İş hayatından ev hanımlığına

Merhabalar,

İstanbul'da, büyük kurumsal bir şirkette bilgisayar mühendisi olarak çalışıyorum.
Aylık kazancım 7bin civarı ve kazandığım parayı sadece kendim için harcıyorum ya da biriktiriyorum, eşimin eve destek olmam gibi bir beklentisi yok. İşimle ilgili sorunlarım var. Müdürüm çalıştığım ekibi değiştirdi ve bir süredir sevmediğim bir alanda çalışıyorum ve bu bana çok ağır geliyor. Yeni bir iş bulabilirim ancak sevmediğim bir işi de yapmak istemiyorum. Açıkçası biraz çalışmaktan yoruldum gibi geliyor.

Eşimle 3 yıllık evliyiz, mutlu bir evliliğimiz var. Çocuk düşünüyoruz ancak hamilelik sonrası ücretsiz izni beklemeye gücüm de yok.
Sizce istifa edersem evde bunalır mıyım? Ailem ve yakın arkadaşlarımla farklı şehirlerdeyim, onlar yanımda olsa için çok daha rahat olurdu.
İş arkadaşlarım hariç hiç arkadaşım yok diyebilirim, sosyalleşmeyi özler miyim?
Ev işlerinden bunalır mıyım? Artık para kazanmıyor olmak kendimi kötü hissettirir mi?

İş hayatını bırakıp ev hanımı olmuş kişilerin yorumlarını ve sizlerin görüşlerini bekliyorum.
Hepinize teşekkür ederim ^.^

DracoMalfoy .!.:

Merhabalar,

İstanbul'da, büyük kurumsal bir şirkette bilgisayar mühendisi olarak çalışıyorum.
Aylık kazancım 7bin civarı ve kazandığım parayı sadece kendim için harcıyorum ya da biriktiriyorum, eşimin eve destek olmam gibi bir beklentisi yok. İşimle ilgili sorunlarım var. Müdürüm çalıştığım ekibi değiştirdi ve bir süredir sevmediğim bir alanda çalışıyorum ve bu bana çok ağır geliyor. Yeni bir iş bulabilirim ancak sevmediğim bir işi de yapmak istemiyorum. Açıkçası biraz çalışmaktan yoruldum gibi geliyor.

Eşimle 3 yıllık evliyiz, mutlu bir evliliğimiz var. Çocuk düşünüyoruz ancak hamilelik sonrası ücretsiz izni beklemeye gücüm de yok.
Sizce istifa edersem evde bunalır mıyım? Ailem ve yakın arkadaşlarımla farklı şehirlerdeyim, onlar yanımda olsa için çok daha rahat olurdu.
İş arkadaşlarım hariç hiç arkadaşım yok diyebilirim, sosyalleşmeyi özler miyim?
Ev işlerinden bunalır mıyım? Artık para kazanmıyor olmak kendimi kötü hissettirir mi?

İş hayatını bırakıp ev hanımı olmuş kişilerin yorumlarını ve sizlerin görüşlerini bekliyorum.
Hepinize teşekkür ederim ^.^

Genişletmek için tıkla...

Aylık 7bin ile yaşadığınız standartlara devam edebilecek misiniz ?
Zorlanır mısınız ? Bu işin maddi boyutu.

Manevi olarak da ;
insanlara yardımcı olmak , okuduğu mesleği yapmak , evden çıkıp sosyalleşmek kesinlikle paha biçilemez.

Ben olsam işime devam ederdim.

Bende çalışıyorum bir kızım var . Aylık kazancınız yaşam standartlarin üzerinde . Ortalama bir maaş almıyorsunuz.
Öncelikle ev size mi ait kira vs giderleriniz var mı?
Kendime harcıyorum derken marka vs gibi ürünlere ilgi alakanız ne düzeyde?
Bu işi bıraktığınızda aylık başka bir geliriniz var mıdır?
Bir Önce ki ay 7 bin tl alırken, bu ay elinize bir kuruş geçmemesi hayatınızı ne denli etkiler,
Çocuk da yokmuş, Çocuk deli masraf..
Benim kayinvalidem bakıyor, bakıcı ücreti yok.
Ama üst baş kıyafet onun gereksinimleri bitmiyor.
Bende ortalama sizin aldığınız kadar olmasa da yakınını aliyorum.
Herşeyi çok detaylı düşünmeniz gerekir .

DracoMalfoy .!.:

Merhabalar,

İstanbul'da, büyük kurumsal bir şirkette bilgisayar mühendisi olarak çalışıyorum.
Aylık kazancım 7bin civarı ve kazandığım parayı sadece kendim için harcıyorum ya da biriktiriyorum, eşimin eve destek olmam gibi bir beklentisi yok. İşimle ilgili sorunlarım var. Müdürüm çalıştığım ekibi değiştirdi ve bir süredir sevmediğim bir alanda çalışıyorum ve bu bana çok ağır geliyor. Yeni bir iş bulabilirim ancak sevmediğim bir işi de yapmak istemiyorum. Açıkçası biraz çalışmaktan yoruldum gibi geliyor.

Eşimle 3 yıllık evliyiz, mutlu bir evliliğimiz var. Çocuk düşünüyoruz ancak hamilelik sonrası ücretsiz izni beklemeye gücüm de yok.
Sizce istifa edersem evde bunalır mıyım? Ailem ve yakın arkadaşlarımla farklı şehirlerdeyim, onlar yanımda olsa için çok daha rahat olurdu.
İş arkadaşlarım hariç hiç arkadaşım yok diyebilirim, sosyalleşmeyi özler miyim?
Ev işlerinden bunalır mıyım? Artık para kazanmıyor olmak kendimi kötü hissettirir mi?

İş hayatını bırakıp ev hanımı olmuş kişilerin yorumlarını ve sizlerin görüşlerini bekliyorum.
Hepinize teşekkür ederim ^.^

Genişletmek için tıkla...

su ortamda is birakmak akil kari degil.
Gumbur gumbur ekonomik kriz geliyor ve bu kisitlamalar senelere yayilacak,hurce gezip dolasamayacaksiniz ki.
Evde kalmak hic zevkli bisey degil ayrica.

Ben sizin durumunuzda değilim, ama şunu söyleyebilirim. Çalışma hayatı yolun başında olan beni bile zorluyor. İnsanlarla uğraşmak zor ama yine de amiyane tabirle çalışmanın hastasıyım. Verdiği özgürlük duygusu, yarın kapıyı çarpar çıkarım, istediğimi alırım hesap vermem özgüvenini seviyorum.

Belki bir alternatif geliştirebilirsiniz, home office çalışabileceğiniz bir iş gibi.
Ama çalışmayı bırakmayın bence. Bir kadının garantisi çalışmaktadır, ben öyle görüyorum. Allah mutluluğunuzu daim etsin ama belki siz işi bırakacaksınız, on yıl sonra da eşinizden destek alamayacak duruma geleceksiniz. İşe geri dönmek isteseniz genç mezunlar bu kadar artarken sizi tercih ederler mi orası ayrı konu mesela.

Ofis hayatını bırakıp evden çalışmaya başlayanlar da sayılır mı? 5 yıl önce büyük kızımın doğumuna yakın istifa ettim, çünkü çocuğuma kendim bakmak istedim ve evden daha hafif şartlarda, çok daha az ücretli çalışmaya başladım. Sonra ikinci kızım doğdu, bu düzende devam ediyorum. Sosyal hayatım sıfıra yakın, elime eskisinin 3'te 1'i ancak para geçiyor, bazen iş yetiştireceğim derken kafayı yiyorum ama diğer yandan işim olduğuna şükrediyorum, çünkü sadece ev ve çocuk odaklı yaşasaydım, gerçekten depresyona girerdim, mutsuz olurdum. Bence çalışmaya alışmış insanların işin maddi kazancından çok manevi tatmini için çalışmaya devam etmeleri gerekiyor. Ama elbette bu bir kanun değil, kimin hayattan beklentisi nedir ancak kendi bilir.

Çok radikal bir karar gibi duruyor. Maddi olarak yaşayacaklarınızı kestirip , değerlendirebilirsiniz. Ne kadar sosyal olacaksınız pandemi sürecinde bilemiyorum. Bazı kadınlar var evcimen bazı kadınlat var tam tersi ben ikisine de saygı duyuyorum. Bu değerlendirmeyi buradan kimse yapamaz. Kendinizi tanıyorsunuz belki iş hayatı size göre değildir siz çocuk doğurup evde kalıp daha kontrolünüzde olan bir hayatı istiyorsunuz . veya işi bırakma kararı anlık uzun vadede çok pişman olacaksınız inanın buradan kimse bunu bilemez. Ben bırakmazdım mesleğiniz uygun evden çalışırdım belki, bir de dünyadaki ekonomik durumlar ortada. kimse önünü göremiyor iş bırakmak için ne kadar doğru bir zaman bilmiyorum.

Annemden örnek vermek istiyorum.Kendisi 25 yıllık calışma hayatını çocuk için sonlandırmış.Yıllar geçmiş üzerinden ama çok pişman.Hala keşke bırakmasaydım der.Ha sizin kişiliğinizde etkili tabi.

Cevap veriyorum: evde bunalırsın net

Bütün gün çalışmadan ne yapıcaksın?

Senin derdin işini ya da çalışmayı sevmemek değil işyerini sevmemek. Başka iş bul

Ben de işten çıktım, iş bakıyorum şu an. Ama sizin şartlarınızda biri için evde olmak saçma geldi bana.

Yorumlarınız için teşekkür ederim.

Maddi olarak zorlanacağımızı sanmıyorum. Kredi ödüyordum aylık 4 bin, eşim de bir o kadar zam aldı, şu an çalışmayı bıraktığımda eve giren para değişmeyecek.

Pandemi sürecinde evden çalışıyorum ve artık bu işe daha fazla devam edemeyeceğime eminim. Ancak kurumsal şirketin rahatlığını da başka bir yerde bulabilir miyim bilmiyorum.

Çalışıyor olmanın verdiği tatmin ve sosyalleşememenin vereceği depresyondan korkuyorum biraz.
Çalışırken yüksek lisansa da başlamıştım ancak iş yoğunluğu sebebiyle bırakmak zorunda kaldım.
İşi bırakıp yüksek lisansa başlamak da güzel geliyor.

Dış ticaret sorumlusu olarak çalıştım yıllarca. Iki bebek kaybettim,3. hamilelikte sıkıntı olunca işten ayrıldım. 14 hafta sırt üstü yattım zaten. Sonra kızımı bırakamadım. Şu an minikim 25 aylık ve ben çalışmıyorum. Eğer böyle olacağını bilseydim ASLA işten ayrilmazdım .ASLA. Kızım 4 aylıkken bir fırsat çıktı ,ben büyüteceğim dedim,en büyük hatalarimdan biri. Inanılmaz sıkıldım ve bunaldım. Kendimi ise yaramaz ve değersiz hissediyorum para kazanmayınca. Yıllarca çalışmış olmanın etkisi. Eşim bütün parayı benim hesabıma aktarmaya başladı çünkü ondan para isteyemiyorum. Kendime hiçbir şey alamıyorum çünkü çocuk dehşet bir masraf borca gömülmek istemiyorum. Eşiniz istediği kadar destek olsun bir sene sonra psikolojiniz çöker. Ilk 5-6 ay güzel gelir ama sonra patlarsınız. Dışarda hayat devam ediyor,herkes kendini geliştiriyor ve siz hapsoldunuz gibi hissedeceksiniz. Kızımı kreşe verip işe başlayacağım o biraz daha büyüyünce. Ikinciyi düşünmüyorum. Ama olursa asla işten ayrılmayacağım, tutacağız bakıcı ,4 aylıkken ben ise. Ev hanımı olmak kadar zor şey yok.

Sizinle aynı hisleri paylaşırmışım gibi geliyor.
İş bulana kadar sabretmeliyim gibi görünüyor, hepinize çok teşekkür ederim.

Ben yoğun bir çalışma düzeninden sonra istifa ettim.

Ben de paramı sadece kendime harciyordum.

Gelirimi sizinkiyle kiyas edemem çünkü 6 sene önce istifa ettim. Ama tahminim bugünün parası ile sizinkinin yarısından biraz daha fazla olurdu.

Istifa etmeyi ben çok uzun zaman düşündüm. Birlikte çalıştığım arkadaşlar iyiydi. Sakin istifa etme çok sıkılırsın filan diyordu.

Sırf korktuğum için 3 sene çalıştım.

Sonra cesaretimi toplayıp istifa ettim.

Çalışmasam da ekonomik olarak zorlanmazdim zaten.

Müdürüm olan adam ayrılmama hic sıcak bakmıyordu. Istifa dilekçemi işleme koymadı. Kenarda dursun belki fikrin değişir diyordu.

Ama değişmedi. Istifami kabul ettiler.

Hatta tazminatimi da verdiler. Muhasebecimiz işsizlik maaşına başvuru yapmamı önerdi.

Sonrasında ilk 3 sene çılgınlar gibi gezdim. Dediğim gibi ekonomik olarak çalışmaya mecbur değildim. Bekardim zaten. Babamin parası ile turkiyede gitmediğim yerlere gittim.

Sosyal medyadan edindiğim birkac arkadasima gittim. Izmir ve istanbulda buluştuk. Çok iyi insanlarla tanıştım.

Evde olduğum zamanlar kitap okuyordum ve film izliyordum.

Hobiler ediniyordum.

Sıkıldım dersem yalan olur. Hic de sıkılmadım. O 3 senenin tadı damağımdadır. Hiç unutamam. Hayattaki en büyük iyikimdir.

Sonra evlendim sınıf arkadaşımla.

Ekonomik olarak babamın durumu gibi değildi elbette. Ama ben tabiatım itibariyle küçük şeyleri seven ve küçük mutluluklarla doyan bir insanım. Bu sebeple halen daha ekonomik olarak bir sorunum yok.

Annemin üst sokağında oturuyorun. .

Kendime instagramdan bir sayfa açtım. Çok büyük bir takipçi kitlem yok. Fakat olani bana yetiyor.

Ordan kendi ürünlerimi satiyorum.

Kitap okuyorum.

Yeni tarifler deniyorum.

Arabam var. Canım nereye isterse oraya gidiyorum. Eşim motosiklet kullanıyor.

Evde bir eksik olmasa bile marketleri dolaşıyorum. Ürünlere bakıyorum.

Her gün yürüyüş yapıyorum.

Bdv de takılıyorum.

Kitap okuyorum. Evde kütüphanem var.

Hobilerim var. Kanaviçe işliyorum. Makrome anahtarlık yapıyorum. Yakın zamanda brezilya işi ile dikiş öğrenmeyi planlıyorum.

Üniversite mezunuyum. Ögretmenim. Arada belgesel izliyorum.

Yakınlarda oturan yengem ve kuzenlerimle takılıyorum.

Benim en büyük şansım kuzenlerimle yakın olmak.

Arkadaşım benim de kalmadi. Hepsi baska sehirlere evlendi.

Koronadan önce böyle yaşıyordum. Bazen yakın sehirde oturan ablama gidiyordum.

Gayet güzel yaşıyordum. Ufak çaplı gelirim bana yetiyor.

Işten çıkınca sürekli yeni üst baş almak zorunda kalmadım. Bu da çok olumlu etkiledi beni.

Bi de ben çok para biriktiren bir insanım. Eşim 300 lira verir aylık. Onu saklarım.
Esimin kredi kartını istediğim gibi kullanirim. Bunun hesabını vermem.

Kendi gelirimin birazını harcarım. Birazini yine saklarım. Kumbaram var. 1 liraları biriktiririm .
1 canta 1 lira toplamistım. Onunla kız arkadaşımı arabama attigim gibi 3 günlük otel tatili yaptım.

Yani maddi güvencem varsa kendimi calisarak mutsuz etmek istemem.

Çalışmak zorunda değilseniz iyice düşünüp ayrilmak mantikli.

Ama unutmayin ki ben 3 sene iş aradim. Bulamadim. Artık calismak istesem de bana is yok. Olayın bu boyutunu atlamayın.

Ha ben trabzondayim
Burda iş imkanlari cidden çok kısıtlı.

Ama ankara izmir bursa gibi yerlerde çok daha fazla imkan var.

Evde sıkılmak kelimesini evime ve kendime hakaret kabul ederim.

Insan kendi kendiyle ve kendi yasam alanindan sıkılır mı?

Sıkılmaz.

Ben sıkılmıyorum. Ha ama iş bulsaydım çalışırdım (mutlu bir çalışma ortami bulsaydım)

Yani su hayattaki en doğru kararlarımdan biri istifa etmekti.

Çünkü hep okumus ve câlismistim. Hicbir zaman tamamen rahat bir kafam olamamıştı.

Ya sınavım vardı. Ya da yapmam gereken bir sürü görevim vardi.

Evime hic zaman ayırmıyordum.

Kuaföre gitmek için hic zamanim yoktu.

Mutludegildim.

Bence herkesin anahtar kelimesi bu olmalı.

Unutmayın mutluluk çalışmakta veya calismamakta değil.

Mutluluk; size mutsuzluk veren ortamdan ve insanlardan uzaklaşmaktadır.

Eger kendinize güzel bir ortam ve düzen hazılarsaniz mutsuz olmazsiniz.

Gün içinde kendini mutlu edeceğiniz o kadar cok şey var ki. Yapmak ya da yapmamak sizin elinizde

❤❤❤


Yazdıklarımın tamamını cocuksuz olarak yazdığımı unutmayın.

Bu sanırım alışkanlıklarınız ile ilgili, benim zihnimde 'işten tamamen ayrılmak' kodlu değil. İş yerinde mutsuzsam iş değiştiririm, hatta doktora yapıyorum şu an doktora yaptığım hocamla mutlu değildim onu da değiştirdim. O zamana kadar doktora yapmayı sevmiyorum sanıyordum, hocamı ve ortamımı sevmiyormuşum meğerse (bana toksik gelen bir ortamdı). Hoş hala akademik ortamı sevmiyorum uzun vadede devam edemem, neyse ki doktora projemi şirket bünyesinde yapıyorum ve bir şekilde bitirebilirsem ahdım var bir daha akademik ortama adım bile atmayacağım :)))

Normal bir dönemde olsak işten ayrlıp birkaç ay kendinize gelip iş aramaya başlamak iyi bir tercih olurdu ama şu anki şartlarda aylarca belki de yıllarca iş bulamamayı göze alıyor musunuz, önemli olan bu sanırım.

Bu arada şunu eklemek işterim ki.

Az önce bir konu açıldı bdv de.

Eşimi sevmiyorum diyor konu sahibi.

Eşi iyi bi insan. Sorunsuz bir adam. 1 cocugumuz var . Ne yapsam bosansam mi diyor.

Burdaki üye arkadaslardan baziları da evet boşan diyor.

Sonra siz konu açıyorsunuz.

Isyerimi sevmiyorum. Ne yapsam istifa mi etsem diyorsunuz.

Ayni arkadaslar size hayır calismaya devam et diyor.

Konulara bakinca her iki konuda da mutsuzluktan kacma eylemi söz konusu.

Ikisi de özünde ayni şey.

Tek farki diger tarafta 1 çocuk var.

Çocugun olduğu halde boşan diyen arkadaslar neden size istifa etme diyor. Anlam veremiyorum.

Madem ki amac mutsuzluktan kacmak...

O halde istifa etmek bosanmaktan cok daha kolay.

Aslında burda size yazilan yorumlarin tamami sadece mantık cercevesinde yazilan yorumlardir.

Mesel burda bazi arkadaslar eşleri lokmalarini saymasin diye çalışıyorlar. Sonra da ayni adamla bir yatağı paylasiyorlar.


Bu bana cok ters. Benim hayat arkadasim benom en buyuk destekcimdir. Ve hakeza ben de onun

Yani calisma amacı eşim lokmalarimi saymamasi olabilir mi...

Evet bu platformda oluyor.

Burda çoğu arkadaş olayin manevi yönünü atlıyor.

Mesela birçoğu kimseden yardım istemez. Kimse kimseye yardim etmek zorunda degil der.

Ama bir insanin yardima ihtiyaci olunca ve siz yardım etmemisseniz sizi taşa gömerler.

Çünkü olaylara disardan bakip yorum yaziliyor


Olaylara biraz da manevi acidan bakmak gerek.

Hayat mantiktan ibaret değil.

Burdaki yorumları dikkate alirken bunları da göz ardi etmeyin.

Çalışmak bazılarını mutlu eder ve bazılarını mutsuz eder.

Çoğu arkadaş cocuk bakmaktan bulmadığını yazıyor ama hergun bir çocuk isteme konusu açılıyor.

Şunu da eklemek istiyorum.

Birgün bir konu açıldı burda.


Kızın sevgilisi boşanmış ve 13 yaşında erkek çocuğu var.
Çocuk babası ile yatiyor ve babasi ile yatmaktan vazgecmiyor.

Bu konu sahibi burda el birligi ile linc edildi.

Üvey anne,zalim, merhametsiz, cani olmakla suçlandı. Kıza edilmeyen hakaret kalmadı.

Aradan birkac ay geçti.

Bir kadın konu açtı. 9 yaşında oğlum benimle yatmak istiyor diye.

Bu sefer de kadına bir araba elestiri yağdı. Çocuğu kendine bagimli etmissin diye kadına denmeyen kalmadı.

Daha önceki hafta bir kız konu açtı. 25 yaşında sevgilisi annesi ile yatıyormuş. Bu cidden cok acayip
.herkes ana kuzusu diye dalga geçti. Hatta ben de durumu cok anormal karşıladığımı yorum olarak yazdim.

Işte burdaki yorumlar bu mantikla çalışıyor. Cok güvenli olamadıklarını bil.

Herkes kendi hayatindan ,kendi mutlulugu ya da mutsuzlugundan yaziyor buraya.

Konu sahibi ile empati yapilarak yorum yazılmıyor yani.
Maesef...

Çalışmaya alişan kadınlar evde duramıyor ben ücretsiz iznimde çok bunalmıştım

Benfe guzellik sektorundeyim be gecepi gunduzlu yogun mesai sartlarinda calisiyoruz ve haftasonu sadece pazarim tatil cok yorulmuştum artik halim yoktu bu korona bana o kadar iyi geldi ki kendimk toparladim kendime zaman ayirdim uyudum dinlendim. Uzun sure calisma ardindan 1 sene evde oturmak bana hicte koymamisti eger maddi acidan sorun yoksa calismamakta guzel bence. Ya da cocuk oncesi hamile kalipta 6 aylik olana kadar biraz birikim yaparsan sonrada evde cocuk bakip isine ara verirsin bir sure. Şuan isten ciksanda yapacak bisey yok dogru duzgun sezon aktiviteleri bile olmayacak hastalik yuzunden. Burda gittigi yere kadar devam edin bence. İyi maas aliyosunuz kenara atin sonra maddi sorun cekmezsiniz en azindan.

DracoMalfoy .!.:

Merhabalar,

İstanbul'da, büyük kurumsal bir şirkette bilgisayar mühendisi olarak çalışıyorum.
Aylık kazancım 7bin civarı ve kazandığım parayı sadece kendim için harcıyorum ya da biriktiriyorum, eşimin eve destek olmam gibi bir beklentisi yok. İşimle ilgili sorunlarım var. Müdürüm çalıştığım ekibi değiştirdi ve bir süredir sevmediğim bir alanda çalışıyorum ve bu bana çok ağır geliyor. Yeni bir iş bulabilirim ancak sevmediğim bir işi de yapmak istemiyorum. Açıkçası biraz çalışmaktan yoruldum gibi geliyor.

Eşimle 3 yıllık evliyiz, mutlu bir evliliğimiz var. Çocuk düşünüyoruz ancak hamilelik sonrası ücretsiz izni beklemeye gücüm de yok.
Sizce istifa edersem evde bunalır mıyım? Ailem ve yakın arkadaşlarımla farklı şehirlerdeyim, onlar yanımda olsa için çok daha rahat olurdu.
İş arkadaşlarım hariç hiç arkadaşım yok diyebilirim, sosyalleşmeyi özler miyim?
Ev işlerinden bunalır mıyım? Artık para kazanmıyor olmak kendimi kötü hissettirir mi?

İş hayatını bırakıp ev hanımı olmuş kişilerin yorumlarını ve sizlerin görüşlerini bekliyorum.
Hepinize teşekkür ederim ^.^

Genişletmek için tıkla...

Merhaba öncelikle çok zor bir ikilemde olduğunuzu görüyorum ve hayırlı bir karar vermenizi diliyorum. Yaklaşık 12 yıldır evliyim 2 senedir işi bıraktım. Çok yoruldum çünkü hep koşturma hep telaş. 9 yaşında bir kızım vardı ve 2. Çocuk için tüp bebek yapacaktık. Kazancımla çok rahat bakıcı bulabilecek seviyedeydim ama ardarda abım oğlum ve babamı kaybetmem eşimin işini kaybedip tekrar iş kurması süreçlerinde maddi manevi yıpranmıştım. Çok çalışmam gerektiğini düşünüyordum. İki sene önce eşime çok yorulduğumu ama işi bırakırsam eskisine yakın harcama akışkanlıklarımı devam ettirmek istediğimi söyledim. Ben senden 100tl 50 tl gibi sürekli para isteyemem dedim. O da özellikle son 3 yılda hem evi hem maddi giderleri karşıladığımı gördüğü için ve tekrar üniversite okuduğum için nasıl istiyorsan öyle yap şu an ihtiyacımız yok dedi. İleride belli olmaz çalışmak zorunda kalırsan üzülme dedi. Ben de o zamana kadar dinlenmeye karar verdim. Bu arada önceden ayda 1 temizliğe gelen abla her hafta gelmeye başladı ve eşim hiç itiraz etmedi. Tüp bebek sürecine girmeden sürpriz (bence dinlenmenin psikolojik etkisi) ile oğlumuz geldi. Eşimden sürekli harçlık istemiyorum 1500tl gibi bir rakam alıyorum ortak hesabımızdan arada ekstra alıyorum ya da kredi kartımı ödüyor. Aslında ortak hesaptan daha fazla da harcayabilirim ama bu benim kendi kafamda koyduğum limitim. Ev hanımı olarak kılık kıyafet kuaför arkadaşlarla yeme içme yeğenlerime ya da kardeşlerime gönlümce hediye almaya yetiyor. Dediğim gibi yetmese de eşim sorun çıkarmıyor. Bu sene ev kredimiz de bitti. Bir araba bir ev olunca kızımın eğitim giderleri ve mutfak fatura masraflarına eşimin kazancı yetiyor minik minik birikim de yapabiliyor. İleride çocuklar büyüyünce gönüllü olarak çalışmayı isterim belki ama 18. Yaşından beri Çalışınca artık yeter dedim. Sigortamı da eşim ödüyor bu arada.
Özetle eşiniz size kendi geliriniz ile alışkın olduğunuz imkanları devam ettirebilecek ve bunu lütuf gibi gösterecekse bir iki ay daha çalışıp kenara para koyup bırakın. Kızımda 40, gün işe başladım oğlumda hamilelik öncesi ve sonrası evde olmak çok farklı bir duygu. Anneliği doya doya yaşıyorum şu an.

Loreth .!.:

Ofis hayatını bırakıp evden çalışmaya başlayanlar da sayılır mı? 5 yıl önce büyük kızımın doğumuna yakın istifa ettim, çünkü çocuğuma kendim bakmak istedim ve evden daha hafif şartlarda, çok daha az ücretli çalışmaya başladım. Sonra ikinci kızım doğdu, bu düzende devam ediyorum. Sosyal hayatım sıfıra yakın, elime eskisinin 3'te 1'i ancak para geçiyor, bazen iş yetiştireceğim derken kafayı yiyorum ama diğer yandan işim olduğuna şükrediyorum, çünkü sadece ev ve çocuk odaklı yaşasaydım, gerçekten depresyona girerdim, mutsuz olurdum. Bence çalışmaya alışmış insanların işin maddi kazancından çok manevi tatmini için çalışmaya devam etmeleri gerekiyor. Ama elbette bu bir kanun değil, kimin hayattan beklentisi nedir ancak kendi bilir.

Genişletmek için tıkla...

Enn güzeli sizinki
Evinizdesiniz çocuğunuzla birlikte vakit geçiriyorsunuz hem de kazanıyorsunuz. Az kazanmak kısmına sakın takılmayın. Çocukla zaman geçirmek paha biçilemez.. Böyle evden çalışabilecek mesleğe sahip olmak mükemmeldir diye düşünüyorum