortam değiştirmekle tatile gitmekle falan geçen ruh bunalımı değil.... Ne olur yargılamadan, ellerde ne dertler var şükret demeden gerçekten depresyon geçirmiş olanlar varsa yardımcı olabilir mi? Bunların hepsini ben de biliyorum insanlar ne zorluklarla yaşıyor ama elimde değil işte... Ölüm fikrini aklımdan çıkaramıyorum ve sonunda başaracağıma inanıyorum. Tek kurtuluşum ölmek.
Ay bende yazdım ve sizin yazdığınızı gördüm2015 miellerime yazık o kadar yazdım. niye hortlatıyorsunuz bunları anlamıyorum ki...
Arkadaşlar, yaklaşık 3 ay önce estetik amaçlı burun ameliyatı geçirdim. Burun estetiği forumundan beni hatırlayanlar olacaktır. O güne dek yaşama enerjisiyle dolu olan ben o günden beri intihar fikrini beynimden atamıyorum ve birçok kez denemede bulundum ama başaramadım. Ya ilaçların dozu az geldi ya da son anda trenin arabanın altından kurtuldum. Değişen yüzümün bana yabancı gelmesiyle başladı her şey. Zamanla hayatın ne anlamı var ki demeye başladım... İçtiğim su bile manasız geliyor. Eşyalardan korkmaya başladım. Anlatması çok çok zor. Akademisyenim. Yıllarca emek verdim hayalimdeki mesleğe erişmek için. Annem babam ben doğduğumda ayrılmışlar. Baskıcı ve şiddet uygulayan bir babam vardı on beş senedir görmüyorum. Ama 3 ay öncesine dek ne yaşarsam yaşayayayım pozitif bir insandım. Etrafıma neşe saçardım. Şimdi ise kişisel bakımımı yapmakta bile zorlanıyorum. Çeşit çeşit doktora gittim dünyanın ilacını içtim bana mısın demiyor... Bir de nefes alma problemim yüzünden panik atak teşhisi kondu. Panik bozukluk depresyon ve dismorfik bozukluk teşhisler kondu bana. Sadece ölümü düşünüyorum ve tek istediğim ölüp kurtulmak. Buraya bu başlığı neden açtığımı bile bilmiyorum o kadar çaresizim ki... Maneviyata da yöneldim dualar okudum ama çare yok. Bu öyle "aman depresyondayım" deyip güldüğünüz zamanlara benzemiyor... Gerçekten günlük hayatımı idame ettirmekte zorlanıyorum. Otobüse bile binemiyorum. Doktorlar beni anlamıyor. Herkes yüzeysel davranıyor. Lanet olsun o ameliyatı olduğum güne! Sadece burnumu kafaya takmakla kalmadım aynı zamanda yaşama sevincim de elimden gitti.. Ne yapacağımı bilmiyorum. Etrafımdaki herkes çok anlayışlı ama ben bu kara delikten çıkamıyorum. Öyle ortam değiştirmekle tatile gitmekle falan geçen ruh bunalımı değil.... Ne olur yargılamadan, ellerde ne dertler var şükret demeden gerçekten depresyon geçirmiş olanlar varsa yardımcı olabilir mi? Bunların hepsini ben de biliyorum insanlar ne zorluklarla yaşıyor ama elimde değil işte... Ölüm fikrini aklımdan çıkaramıyorum ve sonunda başaracağıma inanıyorum. Tek kurtuluşum ölmek.
tamamen aynı durumdayız 2 ay geçti ameliyatımdan benim de ısım gucum yerinde ve eski burnumu özlemekten kahroldum bu pısmanlıkla nasıl yasıycam anlamadım siz aştınız mıArkadaşlar, yaklaşık 3 ay önce estetik amaçlı burun ameliyatı geçirdim. Burun estetiği forumundan beni hatırlayanlar olacaktır. O güne dek yaşama enerjisiyle dolu olan ben o günden beri intihar fikrini beynimden atamıyorum ve birçok kez denemede bulundum ama başaramadım. Ya ilaçların dozu az geldi ya da son anda trenin arabanın altından kurtuldum. Değişen yüzümün bana yabancı gelmesiyle başladı her şey. Zamanla hayatın ne anlamı var ki demeye başladım... İçtiğim su bile manasız geliyor. Eşyalardan korkmaya başladım. Anlatması çok çok zor. Akademisyenim. Yıllarca emek verdim hayalimdeki mesleğe erişmek için. Annem babam ben doğduğumda ayrılmışlar. Baskıcı ve şiddet uygulayan bir babam vardı on beş senedir görmüyorum. Ama 3 ay öncesine dek ne yaşarsam yaşayayayım pozitif bir insandım. Etrafıma neşe saçardım. Şimdi ise kişisel bakımımı yapmakta bile zorlanıyorum. Çeşit çeşit doktora gittim dünyanın ilacını içtim bana mısın demiyor... Bir de nefes alma problemim yüzünden panik atak teşhisi kondu. Panik bozukluk depresyon ve dismorfik bozukluk teşhisler kondu bana. Sadece ölümü düşünüyorum ve tek istediğim ölüp kurtulmak. Buraya bu başlığı neden açtığımı bile bilmiyorum o kadar çaresizim ki... Maneviyata da yöneldim dualar okudum ama çare yok. Bu öyle "aman depresyondayım" deyip güldüğünüz zamanlara benzemiyor... Gerçekten günlük hayatımı idame ettirmekte zorlanıyorum. Otobüse bile binemiyorum. Doktorlar beni anlamıyor. Herkes yüzeysel davranıyor. Lanet olsun o ameliyatı olduğum güne! Sadece burnumu kafaya takmakla kalmadım aynı zamanda yaşama sevincim de elimden gitti.. Ne yapacağımı bilmiyorum. Etrafımdaki herkes çok anlayışlı ama ben bu kara delikten çıkamıyorum. Öyle ortam değiştirmekle tatile gitmekle falan geçen ruh bunalımı değil.... Ne olur yargılamadan, ellerde ne dertler var şükret demeden gerçekten depresyon geçirmiş olanlar varsa yardımcı olabilir mi? Bunların hepsini ben de biliyorum insanlar ne zorluklarla yaşıyor ama elimde değil işte... Ölüm fikrini aklımdan çıkaramıyorum ve sonunda başaracağıma inanıyorum. Tek kurtuluşum ölmek.
Aynılarını yaşıyorum burda mısın iyileşebildin mi
Nasıl atlattınız ben çok kötüyüm ağır depresyona girdim ilaçlar fayda etmiyor sürekli kendime yabancılaşıyorum aynadaki benden korkuyorum ölmek istiyorumKıyısından köşesinden ben de yaşadım bir yabacılaşma oldu ama intiharı düşünmemiştim sadece yabancı biri gibi hissetmiştim kendimi. Çok kötüyse destek almanızı öneririm ama bu herkese olan bir şey, yalnız değilsiniz.
Nasıl atlattınız ben çok kötüyüm ağır depresyona girdim ilaçlar fayda etmiyor sürekli kendime yabancılaşıyorum aynadaki benden korkuyorum ölmek istiyorum
en iyi en uzman doktor nedir ya. psikologa gitmen gerekiyor psikiyatr ilac veriyor tabi ki napacak dua mi okuyacak.En iyi en uzman doktorlara gittim bizim şehirdeki ama hep ilacı bastılar en son acil serviste kriz geçirirken doktorlar hastayı bağlayın diye bağırıyorlardı.
bende aynı senin gibiyim. maskeyle geziyorum. gülüp hiçbir şey olmamış gibi yapmaya çalışıyorum insanların yanında. ama içim kan ağlıyor. yalnız kalınca bende ağlıyorum. siz peki bişeyler yaşadınız mı o yüzden mi böylesiniz? beni yaşadıklarım bu hale getirdiZamanla hayatın ne anlamı var ki demeye başladım.
şu cümleyi okuduğum an kendime yakın hissettim sizi
evet hayatın hiçbir anlamı yok gerçekten, neden hayattayız ne için yaşıyoruz, bir gün toprak olup gideceğiz vücudumuz kurtlara yem olup gidecekken, bunca acı bunca yokluk bunca kırıklık neden?
26 yaşındayım, yalnız yaşıyorum, iyi bir işim var yıllardır kendi ayakları üzerinde duran bir kadınım, etrafa şöyle bir baktığımda insanların imrendiği şeylere sahibim ama mutsuzum, bu öyle gelip geçici bir mutsuzluk değil, sürekli yüzümde bir maskeyle geziyorum ve insanlar bunu görmüyor bile...
tek yaptığım o maskeyle kendimi ve diğer herkesi kandırıp hayatta kalmak
sana yardım edemem belki ama bir yazı paylaşacağım şimdi, ben çok bunaldığımda okurum, iyi gelir, en azından yalnız olmadığımı hissettirir
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?