- 22 Eylül 2013
- 643
- 913
- 303
Eşimle yaşadığımız şehirde işlerimizle ilgili uzun süredir sorun yaşıyoruz. 1 yıldır evliyiz çok şükür evlendikten 6 ay sonra borç-harç kalmadı bitirdik. Fakat aldığımız maaş ile sadece kiramızı ödeyip ,gıda,temizlik malzemeleri alabiliyoruz.Hani şöyle karı koca bir sinemaya,tiyatroya gidelim desek yapamıyoruz 1 yılda 2-3 kez toplasak gitmişizdir.Yani ev-iş arası bir hayatımız var.Sosyal faaliyetlerimiz çok sınırlı.Bu durumda bizi üzüyor daha iyi bir işe geçmeyi düşünüyorduk. Bunları düşünürken oturduğumuz yerden farklı bir şehirde ikimizde iyi bir teklif aldık düşünüp taşındık,kabul etmeye karar verdik.
Kendi aileme anlattım durumu ; hayırlısı olsun, sizin iyi olmanız bizi de mutlu eder,gönlünüze göre olsun her şey dediler.Bunda bir sorun yok.
Dün akşam da eşimin annesini ziyarete gittik hem sohbet etmek hem de hayır duasını almadan yola çıkmamak için. Bu arada 1 ay öncesinden de bu değişikliğin olacağını söylemeye başlamıştık.
Dün akşam birlikte çay içerken işlerden konu açıldı bir kaç gün sonra yola çıkacağımızı söyledik.
Söylememizle kıyamet koptu.
Vay efendim niye tam tarih söylememişiz.
Daha geçen hafta eşimle beraber söyledik,herhalde yanlış anladınız,duymadınız ya da dedim.
Yok işte onu ata yerine koyan yokmuş.Bizim gözümüz hep dışardaymış. Buradan gitmek niyetindeymişiz hep zaten.Ne desinmiş bize. Eşim anlatırken yüzüne bile bakmadı eşimin başını çevirdi.O üzülünce bende üzüldüm.Saçma bir gerginlik oluştu ortamda.
Bu arada yeni şehirdeki iş yerinde eşim daha önce çalışmıştı biz evli değilken,sonra buraya dönmüştü.Şimdi temelli bir gidiş olacak benimle beraber. Annesi" Önceden gittin de ne oldu para mı biriktirebildin? "dedi. bu dönemde annemin ağır kanser hastası olduğu bir dönemdi eşim sık sık evlenmeden önce yaşadığım şehire gidip geldi annemi görmek için,daha sonra da kaybettik annemi zaten. Bende ima ettiğiniz nedir bana harcadı herhalde maaşını onu kastediyorsunuz dedim. Gidip gelmeler sırasında yol masrafı vs olmuştu çünkü üzerime alındım. Kaldı ki eşim üniversitede aldığı bursları ailesine,abilerine,yengesine gönderen her ihtiyacına koşan bir insandır zamanında onlardan da maddi manevi hiçbir desteğini esirgememiştir çok yumuşak kalpli ve fedakar bir insan. 8 yıllık çalışma hayatı var 3 yıldır beraberiz,1 yıldır evliyiz. Benden önce tüm maaşlarını onlar için kullanmış en ufak birikim yapmadan evlenmiştir benimle. Ben yine sorun etmedim her şeyi birlikte yaparız dedim öyle de oldu şükür. Ama Bu tepkileri almaktan bıktım artık.
Dedim ki bir yola çıkıyoruz,ilaç niyetine güzel şeyler söyleyin.
Bize "gittin de noldu?" "gözünüz hep dışardaydı" demeseniz de "kızım,oğlum hayırlı olsun,siz mutluysanız bizde burada mutlu oluruz, işiniz rast gitsin,hayırlı olsun" deseniz ne olur sanki dedim. Bunun üzerine bir şey demedi bir daha kapandı konu. Ama eşim gelince ağladı o kadar koydu ki bana. Neden biz böyleyiz,neden konuşamıyoruz annemle diye. Elimden bir şey de gelmiyor 62 yaşında bir insanı bu saatten sonra değiştiremem. Ama insan olumlu,güzel şeyler duymak istiyor. Bu serzenişleri duyup geçmeye alışmıştım ama dün fazla geldi,ikimizin de morali bozuldu. Yine de gitmeden önce elini öpüp öyle gideceğiz ama o bile içimden gelmiyor,sırf eşime destek olmak için gideceğim.
Atladığım eksik bıraktığım bir şey var mı bilmiyorum,hızlıca yazdım,içime çok dert ettim dün geceyi...İsterdim ki doğru düzgün ayrılalım ama olmuyor...
Kendi aileme anlattım durumu ; hayırlısı olsun, sizin iyi olmanız bizi de mutlu eder,gönlünüze göre olsun her şey dediler.Bunda bir sorun yok.
Dün akşam da eşimin annesini ziyarete gittik hem sohbet etmek hem de hayır duasını almadan yola çıkmamak için. Bu arada 1 ay öncesinden de bu değişikliğin olacağını söylemeye başlamıştık.
Dün akşam birlikte çay içerken işlerden konu açıldı bir kaç gün sonra yola çıkacağımızı söyledik.
Söylememizle kıyamet koptu.
Vay efendim niye tam tarih söylememişiz.
Daha geçen hafta eşimle beraber söyledik,herhalde yanlış anladınız,duymadınız ya da dedim.
Yok işte onu ata yerine koyan yokmuş.Bizim gözümüz hep dışardaymış. Buradan gitmek niyetindeymişiz hep zaten.Ne desinmiş bize. Eşim anlatırken yüzüne bile bakmadı eşimin başını çevirdi.O üzülünce bende üzüldüm.Saçma bir gerginlik oluştu ortamda.
Bu arada yeni şehirdeki iş yerinde eşim daha önce çalışmıştı biz evli değilken,sonra buraya dönmüştü.Şimdi temelli bir gidiş olacak benimle beraber. Annesi" Önceden gittin de ne oldu para mı biriktirebildin? "dedi. bu dönemde annemin ağır kanser hastası olduğu bir dönemdi eşim sık sık evlenmeden önce yaşadığım şehire gidip geldi annemi görmek için,daha sonra da kaybettik annemi zaten. Bende ima ettiğiniz nedir bana harcadı herhalde maaşını onu kastediyorsunuz dedim. Gidip gelmeler sırasında yol masrafı vs olmuştu çünkü üzerime alındım. Kaldı ki eşim üniversitede aldığı bursları ailesine,abilerine,yengesine gönderen her ihtiyacına koşan bir insandır zamanında onlardan da maddi manevi hiçbir desteğini esirgememiştir çok yumuşak kalpli ve fedakar bir insan. 8 yıllık çalışma hayatı var 3 yıldır beraberiz,1 yıldır evliyiz. Benden önce tüm maaşlarını onlar için kullanmış en ufak birikim yapmadan evlenmiştir benimle. Ben yine sorun etmedim her şeyi birlikte yaparız dedim öyle de oldu şükür. Ama Bu tepkileri almaktan bıktım artık.
Dedim ki bir yola çıkıyoruz,ilaç niyetine güzel şeyler söyleyin.
Bize "gittin de noldu?" "gözünüz hep dışardaydı" demeseniz de "kızım,oğlum hayırlı olsun,siz mutluysanız bizde burada mutlu oluruz, işiniz rast gitsin,hayırlı olsun" deseniz ne olur sanki dedim. Bunun üzerine bir şey demedi bir daha kapandı konu. Ama eşim gelince ağladı o kadar koydu ki bana. Neden biz böyleyiz,neden konuşamıyoruz annemle diye. Elimden bir şey de gelmiyor 62 yaşında bir insanı bu saatten sonra değiştiremem. Ama insan olumlu,güzel şeyler duymak istiyor. Bu serzenişleri duyup geçmeye alışmıştım ama dün fazla geldi,ikimizin de morali bozuldu. Yine de gitmeden önce elini öpüp öyle gideceğiz ama o bile içimden gelmiyor,sırf eşime destek olmak için gideceğim.
Atladığım eksik bıraktığım bir şey var mı bilmiyorum,hızlıca yazdım,içime çok dert ettim dün geceyi...İsterdim ki doğru düzgün ayrılalım ama olmuyor...